سلام بحث فوق العاده ای رو شروع کردین.
شاید راز موفقیت برخی مدیران اساسا نوع و طبیعت مدیریت و رهبری متفاوتشان با دیگران باشد. و در واقع شیوه رهبریشون عامل موفقیت آنها به حساب بیاد.اما تشابهی و نقاط مشترکی در شیوه رهبریشون قطعا وجود نداره.اما سوالی که مطرحه اینه:آیا امکان نداره همین موفقیت و کامیابی برای اینگونه مدیران کمی گمراه کننده باشه؟چیزی که این مدیران را تا به امروز کامیاب کرده الزاما همون چیزی است که کامیابی اونها رو در آینده نیز تامین خواهد کرد؟ آیا شکست و سقوط و محو بسیاری از شرکتهای بزرگ جهان که الان فقط نام و یادی از آنها را میشه در لیست انحلال شرکتهای بزرگ جهان پیدا کرد،ناشی از همین موفقیت آنها نیست؟چرا اکثر مدیران فکر میکنند که حتما باید تغییر کنند،مگر تمام رقبای آنها به دنبال تغییر دادن شیوه های رهبری اونها نیستند؟پس چرا باز هم تصمیم به تغییر میگیرند؟اونها تغییر رو فقط در شیوه اداره کردن لحاظ میکنند یا...؟چرا برخی از شیوه های موجود در اداره کردن شرکتها ناکارامد میباشد؟
درحالی که همین پرسنل قرار برای سازمان سودآور باشه و باری از مسئولیت های سازمان رو به دوش بکشه.در این دوره از زمان که در شرکتها سطح علمی سواد پرسنل به منزله سطح دانش سازمان در نظر گرفته میشه به نظر شما جای ما کجاست که هنوز گریبان گیر مسائل پیش پا افتاده هستیم.ماها چقدر انگیزه داریم که داریم با این شرایط دست و پنجه نرم می کنیم.
من پرینت گرفتم بخونم .
