کوچه های تنهایی

[Ћцвгіѕ Ǥіяl]

دلم گرفته آسمون نمیتونم گریه کنم
​

شکنجه میشم ازخودم نمیتونم شکوه کنم​

​

انگاری کوه غصه ها روسینه ی من اومده​

آخ داره باورم میشه خنده به ما نیومده​

​

دلم گرفته آسمون ازخودتم خسته ترم​

توروزگار بی کسی یه عمره که در به درم​

​

حتی صدای نفسم میگه که توی قفسم​

من واسه آتیش زدن یه کوله بارشب، بسم​

​

دلم گرفته آسمون یه کم منوحوصله کن​

منوکه ازاین روزگاریه خورده کمترگله کن​

منوبه بازی میگیرن عقربه های ساعتم​

مرگ که تقدیم میکنه لحظه به لحظه لعنتم​

​

آهای زمین یه لحظه تو نفس نزن​

نچرخ تاآروم بگیره یه آدم شکسته تر​

​

دلم گرفته آسمون ازخودتم خسته ترم​

توروزگاربی کسی یه عمرکه در به درم​

​

آهای زمین یه لحظه تونفس نزن​

​

 

[Ћцвгіѕ Ǥіяl]

خسته شدم از بس نوشتم و نیامدی ...

چند ماه در میان سطرهای من خودنمایی کردی کم نیست ؟تمامش کن و برگرد ...
برگرد و بمان تا همیشه تا غمم بخوابد...

 

[sama jooon]

خدایا مرا به بزرگی چیزهایی که داده ای آگاه و راضی کن تا کوچکی چیزهایی که ندارم
آرامشم را برهم نزند ​

 

[sama jooon]

باید خریدارم شوی تا من خریدارت شوم
از جان و دل یارم شوی تا عاشق زارت شوم
من نیستم چون دگران بازیچه ی بازیگران
اول به چنگ آرم تورا وانگه گرفتارت شوم

 

[sama jooon]

پس شاخه های یاس و مریم فرق دارند
آری!اگر بسیار اگر کم فرق دارند
شادم تصور می کنی وقتی ندانی
لبخند های شادی و غم فرق دارند
برعکس می کردم طواف خانه ات را
دیوانه ها آدم به آدم فرق دارند
بر من به چشم کشته ی عشقت نظر کن
پروانه های مرده با هم فرق دارند!!

​

 

[sama jooon]

 

[MehD1979]

بی تو بودن را معنا می کنم با تنهایی و آسمان گرفته

آسمان پر باران چشم هایم

بی تو بودن را معنا می کنم با شمع , با سوزش ناگریز شمعی بی پروانه

بی تو بودن را چگونه میتوان تفسیر کرد

وقتی که بی تو بودن خیلی دشوار است ؟

 

[yoolia]

آه ای زندگی منم كه هنوز با همه پوچی از تو لبریزم نه به فكرم كه رشته پاره كنم نه بر آنم كه از تو بگریزم همه ذرات جسم خاكی من از تو ای شعر گرم در سوزند آسمانهای صاف را مانند كه لبالب ز باده ی روزند با هزاران جوانه میخواند بوته نسترن سرود ترا هر نسیمی كه می وزد در باغ می رساند به او درود ترا من ترا در تو جستجو كردم نه در آن خوابهای رویایی در دو دست تو سخت كاویدم پر شدم پر شدم ز زیبایی پر شدم از ترانه های سیاه پر شدم از ترانه های سپید از هزاران شراره های نیاز از هزاران جرقه های امید حیف از آن روزها كه من با خشم به تو چون دشمنی نظر كردم پوچ پنداشتم فریب ترا ز تو ماندم ترا هدر كردم غافل از آنكه تو به جایی و من همچو آبی روان كه در گذرم گمشده در غبار شون زوال ره تاریك مرگ می سپرم آه ای زندگی من آینه ام از تو چشمم پر از نگاه شود ورنه گر مرگ بنگرد در من روی آینه ام سیاه شود عاشقم عاشق ستاره صبح عاشق ابرهای سرگردان عاشق روزهای بارانی عاشق هر چه نام توست بر آن می مكم با وجود تشنه خویش خون سوزان لحظه های ترا آنچنان از تو كام میگیرم تا به خشم آورم خدای تورا فروغ فرخزاد​

​

 

[mojtabaabb]

زندگی وقت کمی بودونمیدانستیم/همه ی عمردمی بودونمیدانستیم/حسرت رد شدن ثانیه های کوچک/فرصت مغتنمی بودو نمیدانستیم/تشنه لب. عمربه سررفت وبه قول سهراب/آب دریک قدمی بودو نمیدانستیم..........

 

[morteza 21]

در بيكران درر
بر سنگ سخت گور
با گوهر سرشت
دستي چنين نوشت



دنيا فداي دوست

 

[tomas.edison]

[FONT=&quot]گفتم: خدایا از همه دلگیرم گفت: حتی از من؟[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]گفتم: خدایا دلم را ربودند گفت: پیش از من؟[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]گفتم: خدایا چقدر دوری گفت: تو یا من؟[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]گفتم: خدایا تنها ترینم گفت: پس من؟[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]گفتم: خدایا کمک خواستم گفت: از غیر من؟[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]گفتم: خدایا دوستت دارم گفت: بیش از من؟[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]گفتم: خدایا اینقدر نگو من گفت: من توام تو من[/FONT][FONT=&quot]...[/FONT]

 

[سروش7]

از غم خبری نبود اگر عشق نبود
دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟

بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود
این دایره‌ی کبود، اگر عشق نبود

از آینه‌ها غبار خاموشی را
عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود؟

در سینه‌ی هر سنگ دلی در تپش است
از این همه دل چه سود اگر عشق نبود؟

بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود؟
دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود

از دست تو در این همه سرگردانی
تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود؟
قیصر امین پور

 

[سروش7]

نمی دونم که چرا هر وقت به تو می رسم ، نمی توانم از تو

بگویم. برای گفتنت واژه کم می آورم. به هر حال ، بدان

که بیشتر از این حرف ها و واژه ها برایم معنا می دهی

 

[najafi20]

هر جا که می روی مرا نیز با خود ببر....


نگذار که در سکوت تلخ زندگی تنها بمانم ، نگذار که در خلوت تاریک زندگی


در گوشه ای بنشینم و به نوای غمگین چشمانم گوش کنم...


هر جا که می روی اگر دوستم میداري مرا با خود ببر.....


به سفر می روی مرا همسفر خودت بدان ، به رویاها می روی مرا نیز رویای خودت بدان...


نگذار که احساس کنم یک عاشق تنهایم....

عاشقی که آرزوی یک لحظه را دارد که در کنار یارش و آن کسی که دوستش دارد باشد!


نگذار که همسفر من تنهایی ها باشند و همزبان من سکوت تلخ زندگی!


هر جا که می روی این دل بی طاقتم را که مجنون تو هست تنها نگذار!


دلی که همیشه و همیشه برای تو بوده و هست و


خواهد بود ، یک دل وفادار ، عاشق و یکرنگ!


به من نگو که قلبم همیشه در کنارت هست و هیچگاه احساس دوری


از مرا نمیکنی، اینها همه یک قصه است ! من حقیقت را میخواهم ، و


حقیقت زندگی تویی ، وجود پر مهر تو و آن آغوش مهربان تو هست...


هر جا که می روی ، مرا نیز با خود ببر ، مرا تنها نگذار و مرا روانه دشت تنهایی ها نکن!

 

[MARIA RED]

دگر حس شقایق را نداری هوای قلب عاشق را نداری از آن چشمان خون سرد تو پیداست ، که قلب تنگ سابق را نداری...

 

[MARIA RED]

هنوز نیامده ای خداحافظ ؟ تقصیر تو نیست ، همیشه همین گونه بوده ، برو اما من پشت سرت نه دست که دل تکان می دهم

 

[mohammad vaghei]

در نهان، به آنانی دل میبندیم که دوستمان ندارند،
و در آشکارا
از آنانی که دوستمان دارند غافلیم.
شاید این است دلیل تنهایی ما

 

[MARIA RED]

هر کی اومد تو زندگیم..میبردمش تا آسمون امروز میشد رفیق راه..فردا واسم بلای جون نمیشه قبل عاشقو..بدست هر کسی سپرد نمیدونم بد میاورد..یا چوب سادگیشو خورد هر چی که به سرم اومد..تقصیر هیچکسی نبود هر چی که بود پای خودم..تو قصه هام کسی نبود هیچکسی عاشقم نشد..هیشکی سراغم نیومد جواب کار خودمه..هر چی بلا سرم اومد تقصر هیچ کسی نبود..هر چی که بود به پای من فقط تو بعد از این نیا..میون لحظه های من رفاقتت مال خودت..منت نزار روی سرم این قصه ها تموم شده..دیگه نیا دورو برم…

 

[mohammad vaghei]

نمیشه دربارش گفت چون تنهایی خودش تنهاست

 

[mohammad vaghei]

· اما چه رنجی است لذت ها را تنها بردن و چه زشت است زیبایی ها را تنها دیدن و چه بدبختی آزاردهنده ای است تنها خوشبخت بودن! در بهشت تنها بودن سخت تر از کویر است

 

[mohammad vaghei]

· اکنون تو با مرگ رفته ای و من اینجا تنها به این امید دم میزنم که با هر نفس گامی به تو نزدیک تر میشوم . این زندگی من است

 

[رویا-shz]

در این شهر صدای پای مردمی است
که هم چنان که تو رامیبوسند طناب دار تو را می بافند
مردمی که صادقانه دروغ میگویند و خالصانه به تو خیانت میکنند
در این شهر هر چه تنها تر باشی پیروز تری​

 

[starless sky]

میخواستم ببوسمش بگذارمش کنار !

نشد بگذارمش کنار ؛

اما بوسیدمش ..

​

 

[mina jigili]

شب آرامی بود
می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟
مادرم سینی چایی در دست
گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من
خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا
لب پاشویه نشست
پدرم دفتر شعری آورد، تکيه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند ، و مرا برد، به آرامش زیبای یقین
:با خودم می گفتم
زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
رود دنیا جاریست
زندگی ، آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم
دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟
هیچ !!!
زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند
شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت
زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است، که نخواهد آمد
تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با، امید است
زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک
به جا می ماند
زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ
زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ
زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق
زندگی، فهم نفهمیدن هاست
زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست
زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند
چای مادر، که مرا گرم نمود
نان خواهر، که به ماهی ها داد
زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست ، میان دو سکوت
زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما ، تنهایی ست
من دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریابیم.
سهراب سپهری

 

[reyhane-m]

باران که می بارد.... باید آغوشی باشد... پنجره‌ی نیمه بازی... موسیقی باران... بوی خاک... سرمای هوا... گره‌ی کور دست‌ها و پاها... گرمای عریان عاشقی... صدای تپش قلب‌ها... باران که می‌بارد... باید کسی باشد ، اما نیست!

 

[Ћцвгіѕ Ǥіяl]

دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترَم

تو رو زگار بی کسی یه عمره که در به درم

حتی صدای نفسم میگه که توی قفسم

من واسه آتش زدنت یه کوله بار شب بسم

دلم گرفته آسمون یه کم منو حوصله کن

منو که از این روزگار یه خورده کمتر گله کن

منو به بازی میگیرند عقربه های ساعتم

برگهَ تقویم میکنه لحظه به لحظه لعنتم

آهای زمین یه لحظه تو نفس نزن

نه چرخ که آرو بگیره یه آدم شکسته تن
​

 

[MARIA RED]

کاش می دانستی
بعداز آن دعوت زیبا به ملاقات خودت
من چه حالی بودم!
خبر دعوت دیدارت چونکه از راه رسید
پلک دل باز پرید
من سراسیمه به دل بانگ زدم
آفرین قلب صبور
زود برخیز عزیز
جامه تنگ در آر
وسراپا به سپیدی تو درآ.
وبه چشمم گفتم:
باورت می شود ای چشم به ره مانده خیس؟
که پس از این همه مدت ز تو دعوت شده است!
چشم خندید و به اشک گفت برو
بعداز این دعوت زیبا به ملاقات نگاه.
و به دستان رهایم گفتم:
کف بر هم بزنید
هر چه غم بود گذشت.
دیگر اندیشه لرزش به خود راه مده!
وقت ان است که آن دست محبت ز تو یادی بكند
خاطرم راگفتم:
زودتر راه بیفت
هر چه باشد بلد راه تویی.
ما که یک عمر در این خانه نشستیم تو تنها رفتی
بغض در راه گلو گفت:
مرحمت کم نشود
گوییا بامن بنشسته دگر کاری نیست.
جای ماندن چو دگر نیست از این جا بروم
پنجه از مو بدرآورده به آن شانه زدم
و به لبها گفتم:
خنده ات را بردار
دست در دست تبسم بگذار
و نبینم دیگر
که تو برچیده و خاموش به کنجی باشی
مژده دادم به نگاهم گفتم:
نذر دیدار قبول افتادست
ومبارک بادت
وصل تو با برق نگاه
و تپش های دلم را گفتم:
اندکی آهسته
آبرویم نبری
پایکوبی ز چه برپا کردی
نفسم را گفتم:
جان من تو دگر بند نیا
اشک شوقی آمد
تاری جام دو چشمم بگرفت
و به پلکم فرمود:
همچو دستمال حریر بنشان برق نگاه
پای در راه شدم
دل به عقلم می گفت:
من نگفتم به تو آخر که سحر خواهد شد
هی تو اندیشیدی که چه باید بکنی
من به تو می گفتم: او مرا خواهد خواند
و مرا خواهد دید
عقل به آرامی گفت:
من چه می دانستم
من گمان می کردم
دیدنش ممکن نیست
و نمی دانستم
بین من با دل او صحبت صد پیوند است
سینه فریاد
حرف از غصه و اندیشه بس است
به ملاقات بیندیش و نشاط
آخر ای پای عزیز
قدمت را قربان
تندتر راه برو
طاقتم طاق شده
چشمم برق می زد /اشک بر گونه نوازش می کرد/لب به لبخند تبسم میكرد /دست بر هم میخورد
مرغ قلبم با شوق سر به دیوار قفس می كوبید
عقل شرمنده به آرامی گفت:
راه را گم نکنید
خاطرم خنده به لب گفت نترس
نگران هیچ مباش
سفر منزل دوست کار هر روز من است
عقل پرسید :؟
دست خالی که بد است
کاشکی...
سینه خندید و بگفت:
دست خالی ز چه روی !؟
این همه هدیه کجا چیزی نیست!
چشم را گریه شوق
قلب را عشق بزرگ
روح را شوق وصال
لب پر از ذکر حبیب
. خاطر آکنده یاد​

 

[MARIA RED]

طرح دلي به وسعت دريا كشيده ام
آن را فقط براي تو تنها كشيده ام

از راه دور آمده اي سمت باغ من
نقش تو را به خلوت اين جا كشيده ام

در قاب بي قراري قلبم شكفته است
نقشي كه من ز طالع فردا كشيده ام

تنها براي بودن تو اي عشق من
طرح دلي به وسعت دريا كشيده ام

 

[MARIA RED]

و چه بدهکارم من به خودم ....

به ایمانم...

به روحم ....


بابت تمام "دوستت دارم" هایی که نگفتم و

بلعیدمشان ....

تا ثابت کنم ، روشنفکرم.....

تا بگویم منطقی هستم ........... و نبودم !!!
​

 

[MARIA RED]

دلم به اين همه آيينه
رو نخواهد كرد

بجز نگاه تو را جستجو نخواهد كرد
پرنده اي كه گرفتار پرزدن باشد
به آب و دانه و آواز خو نخواهد كرد
بيا مسافر چشمم
كه هيچ حادثه اي
نگاه پنجره را زير و رو نخواهد كرد
به غير نام تو
اي التهاب روحاني
دلم براي سرودن، وضو نخواهد كرد

عزيز غايب من
اي هميشه در خاطر
بجز تو را دل من آرزو نخواهد كرد...