معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
خدایا!
من دلم قرصه!
کسی غیر از تو با من نیست
خیالت از زمین راحت، که حتی روز روشن نیست
کسی اینجا نمیبینه، که دنیا زیر چشماته
یه عمره یادمون رفته، زمین دار مکافاته
فراموشم شده گاهی، که این پایین چه ها کردم
که روزی باید از اینجا، بازم پیش تو برگردم
خدایا وقت برگشتن، یه کم با من مدارا کن
شنیدم گرمه آغوشت
اگه میشه منم جا کن...
من دلم قرصه!
کسی غیر از تو با من نیست
خیالت از زمین راحت، که حتی روز روشن نیست
کسی اینجا نمیبینه، که دنیا زیر چشماته
یه عمره یادمون رفته، زمین دار مکافاته
فراموشم شده گاهی، که این پایین چه ها کردم
که روزی باید از اینجا، بازم پیش تو برگردم
خدایا وقت برگشتن، یه کم با من مدارا کن
شنیدم گرمه آغوشت
اگه میشه منم جا کن...
دیگر به دیدنِ هیچ علامتی علاقه ندارم ...
که انتهای ِ تمام ِدوستت دارم ها ...
تعجب است
!
که انتهای ِ تمام ِدوستت دارم ها ...
تعجب است
!
خندیدن، خوب است . قهقهه، عالی است
گریستن، آدم را آرام می کند
اما...اما...
لعنت بر بغض
.
.
.
چقدر سرد است!
وقتی…
گریستن، آدم را آرام می کند
اما...اما...
لعنت بر بغض
.
.
.
چقدر سرد است!
وقتی…
دلتنگـی، پیچیــده نیســت؛
یک دل.. یک آسمان.. یــک بغــض .. و آرزوهــای تـَـرک خـورده !
به همین ســادگـی ...! .
یک دل.. یک آسمان.. یــک بغــض .. و آرزوهــای تـَـرک خـورده !
به همین ســادگـی ...! .
گلوی آدم را
باید گاهی بتراشند
تا برای دلتنگی های تازه جا باز شود.
دلتنگی هایی که جایشان نه در دل
که در گلوی آدم است
دلتنگی هایی که می توانند آدم را خفه کنند.
باید گاهی بتراشند
تا برای دلتنگی های تازه جا باز شود.
دلتنگی هایی که جایشان نه در دل
که در گلوی آدم است
دلتنگی هایی که می توانند آدم را خفه کنند.
نیستش
نمی دونم کجاست
..نمی دونم چه می کنه ..
ولی می دونم
که ندارمش .......... !
نمی دونم کجاست
..نمی دونم چه می کنه ..
ولی می دونم
که ندارمش .......... !
چقداین تایپیکه قدیمیو دوستش دارم.........
عیبی ندارد،باز هم خودت را بزن به آن راه!
خودت را که به آن راه می زنی...
میخواهم تمام راه های دنیا خراب شود
خودت را که به آن راه می زنی...
میخواهم تمام راه های دنیا خراب شود
دلت تنها مانده؟
چرا آن را به مهمانی نمی بری ؟
به مهمانی یک دل!همان دلی که روزگاری مهمان دلت بود!
همان دلی که روزگاری نزدیک نزدیک تو و دلت نشسته بود!
چرا آن را به مهمانی نمی بری ؟
به مهمانی یک دل!همان دلی که روزگاری مهمان دلت بود!
همان دلی که روزگاری نزدیک نزدیک تو و دلت نشسته بود!
من آن" نی خشکم "
بر لبهای نا پیدایی که قصه فراق را
مدام در من می دمد
و خاطره ای از "روزگار وصل" خویش
از عمق دور و مجهول درون خاموشم
آشنا و شور انگیز سر بر می دارد
و جان سرد و غمگینم را گرم و شاد
در آغوش می فشرد ..
بر لبهای نا پیدایی که قصه فراق را
مدام در من می دمد
و خاطره ای از "روزگار وصل" خویش
از عمق دور و مجهول درون خاموشم
آشنا و شور انگیز سر بر می دارد
و جان سرد و غمگینم را گرم و شاد
در آغوش می فشرد ..
بـه فکر نــوازش دست های منی!
بی آنکــه بدانی ؛
دلـــم است کــه تنهــا مانــده ..
دست هایــم ، دو تاینــد!
بی آنکــه بدانی ؛
دلـــم است کــه تنهــا مانــده ..
دست هایــم ، دو تاینــد!
قصه از اونجا[SUP]شروع[/SUP] شدکهـــ
[SUP]اون [/SUP]خواست و[SUB]من [/SUB]نخواستم
سیب عشق پرتاب شد
هزار[SUB]چرخ[/SUB] خورد تا برگشت
واین شد
کهــــ
[SUP]من[/SUP] خواستم و [SUB]اون [/SUB]نخواست
هه..!
بهــ همینــ سادگیــــ
[SUP]اون [/SUP]خواست و[SUB]من [/SUB]نخواستم
سیب عشق پرتاب شد
هزار[SUB]چرخ[/SUB] خورد تا برگشت
واین شد
کهــــ
[SUP]من[/SUP] خواستم و [SUB]اون [/SUB]نخواست
هه..!
بهــ همینــ سادگیــــ
راستش باتو ...
حکایتــــ من حکایتـــ کسی استـــ که عاشق دریا بود اما قایق نداشتـــ
دلباخته ی سفـــر بود اما همسفر نداشتــــ
حکایتـــ کسی استــــ که زجر کشید اما ضجه تزد
زخم داشتـــ اما ناله ای نزد
نفس می کشید اما هم نفس نداشتــــ
خندید
غمش را کسی نفهمید
حکایتــــ من حکایتـــ کسی استـــ که عاشق دریا بود اما قایق نداشتـــ
دلباخته ی سفـــر بود اما همسفر نداشتــــ
حکایتـــ کسی استــــ که زجر کشید اما ضجه تزد
زخم داشتـــ اما ناله ای نزد
نفس می کشید اما هم نفس نداشتــــ
خندید
غمش را کسی نفهمید
این قانون طبیــــــــــعت است
زخم که میخوری اعتمادت به آدم ها سست میشود
و باوَرت رنگِ شک می گیرد !
آن وقت تنها تر از همیشه می نشینی کنجِ زنـــــــدگی و می شماری درد هایت را ...
زخم که میخوری اعتمادت به آدم ها سست میشود
و باوَرت رنگِ شک می گیرد !
آن وقت تنها تر از همیشه می نشینی کنجِ زنـــــــدگی و می شماری درد هایت را ...
دیگه قـــــــــلم سیاهم از دستم خسته شد
دیگه چنگی به دل سفید دفترم نمیزنه
خـ
سـ
تـ
هـ
ام
میخوام برم جعبه کوچیک مداد رنگیم بیارم
یه رنگ دیگه به زنگیم بزنم
.
.
.
.
دیگر ما را بس است هر چه غم بود خوردیم
غمی نمانده که مزه کنیم
دیگه چنگی به دل سفید دفترم نمیزنه
خـ
سـ
تـ
هـ
ام
میخوام برم جعبه کوچیک مداد رنگیم بیارم
یه رنگ دیگه به زنگیم بزنم
.
.
.
.
دیگر ما را بس است هر چه غم بود خوردیم
غمی نمانده که مزه کنیم
سالها رفت و هنوز
یک نفر نیست بپرسد از من
که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟
صبح تا نیمه ی شب منتظری
همه جا می نگری
گاه با ماه سخن می گویی
گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی
راستی گمشده ات کیست؟
کجاست؟
صدفی در دریا است؟
نوری از روزنه فرداهاست
یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست...؟
یک نفر نیست بپرسد از من
که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟
صبح تا نیمه ی شب منتظری
همه جا می نگری
گاه با ماه سخن می گویی
گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی
راستی گمشده ات کیست؟
کجاست؟
صدفی در دریا است؟
نوری از روزنه فرداهاست
یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست...؟
منی که دیگه نه از اومدن کسی ذوق زده میشم
نه کسی از کنارم بره حوصله دارم نازشو بخرم که برگرده...
من آدم بی احساسی نیستم
من بی معرفت و نامرد نیستم ...
یه زمانی یه کسایی وارد زندگیم شدن
که یه سری بــــاورامو از بین بـــردن
فقط باید یکی باشه بفهمه منو ، یکی باشه از جنس خودم ...
نه کسی از کنارم بره حوصله دارم نازشو بخرم که برگرده...
من آدم بی احساسی نیستم
من بی معرفت و نامرد نیستم ...
یه زمانی یه کسایی وارد زندگیم شدن
که یه سری بــــاورامو از بین بـــردن
فقط باید یکی باشه بفهمه منو ، یکی باشه از جنس خودم ...
جواب سوالم تو باشی اگر
ز دنیا ندارم سوالی دگر
که من پاسخی چون تو می خواستم
مباد آرزویم از این بیشتر
نشستم به بامی که بامیش نیست
شگفتا دلم می زند باز پر
نفسگیر گردیده آرامشم
خوشا بار دیگر هوای خطر
بر آن است شب تا به خوابم کشد
بزن باز بر زخم من نیشتر
ز دنیا ندارم سوالی دگر
که من پاسخی چون تو می خواستم
مباد آرزویم از این بیشتر
نشستم به بامی که بامیش نیست
شگفتا دلم می زند باز پر
نفسگیر گردیده آرامشم
خوشا بار دیگر هوای خطر
بر آن است شب تا به خوابم کشد
بزن باز بر زخم من نیشتر
وقتی هستی
وقتی می آیی
دیگر حرفی برای گفتن نمی ماند
یعنی احساسم در گفتن نمیگنجد
بمان
فقط همین
وقتی می آیی
دیگر حرفی برای گفتن نمی ماند
یعنی احساسم در گفتن نمیگنجد
بمان
فقط همین
مرا میان تردیدها سوزاندی
به من اشک هایت را فروختی
و برای دیگران لبخندت را حراج کردی
مرا بادیه نشین ظلمت ها کردی
و گمان کردی راهی نور میشوی
هیچ چیزی از من نمانده
خیالت آسوده باشد....
فقط مروت به خرج بده
حداقل آرزوهایم را پس بده
به من اشک هایت را فروختی
و برای دیگران لبخندت را حراج کردی
مرا بادیه نشین ظلمت ها کردی
و گمان کردی راهی نور میشوی
هیچ چیزی از من نمانده
خیالت آسوده باشد....
فقط مروت به خرج بده
حداقل آرزوهایم را پس بده