مناظره(گفتگو با اشعار)

[primrose]

همدمی نیست، تا بگویم راز
محرمی نیست، تا بنالم زار
در خروشم به صیت آن معشوق
در سماعم به صوت آن مزمار.

نه همدردی که گویم راز با او
دمی خود را کنم دمساز باو

نه یاری تا در یاری گشاید
زمانی از در یاری در آید

نمی بینم چو کس دمساز با خویش
همان بهتر که گویم راز با خویش
​

 

[primrose]

دل نیست عقده ای که گشاید به زور فکر

بیهوده سر به جیب تامل کشیده ایم​

 

[E . H . S . A . N]

دل نیست عقده ای که گشاید به زور فکر ​

بیهوده سر به جیب تامل کشیده ایم​

​

امروز نیست سینهٔ ما داغدار عشق
چون لاله ما ز صبح ازل داغ دیده‌ایم/
از آفتاب تجربه سنگ آب می‌شود

ما غافلان همان ثمر نارسیده‌ایم.





​

 

[primrose]

ذکر تو از زبان من فکر تو از جنان من
چون برود که رفته ای در رگ ودر مفاصلم

گر نظری کنی کند کشته صبر من ورق
ور نکنی چه بر دهد بیخ امید باطلم
​

 

[primrose]

​

امروز نیست سینهٔ ما داغدار عشق
چون لاله ما ز صبح ازل داغ دیده‌ایم/
از آفتاب تجربه سنگ آب می‌شود

ما غافلان همان ثمر نارسیده‌ایم.




​

من همان به که بسوزم زغم و دم نزنم

ورنه از دود دل آتش به جهان درفکنم
​

 

[E . H . S . A . N]

ذکر تو از زبان من فکر تو از جنان من
چون برود که رفته ای در رگ ودر مفاصلم ​

گر نظری کنی کند کشته صبر من ورق
ور نکنی چه بر دهد بیخ امید باطلم​

ببخشید-تشکرام تمومه

سنت عشق سعدیا ترک نمی‌دهی بلی

کی ز دلم به دررود خوی سرشته در گلم

داروی درد شوق را با همه علم عاجزم
​

چاره کار عشق را با همه عقل جاهلم.​

​

​

​

 

[primrose]

ببخشید-تشکرام تمومه

سنت عشق سعدیا ترک نمی‌دهی بلی

کی ز دلم به دررود خوی سرشته در گلم

داروی درد شوق را با همه علم عاجزم
​

چاره کار عشق را با همه عقل جاهلم.​

​

​

​

گفت زین نوع شکایت که تو داری سعدی
درد عشق است ندانم که چه درمان سازم!
​

 

[E . H . S . A . N]

گفت زین نوع شکایت که تو داری سعدی

درد عشق است ندانم که چه درمان سازم!​

به تولای تو در آتش محنت چو خلیل

گوییا در چمن لاله و ریحان بودم

تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح

همه شب منتظر مرغ سحرخوان بودم


سعدی از جور فراقت همه روز این می‌گفت

عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم.

 

[sh85]

به تولای تو در آتش محنت چو خلیل

گوییا در چمن لاله و ریحان بودم

تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح

همه شب منتظر مرغ سحرخوان بودم


سعدی از جور فراقت همه روز این می‌گفت

عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم.

وفا نکردی و کردم جفا ندیدی و دیدم
شکستی و نشکستم بریدی و نبریدم

اگر زخلق ملامت و گز زکرده ندامت
شنیدم از تو شنیدم کشیدم از تو کشیدم

 

[E . H . S . A . N]

خون جگر

خون جگر

وفا نکردی و کردم جفا ندیدی و دیدم
شکستی و نشکستم بریدی و نبریدم

اگر زخلق ملامت و گز زکرده ندامت
شنیدم از تو شنیدم کشیدم از تو کشیدم

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر

سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم


زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم


یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم

غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم.

 

[sh85]

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر

سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم


زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم


یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم

غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم.

مجمع خوبي و لطف است عذار چو مهش
ليکنش مهر و وفا نيست خدايا بدهش

دلبرم شاهد و طفل است و به بازي روزي
بکشد زارم و در شرع نباشد گنهش

من همان به که از او نيک نگه دارم دل
که بد و نيک نديده‌ست و ندارد نگهش

 

[morteza545]

زهی عشق ، زهی عشق که ماراست خدایا
چه نغزست و چه خوبست و چه زیباست خدایا

تومرا جان و جهانی، چه کنم جان و جهان را
تو مرا گنج روانی، چکنم سود و زیان را

 

[raha]

زهی عشق ، زهی عشق که ماراست خدایا
چه نغزست و چه خوبست و چه زیباست خدایا

تومرا جان و جهانی، چه کنم جان و جهان را
تو مرا گنج روانی، چکنم سود و زیان را

جان و جهان، دوش کجا بوده ای
نی غلطم، در دل ما بوده ای...
دوش ز هجر تو جفا دیده ام
ای که تو سلطان وفا بوده ای...

 

[sh85]

جان و جهان، دوش کجا بوده ای
نی غلطم، در دل ما بوده ای...
دوش ز هجر تو جفا دیده ام
ای که تو سلطان وفا بوده ای...

دوش میامد و رخساره برفروخته بود
تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شیوه شه آشوبی
جامعه ای بود که بر قامت او دوخته بود

 

[morteza545]

هرآنکس را که گفت حرف حق را
بگفتش که تو بر زد دینی

خدایا این چه دینی ست من ندانم
اگر گفتی دروغ تو راست دینی

(دوستان برداشت بد نکنن)

 

[primrose]

هرآنکس را که گفت حرف حق را
بگفتش که تو بر زد دینی

خدایا این چه دینی ست من ندانم
اگر گفتی دروغ تو راست دینی

(دوستان برداشت بد نکنن)

نه دین ما به جا نه دنیای ما تمام
از حق گذشته ایم و به باطل نمی رسیم
صائب تبریزی
​

 

[primrose]

دوش میامد و رخساره برفروخته بود
تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شیوه شه آشوبی
جامعه ای بود که بر قامت او دوخته بود

دلربایانه دگر بر سر ناز آمده ای
از دل من چه به جا مانده که باز آمده ای؟
​

 

[E . H . S . A . N]

کرشمه

کرشمه

نه دین ما به جا نه دنیای ما تمام

از حق گذشته ایم و به باطل نمی رسیم
صائب تبریزی​

.
.

دل و دین و عقل و هوشم ،همه را به آب دادی
زکدام باده ساقی به من خراب دادی؟
چه دل و؟ چه دین؟ چه ایمان؟،همه گشت رخنه رخنه
تا دو شوخ چشم خود را به کرشمه تاب دادی.

فیض کاشانی




​

 

[mahyam68]

ببردازمن قرار و طاقت و هوش
بت سنگين دل سيمين بناگوش
نگارى چابكى شنگى كله دار
ظريفى مهوشى تركى قباپوش
ز تاب آتش سوداى عشقش
بسان ديگ دايم مى زنم جوش
چو پيراهن شوم آسوده خاطر
گرش همچون قبا گيرم در آغوش
اگر پوسيده گردد استخوانم
نگردد مهرت از جانم فراموش
دل و دينم ، دل و دينم ببردست
برو دوشش برو دوشش برو دوش
دواى تو دواى تست حافظ
لب نوشش لب نوشش لب نوش​

 

[محـسن ز]

آسان گل باغ مدعا نتوان چید
بی سرزنش خار جفا نتوان چید
بشکفته گل مراد بر شاخ امید
تا سر ننهی به زیر پا نتوان چید

 

[primrose]

.
.

دل و دین و عقل و هوشم ،همه را به آب دادی
زکدام باده ساقی به من خراب دادی؟
چه دل و؟ چه دین؟ چه ایمان؟،همه گشت رخنه رخنه
تا دو شوخ چشم خود را به کرشمه تاب دادی.

فیض کاشانی




​

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت هزران درد بر چینم

جهان پیر است و بی بنیاد از این فریاد کش فریاد
که کرد افسون و نیرنگش ملال از جان شیرینم
​

 

[primrose]

آسان گل باغ مدعا نتوان چید
بی سرزنش خار جفا نتوان چید
بشکفته گل مراد بر شاخ امید
تا سر ننهی به زیر پا نتوان چید

گر من از خار بترسم نبرم دامن گل

کام در کام نهنگ است بباید طلبید!
​

 

[E . H . S . A . N]

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم

بیا کز چشم بیمارت هزران درد بر چینم ​

جهان پیر است و بی بنیاد از این فریاد کش فریاد
که کرد افسون و نیرنگش ملال از جان شیرینم​

.
.

مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد.





​

 

[sh85]

.
.

مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد.





​

عشق چون آید برد هوش دل فرزانه را
دزد دانا می کشد اول چراغ خانه را

 

[E . H . S . A . N]

عشق چون آید برد هوش دل فرزانه را
دزد دانا می کشد اول چراغ خانه را

.

عشق خواهد هستیت زیر و زبر
عاشقا از هستیت نامی مبر.




​

 

[sh85]

.

عشق خواهد هستیت زیر و زبر
عاشقا از هستیت نامی مبر.




​

به عشق از من مجو نام و نشانی
که گم کردم نشان و نام خود را

 

[morteza545]

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیداشد و آتش به همه عالم زد

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

 

[primrose]

به عشق از من مجو نام و نشانی
که گم کردم نشان و نام خود را

از ما نشان مجوی و مبر نام ما که ما
از بیخودی ز نام و نشان در گذشته ایم

از ما مجو شرح غم عشق را بیان
زیرا که ما ز شرح و بیان در گذشته ایم

​

​

 

[primrose]

.

عشق خواهد هستیت زیر و زبر
عاشقا از هستیت نامی مبر.


​

منزل از یار قرین است چه دوزخ چه بهشت
سجده گه گر به نیاز است چه مسجد چه کنشت

عشقبازی نه به بازیست که داننده غیب
عشق در طینت آدم نه به بازیچه سرشت
​

 

[primrose]

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیداشد و آتش به همه عالم زد

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

من خفته بدم به ناز در کتم عدم
حسن تو بدست خویش بیدارم کرد
​