من درد تو را ز دست آسان ندهم
دل برنکنم ز دوست تا جان ندهم
از دوست به یادگار دردی دارم
کآن درد به صد هزار درمان ندهم ...
دل برنکنم ز دوست تا جان ندهم
از دوست به یادگار دردی دارم
کآن درد به صد هزار درمان ندهم ...
معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
از آن بالا
مگر چه می‌بیند ابر؟
می‌ایستد و به حال من می‌گرید...
http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=44075&d=1296764815
مگر چه می‌بیند ابر؟
می‌ایستد و به حال من می‌گرید...
http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=44075&d=1296764815
[h=2]
[/h]
http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=44203&d=1296925297
[/h]
نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم
http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=44203&d=1296925297
دل سپردن را نمیدانم کجایش غربت است ..
ان زمان که عطر تنش محفل به محفل.... عشقم میبرد سجاده اش ...
پیچیدن صدای زمزمه ی تلاوت عشق از زبانش بر دلم .....
سایه ای چون تکیه گاه دل مرا از عشق مجنونی برتر است ....
من غریبم در نماز عاشقی...
بی دلم ....اواره ام حتی در نگاه شاهدین این یقین...
من... گمگشه ام ......سرگردانم به عشق حتی در نگاه بی پروای عاشقین ....
حتی در نماز عشق غریبم به یقین....
نرگس فاطمی
ان زمان که عطر تنش محفل به محفل.... عشقم میبرد سجاده اش ...
پیچیدن صدای زمزمه ی تلاوت عشق از زبانش بر دلم .....
سایه ای چون تکیه گاه دل مرا از عشق مجنونی برتر است ....
من غریبم در نماز عاشقی...
بی دلم ....اواره ام حتی در نگاه شاهدین این یقین...
من... گمگشه ام ......سرگردانم به عشق حتی در نگاه بی پروای عاشقین ....
حتی در نماز عشق غریبم به یقین....
نرگس فاطمی
گريه کردم گريه هم اين بار آرامم نکرد
هرچه کردم ـ هر چه ـ آه انگار آرامم نکرد
بي‌تو خشکيدند پاهايم کسي راهم نبرد
دردِ دل با سايه‌ي ديوار آرامم نکرد
خواستم ديگر فراموشت کنم اما نشد
خواستم اما نشد، اين کار آرامم نکرد
سوختم آن‌گونه در تب، آه از مادر بپرس
دستمالِ تب‌بُر نم‌دار آرامم نکرد
ذوق شعرم را کجا بردي؟ که بعد از رفتنت
عشق و شعر و دفتر و خودکار آرامم نکرد
به ديدارم بيا هر شب،
در اين تنها یی تنها و تاريك خدا مانند
دلم تنگ است
بيا اى روشن، ای روشن تر از لبخنددر اين تنها یی تنها و تاريك خدا مانند
دلم تنگ است
شبم را روز كن در زير سرپوش سياهي ها
دلم تنگ است...
بيا بنگر چه غمگين و غريبانه
دراين ايوان سر پوشيده و اين تالاب مالامال
دلی خوش كرده ام با اين پرستوها و ماهي ها
و اين نيلوفرآﺑﻰ و اين تالاب مهتاﺑﻰ
بيا اى هم گناه من دراين برزخ
بهشتم نيز و هم دوزخ
به ديدارم بيا اى هم گناه، اى مهربان با من
كه اينان زود می پوشند رو
در خواب هاى ﺑﻰ گناهي ها و من می مانم و بيداد و ﺑﻰ خواﺑﻰ
شب افتاده است و من تنها و تاريكم
و در ايوان و در تالاب من ديريست در خوابند پرستوها و ماهي ها و آن نيلوفر آﺑﻰ
بيا اى مهربان من!
بيا اى ياد مهتاﺑﻰ
دلم تنگ است...
بيا بنگر چه غمگين و غريبانه
دراين ايوان سر پوشيده و اين تالاب مالامال
دلی خوش كرده ام با اين پرستوها و ماهي ها
و اين نيلوفرآﺑﻰ و اين تالاب مهتاﺑﻰ
بيا اى هم گناه من دراين برزخ
بهشتم نيز و هم دوزخ
به ديدارم بيا اى هم گناه، اى مهربان با من
كه اينان زود می پوشند رو
در خواب هاى ﺑﻰ گناهي ها و من می مانم و بيداد و ﺑﻰ خواﺑﻰ
شب افتاده است و من تنها و تاريكم
و در ايوان و در تالاب من ديريست در خوابند پرستوها و ماهي ها و آن نيلوفر آﺑﻰ
بيا اى مهربان من!
بيا اى ياد مهتاﺑﻰ
شهریار
مردم اغلب بي انصاف, بي منطق و خود محورند
ولي آنان را ببخش
اگر مهربان باشي تو را به داشتن انگيزه هاي پنهان متهم مي کنند
ولي مهربان باش
اگر موفق باشي دوستان دروغين ودشمنان حقيقي خواهي يافت
ولي موفق باش
اگر شريف ودرستکار باشي فريبت مي دهند
ولي شريف و درستکار باش
آنچه را در طول ساليان سال بنا نهاده اي، شايد يک شبه ويران کنند
ولي سازنده باش
اگر به شادماني و آرامش دست يابي، حسادت مي کنند
ولي شادمان باش
نيکي هاي درونت را فراموش مي کنند
ولي نيکوکار باش
ولي آنان را ببخش
اگر مهربان باشي تو را به داشتن انگيزه هاي پنهان متهم مي کنند
ولي مهربان باش
اگر موفق باشي دوستان دروغين ودشمنان حقيقي خواهي يافت
ولي موفق باش
اگر شريف ودرستکار باشي فريبت مي دهند
ولي شريف و درستکار باش
آنچه را در طول ساليان سال بنا نهاده اي، شايد يک شبه ويران کنند
ولي سازنده باش
اگر به شادماني و آرامش دست يابي، حسادت مي کنند
ولي شادمان باش
نيکي هاي درونت را فراموش مي کنند
ولي نيکوکار باش
بهترين هاي خود را به دنیا ببخش
حتي اگر هيچ گاه کافي نباشد
حتي اگر هيچ گاه کافي نباشد
ودر نهايت مي بيني هر آنچه هست
همواره ميان “تو و خداوند” است
نه ميان “تو و مردم”
همواره ميان “تو و خداوند” است
نه ميان “تو و مردم”
چرا از مرگ می ترسید ؟
چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید ؟
مپندارید بوم نا امیدی باز
به بام خاطر من میکند پرواز
مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است
مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است
مگر می ، این چراغ بزم جان مستی نمی آرد
مگر این می پرستی ها و مستی ها
برای یک نفس آسودگی از رنج هستی نیست ؟
مگر افیون افسونکار
نهال بیخودی را در زمین جان نمی کارد
مگر دنبال آرامش نمی گردید
چرا از مرگ می ترسید ؟
کجا آرامشی از مرگ خوشتر کس تواند دید
می و افیون فریبی تیز بال وتند پروازند
اگر درمان اندوهند
خماری جانگزا دارند
نمی بخشند جان خسته را آرامش جاوید
خوش آن مستی که هوشیاری نمیبیند
چرا از مرگ می ترسید ؟
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه میدانید ؟
بهشت جاودان آنجاست
گر آن خواب ابد در بستر گلوی مرگ مهربان آنجاست
سکوت جاودانی پاسدار شهر خاموشی است
همه ذرات هستی محو در رویای بیرنگ فراموشی است
نه فریادی ، نه آهنگی ، نه آوایی
نه دیروزی ، نه امروزی ، نه فردایی
جهان آرام و جان آرام
زمان در خواب بی فرجام
خوش آن خوابی که بیداری نمیبیند !
سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
در این دنیا که هر جا هر که را زر در ترازو زور در بازوست
جهان را دست این نامردم صد رنگ بسپارید
که کام از یکدگر گیرند و خون یکدگر ریزند
درین غوغا فرو مانند و غوغا ها بر انگیزند
سر از بالین اندوه گران خویش بردارید !
همه بر آستان مرگ راحت سر فرود آرید
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه میدانید ؟
چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟
چرا از مرگ می ترسید ؟
فریدون مشیری
چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید ؟
مپندارید بوم نا امیدی باز
به بام خاطر من میکند پرواز
مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است
مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است
مگر می ، این چراغ بزم جان مستی نمی آرد
مگر این می پرستی ها و مستی ها
برای یک نفس آسودگی از رنج هستی نیست ؟
مگر افیون افسونکار
نهال بیخودی را در زمین جان نمی کارد
مگر دنبال آرامش نمی گردید
چرا از مرگ می ترسید ؟
کجا آرامشی از مرگ خوشتر کس تواند دید
می و افیون فریبی تیز بال وتند پروازند
اگر درمان اندوهند
خماری جانگزا دارند
نمی بخشند جان خسته را آرامش جاوید
خوش آن مستی که هوشیاری نمیبیند
چرا از مرگ می ترسید ؟
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه میدانید ؟
بهشت جاودان آنجاست
گر آن خواب ابد در بستر گلوی مرگ مهربان آنجاست
سکوت جاودانی پاسدار شهر خاموشی است
همه ذرات هستی محو در رویای بیرنگ فراموشی است
نه فریادی ، نه آهنگی ، نه آوایی
نه دیروزی ، نه امروزی ، نه فردایی
جهان آرام و جان آرام
زمان در خواب بی فرجام
خوش آن خوابی که بیداری نمیبیند !
سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
در این دنیا که هر جا هر که را زر در ترازو زور در بازوست
جهان را دست این نامردم صد رنگ بسپارید
که کام از یکدگر گیرند و خون یکدگر ریزند
درین غوغا فرو مانند و غوغا ها بر انگیزند
سر از بالین اندوه گران خویش بردارید !
همه بر آستان مرگ راحت سر فرود آرید
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه میدانید ؟
چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟
چرا از مرگ می ترسید ؟
فریدون مشیری
تولد انسان روشن شدن کبریتی است
و مرگش خاموشی آن!
بنگر در این فاصله چه کردی؟!!
گرما بخشیدی...؟!
یا سوزاندی...؟!!
و مرگش خاموشی آن!
بنگر در این فاصله چه کردی؟!!
گرما بخشیدی...؟!
یا سوزاندی...؟!!
آتش بگیر تا بدانی چه می کشم
احساس سوختن به تماشا نمی شود
احساس سوختن به تماشا نمی شود
چشمهایت زیباست، طرحي از پاييز است
و از آن زيباتر،
از حيا لبريز است
تو و يك عالمه راز
من و دنياي نياز
تو و پرواز سر كوه بلند
من و پاهاي گره خورده به بند
تو برو چون كه مرا راهي نيست
در دلم عشق به فردايي نيست
تو برو، عشق در اينجا ننگ است
عشق از شيشه و پاسخ سنگ است...
و از آن زيباتر،
از حيا لبريز است
تو و يك عالمه راز
من و دنياي نياز
تو و پرواز سر كوه بلند
من و پاهاي گره خورده به بند
تو برو چون كه مرا راهي نيست
در دلم عشق به فردايي نيست
تو برو، عشق در اينجا ننگ است
عشق از شيشه و پاسخ سنگ است...
ديشب از بام جنون ديوانه اي افتاد و مرد
پيش چشم شمع ها پروانه اي افتاد و مرد
از لطافت ياد تو چون صبح گل ها خيس بود
شبنمي از پشت بام خانه اي افتاد و مرد
موي شبگوني كه چنگش ميزدي شب تا سحر
از سپيدي لا به لاي شانه اي افتاد و مرد
ازدياد پنجره جان قناري را گرفت
در قفس از نغمه ي مستانه اي افتاد و مرد
اين كلاغ قصه را هرگز تو هم نشنيده اي
تا خودش هم قصه شد افسانه اي افتاد و مرد
پيش چشم شمع ها پروانه اي افتاد و مرد
از لطافت ياد تو چون صبح گل ها خيس بود
شبنمي از پشت بام خانه اي افتاد و مرد
موي شبگوني كه چنگش ميزدي شب تا سحر
از سپيدي لا به لاي شانه اي افتاد و مرد
ازدياد پنجره جان قناري را گرفت
در قفس از نغمه ي مستانه اي افتاد و مرد
اين كلاغ قصه را هرگز تو هم نشنيده اي
تا خودش هم قصه شد افسانه اي افتاد و مرد
دیگر برای داشتنش سماجت نمی کنم ،
پرنده ای که مال من نیست
صد تا قفس هم برایش بسازم ،
باز هم می رود !
پرنده ای که مال من نیست
صد تا قفس هم برایش بسازم ،
باز هم می رود !
من خوبم ...
من آرامم...
من قول داده ام...
فقط کمی
بی حوصله ام
آسمان روی سرم سنگینی میکند
روزهایم کـــــــــــــــش آمده
هر چه خودم را به کوچه بی خیالی میزنم
باز سر از کوچه دلتنگی در میاورم
روزها تمام ابرهای اندوه در چشمان منند ولی نمی بارند
چون من خوبم ... من آرامم... من قول داده ام...
تمام خنده هایم را نذر کرده ام که گریه ام نگیرد
اما شبها...
من آرامم...
من قول داده ام...
فقط کمی
بی حوصله ام
آسمان روی سرم سنگینی میکند
روزهایم کـــــــــــــــش آمده
هر چه خودم را به کوچه بی خیالی میزنم
باز سر از کوچه دلتنگی در میاورم
روزها تمام ابرهای اندوه در چشمان منند ولی نمی بارند
چون من خوبم ... من آرامم... من قول داده ام...
تمام خنده هایم را نذر کرده ام که گریه ام نگیرد
اما شبها...
وقتي كه دستهاي باد
قفس مرغ گرفتارو شكست
شوق پرواز نداشت
وقتي كه چلچله ها
خبر فصل بهارو ميدادند
عشق آواز نداشت
ديگه آسمون براش
فرقي با قفس نداشت
واسه پرواز بلند
تو پرش هوس نداشت
شوق پرواز توي ابرها
سوي جنگل هاي دور
ديگه رفته از خيال
اون پرنده ي صبور
اما لحظه اي رسيد
لحظه پريدنو رها شدن
ميون بيم و اميد
لحظه اي كه پنجره بغض ديوارو شكست
لحظه آسمون سرخ ميون چشاش نشست
شبم بی ستاره است و من غمگین
راهم طولانی است من خسته
تاریکی آمده است و روشنایی مرده
تنهای تنها از جاده های خیال رویا ییم
می گذرم به امید دیدار تو
این تاریکی شوم مرا ویران کرد
رویاهای مرا در غصه پنهان کرد
نیست کسی که به من بیاموزد
راه و رسم عشق را
افسرده و ماتم زده تنها کنار رود کم آبی نشستم
که نیست در آن زلالی
راهم طولانی است من خسته
تاریکی آمده است و روشنایی مرده
تنهای تنها از جاده های خیال رویا ییم
می گذرم به امید دیدار تو
این تاریکی شوم مرا ویران کرد
رویاهای مرا در غصه پنهان کرد
نیست کسی که به من بیاموزد
راه و رسم عشق را
افسرده و ماتم زده تنها کنار رود کم آبی نشستم
که نیست در آن زلالی
مسعود من...........
هيچگاه فرصت نشد تا بگويم:
دوستت دارم
رفت و من در انتظار آمدن و گفتن:
دوستت دارم
اما!!!
خيلي زود دير شد...
حتي براي آخرين بارهم نتوانستم
ديدگان زيبايش را ببينم
و مرا
با سكوت مرگبار زمان تنها گذاشت...
هيچگاه فرصت نشد تا بگويم:
دوستت دارم
رفت و من در انتظار آمدن و گفتن:
دوستت دارم
اما!!!
خيلي زود دير شد...
حتي براي آخرين بارهم نتوانستم
ديدگان زيبايش را ببينم
و مرا
با سكوت مرگبار زمان تنها گذاشت...
مسعود جانم
از ظهر تا دم غروب طول کشید
دشتی را شخم زدم تا دفنش کنم
بد عادت شده بود
جلوتر از من راه می رفت تا زودتر به تو برسد
سایه ام را می گویم
که خواب دیده بود تو به دیدارش آمده ای ....
از ظهر تا دم غروب طول کشید
دشتی را شخم زدم تا دفنش کنم
بد عادت شده بود
جلوتر از من راه می رفت تا زودتر به تو برسد
سایه ام را می گویم
که خواب دیده بود تو به دیدارش آمده ای ....
روزگار...........
با توام
میدانی؟؟...........
رفت..............
مسعود من رفت......
رفت و دفتر من خالي ماند...
لاي هر صفحه اش اشكهاي بي پايان من ماند...
رفت و برقلبم نشست
آه سرد...
با توام
میدانی؟؟...........
رفت..............
مسعود من رفت......
رفت و دفتر من خالي ماند...
لاي هر صفحه اش اشكهاي بي پايان من ماند...
رفت و برقلبم نشست
آه سرد...
به سرنوشت بگو...
اسباب بازي هايت بي جان نيستند...
آدمند...
مي شكنند...
آرام تر...!
اسباب بازي هايت بي جان نيستند...
آدمند...
مي شكنند...
آرام تر...!
امشب به یاد تک تکِ شب ها دلم گرفت
در اضطراب کهنه ی غم ها، دلم گرفت
انگار بغض تازه ای از نو شکسته شد
در التهابِ خیسِ ورق ها، دلم گرفت
از خواندن تمام خبرها تنم بسوخت
از گفتن تمام غزل ها دلم گرفت
در انتظار تا که بگیرم خبر ز تو
در آتشِ گرفته سراپا دلم گرفت
متروکه نیست خلوتِ سرد دلم ولی
از ارتباطِ مردم ِدنیا دلم گرفت
یک ردِ پا که سهمِ من از بی نشانی است
از ردِ خون که مانده به هر جا، دلم گرفت
اینجا منم و خاطره هایی تمام تلخ
اقرار میکنم، درآمدم از پا دلم گرفت
در اضطراب کهنه ی غم ها، دلم گرفت
انگار بغض تازه ای از نو شکسته شد
در التهابِ خیسِ ورق ها، دلم گرفت
از خواندن تمام خبرها تنم بسوخت
از گفتن تمام غزل ها دلم گرفت
در انتظار تا که بگیرم خبر ز تو
در آتشِ گرفته سراپا دلم گرفت
متروکه نیست خلوتِ سرد دلم ولی
از ارتباطِ مردم ِدنیا دلم گرفت
یک ردِ پا که سهمِ من از بی نشانی است
از ردِ خون که مانده به هر جا، دلم گرفت
اینجا منم و خاطره هایی تمام تلخ
اقرار میکنم، درآمدم از پا دلم گرفت