نه هر که چهره برافروخت دلبری داند//نه هر که آینه سازد سکندری داند
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست//کلاه داری و آیین سروری داند
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن//که دوست خود روش بنده پروری داند
غلام همت آن رند عافیت سوزم//که در گداصفتی کیمیاگری داند
وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی//وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند
بباختم دل دیوانه و ندانستم//که آدمی بچهای شیوه پری داند
هزار نکته باریکتر ز مو این جاست//نه هر که سر بتراشد قلندری داند
مدار نقطه بینش ز خال توست مرا//که قدر گوهر یک دانه جوهری داند
....