کوچه های تنهایی
- شروع کننده موضوع @ RESPINA @
- تاریخ شروع
- وضعیت
امکان ندارد کسی به فکرت باشد
و سراغی از تو نگیرد!
آدم ها تا سرشان گرم می شود
همه چیز را فراموش می کنند،
حتی خوبی ها را!
آدم ها استعداد عجیبی در فراموش کردن خوبی ها دارند!
نمی توانی آن ها را به درستی بشناسی،
هر آدمی در وجودش کمی از خود واقعی اش را پنهان می کند!
دست خودشان که نیست
خودشان کمی پنهان کاری را دوست دارند .. !
تو را می جویم
میان تمام واژه هایی که بوی دلتنگی تو را می دهند
میان سکوت این خیابانی که روزی خیابان عشق می خواندیش !
میان این دل به خون نشسته ...
اما اینجا هیچ نشانی از تو نیست!
بعد از رفتنت حتی غبار راهت را با خود برده ای!
من تو را با دستان خویش
در سکوت و تاریکی شب
به خواب عشق سپرده ام
و این خواب زده ی مجنون را راهی کرده ام
راهی همان خیابان عشق ...!
میان تمام واژه هایی که بوی دلتنگی تو را می دهند
میان سکوت این خیابانی که روزی خیابان عشق می خواندیش !
میان این دل به خون نشسته ...
اما اینجا هیچ نشانی از تو نیست!
بعد از رفتنت حتی غبار راهت را با خود برده ای!
من تو را با دستان خویش
در سکوت و تاریکی شب
به خواب عشق سپرده ام
و این خواب زده ی مجنون را راهی کرده ام
راهی همان خیابان عشق ...!
کسی را از خوب بودن خسته نکنیم
خدا نکند انسانی از خوب بودنش خسته بشود،
خدا نکند آدمی بشود که
مهربانیش هر بار نگران و آزرده خاطرش کرده،
چرا که آن وقت است که می ماند بلاتکلیف،
نه بد بودن را بلد است و نه توان خوب ماندنش است.
آن وقت است که میگریزد؟
هجرت از دنیای آدم ها
به خلوتی که درونش پوچ پوچ است،
سکوتی که قالبش تنهایی است
که خود خواسته نبوده، که لذت بخش نیست...
آدم ها را از خوب بودنشان خسته نکنیم ...
خدا نکند انسانی از خوب بودنش خسته بشود،
خدا نکند آدمی بشود که
مهربانیش هر بار نگران و آزرده خاطرش کرده،
چرا که آن وقت است که می ماند بلاتکلیف،
نه بد بودن را بلد است و نه توان خوب ماندنش است.
آن وقت است که میگریزد؟
هجرت از دنیای آدم ها
به خلوتی که درونش پوچ پوچ است،
سکوتی که قالبش تنهایی است
که خود خواسته نبوده، که لذت بخش نیست...
آدم ها را از خوب بودنشان خسته نکنیم ...
تو خاموشی
ومن برایت می نویسم
از سالهایی که خواب بودی
از روزهایی که نگاه کردی و ندیدی
می نویسم
از زمستانی که می گویند بهار شد
از ترانه ای که به تکرار باز دوباره خوانده شد
و تو خاموشی
وقتی برایت از ورق های سوخته می نویسم
از ورق هایی که نانوشته ماندند
و از قلم هایی که تمام شدند از تکرار سکوت
وقتی برایت می نویسم
از بن بست حادثه ی عشق
از لحظه ی تاریک باور
تو باز خاموشی
و من برایت قصه ی مرگ گلدان را می نویسم
قصه ی تنهایی گل
می نویسم دلتنگی یمان را از هر انچه که ساختند
و تو باز خاموشی
ان وقت قسمت می کنم واژه هارا
هر دو قسمت سهم من می شود
و من جایی میان سایه روشن نگاهت گم میشوم
و تو باز همچنان خاموش می مانی........
ومن برایت می نویسم
از سالهایی که خواب بودی
از روزهایی که نگاه کردی و ندیدی
می نویسم
از زمستانی که می گویند بهار شد
از ترانه ای که به تکرار باز دوباره خوانده شد
و تو خاموشی
وقتی برایت از ورق های سوخته می نویسم
از ورق هایی که نانوشته ماندند
و از قلم هایی که تمام شدند از تکرار سکوت
وقتی برایت می نویسم
از بن بست حادثه ی عشق
از لحظه ی تاریک باور
تو باز خاموشی
و من برایت قصه ی مرگ گلدان را می نویسم
قصه ی تنهایی گل
می نویسم دلتنگی یمان را از هر انچه که ساختند
و تو باز خاموشی
ان وقت قسمت می کنم واژه هارا
هر دو قسمت سهم من می شود
و من جایی میان سایه روشن نگاهت گم میشوم
و تو باز همچنان خاموش می مانی........
گاهی وقتا باید یه نقطه بذاری
باز شروع کنی،باز بخندی،باز بجنگی
باز بیفتی و محکمتر پاشی
گاهی بایدیه لبخند زیبا
به همه تلخیا بزنی و بگی
مرسی که یادم دادین
به خودم تکیه کنم ..
[FONT=times new roman,times,serif]
قول داده اَم…
گاهـــی...
هَر اَز گاهـــی...
فانـــوس یادَت را...
میان ایـن کوچه ها بـی چراغ و بـی چلچلـه، روشَـن کنَم...
خیالـت راحـَــت! مَـن هَمان منـــَــم؛
هَنوز هَم دَر این شَبهای بـی خواب و بـی خاطـــِره
میان این کوچـه های تاریك پَرسـه میزَنـَم
اَما بـه هیچ سِتاره‌ی دیگـَری سَلام نَخواهــَـم کَرد…
خیالَت راحَت[/FONT]
نگـران حرف مردم نباش
خـدا پرونده ای را که مردم می نویسند
نـمی خواند....
خـدا پرونده ای را که مردم می نویسند
نـمی خواند....
و تو امّا
چگونه
اینقدر بی منی؛
#سارا_قبادی
چگونه
اینقدر بی منی؛
#سارا_قبادی
سال هاست ...
دیوارها را برداشته اند !!؟
و به جایشان ،
پنجره هایی به بزرگی نبودنت ...
بی هیچ پرده ای گذاشته اند !!؟
من ...
پر مشغله ترین آدم روی زمینم ،
شده ام نیمکت ...
کنار پنجره می نشینم و...
چشم می دوزم به انتهای خیابان ،
و زل می زنم ...
به همه آدم هایی ،
که از دور ...
انگار " تو" هستند !!!؟
دیوارها را برداشته اند !!؟
و به جایشان ،
پنجره هایی به بزرگی نبودنت ...
بی هیچ پرده ای گذاشته اند !!؟
من ...
پر مشغله ترین آدم روی زمینم ،
شده ام نیمکت ...
کنار پنجره می نشینم و...
چشم می دوزم به انتهای خیابان ،
و زل می زنم ...
به همه آدم هایی ،
که از دور ...
انگار " تو" هستند !!!؟
خنده‌های تو
کودکی‌ام را به من می‌بخشد
و آغوش تو، آرامشی بهشتی
و دست‌های تو، اعتمادی که به انسان دارم
چقدر از نداشتنت میترسم
مثل نکته‌ای ظریف و ملموس
جاهای خالی‌ام را پُر می‌کنی
وقتی می‌گویم: «دوستت دارم» یعنی همیشه
حتی ساعت‌های غیراداری، و روزهای تعطیل
بارانی که
امروزِ چشمانم را گل‌آلود کرد،
دیروزِ پنجره‌ام را
از گرد و خاک غریب غم می‌شست.. تا
ریه‌های شعرهایم
از بازدمِ نفس‌های آلوده به عطر باران خورده‌ات
آکنده شود..
می‌دانم
لابد آبی به سر کرده‌ای که
آسمان به یاد من افتاده است..
آبی
به سر کرده‌ای که
هوایی کنی آسمان را تا
به روی تنهایی من بیاورد
بارش بارانی را
که بی‌تو
شوقِ بی‌چتر رفتن هم ندارد..
حالا
چه فرقی دارد مگر که
قدم‌هایم
راه‌بلدِ کوچه پس کوچه‌های گیشا باشد..؟ یا
پارک‌وی را
بی‌خیالِ دست‌هایت به تجریش رِسَم.. ؟
چه فرقی دارد؟
وقتی باران
آنقدر مته به خشخاش تنهایی‌ام می‌گذارد
که شرق و غرب طهران را
در شمال و جنوب خاطراتت گم می‌کنم.
امروزِ چشمانم را گل‌آلود کرد،
دیروزِ پنجره‌ام را
از گرد و خاک غریب غم می‌شست.. تا
ریه‌های شعرهایم
از بازدمِ نفس‌های آلوده به عطر باران خورده‌ات
آکنده شود..
می‌دانم
لابد آبی به سر کرده‌ای که
آسمان به یاد من افتاده است..
آبی
به سر کرده‌ای که
هوایی کنی آسمان را تا
به روی تنهایی من بیاورد
بارش بارانی را
که بی‌تو
شوقِ بی‌چتر رفتن هم ندارد..
حالا
چه فرقی دارد مگر که
قدم‌هایم
راه‌بلدِ کوچه پس کوچه‌های گیشا باشد..؟ یا
پارک‌وی را
بی‌خیالِ دست‌هایت به تجریش رِسَم.. ؟
چه فرقی دارد؟
وقتی باران
آنقدر مته به خشخاش تنهایی‌ام می‌گذارد
که شرق و غرب طهران را
در شمال و جنوب خاطراتت گم می‌کنم.
حال من حال اسیریست
که هنگام فرار،
یادش افتاد
کسی منتظرش نیست،
نرفت...!
که هنگام فرار،
یادش افتاد
کسی منتظرش نیست،
نرفت...!
مادر بزرگ می گفت حرف سرد
مِهر گرم رو از بین می بره!
راست می گفت...
حرف سرد حتی وسط چله تابستان هم
لرزه می اندازد به تن آدم،
چه رسد به این روزها که هوا خودش اندازه کافی سرد است..
مثل چشم ها و دست های خیلی ها...
اما حقیقت دارد که حرف سرد، مِهر گرم رو از بین می بره! ...
حرف های سردمان را قایم کنیم در پستوی دل..
همان جا کنار قصه هایی که برای نگفتن داریم...
مِهر گرم رو از بین می بره!
راست می گفت...
حرف سرد حتی وسط چله تابستان هم
لرزه می اندازد به تن آدم،
چه رسد به این روزها که هوا خودش اندازه کافی سرد است..
مثل چشم ها و دست های خیلی ها...
اما حقیقت دارد که حرف سرد، مِهر گرم رو از بین می بره! ...
حرف های سردمان را قایم کنیم در پستوی دل..
همان جا کنار قصه هایی که برای نگفتن داریم...
- وضعیت
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
گفتگوهای تنهایی | ادبیات | 11189 | |
|
پس از آن غروب رفتن اولین طلوع من باش(من از خلوت و تنهایی میترسم) | ادبیات | 122 | |
|
((**++ تشکر از تنهایی کاربری که شایسته تشکر است ++**)) | ادبیات | 52 |
Similar threads
-
-
پس از آن غروب رفتن اولین طلوع من باش(من از خلوت و تنهایی میترسم)
- شروع شده توسط حمید...HaMiD
- پاسخ ها: 122
-