معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
من آرامم . . . !
من قول داده ام که آرام باشم . . .
فقط کمی بی حوصله ام . . .
آسمان روی سرم سنگینی میکند . . .
تمام خنده هایم را نذر کرده ام که گریه ام نگیرد . . . !
هرچه خودم را به کوچه بی خیالی میزنم ؛
باز سر از کوچه
" دلتنــــــــــــــــــگی "
در میاورم . . . !
من قول داده ام که آرام باشم . . .
فقط کمی بی حوصله ام . . .
آسمان روی سرم سنگینی میکند . . .
تمام خنده هایم را نذر کرده ام که گریه ام نگیرد . . . !
هرچه خودم را به کوچه بی خیالی میزنم ؛
باز سر از کوچه
" دلتنــــــــــــــــــگی "
در میاورم . . . !
دلــــم تاب دوری ندارد
دلــــم نداشتنت را کم می آورد
دلــــم برای دیدنت روز که هیچ،
کوتاه ترین لــــحظاتش را هم می شمارد
او منتظـــــر استـ
هنوز صبــــور و امــیدوار
اما تـــو به صبــر و انتظارش دلـــــــ مبند
شاید به ســـــرش زد و خودش را کُــــشت
پس بیـــــا
هر چه زودتـــر بهتر
ملتمــــسانه میگویم:
بیا و رویایــــش را به حقیقت گـــره بزن..
دلــــم نداشتنت را کم می آورد
دلــــم برای دیدنت روز که هیچ،
کوتاه ترین لــــحظاتش را هم می شمارد
او منتظـــــر استـ
هنوز صبــــور و امــیدوار
اما تـــو به صبــر و انتظارش دلـــــــ مبند
شاید به ســـــرش زد و خودش را کُــــشت
پس بیـــــا
هر چه زودتـــر بهتر
ملتمــــسانه میگویم:
بیا و رویایــــش را به حقیقت گـــره بزن..
باورمـ را از دستـــ داده اَمــ
درستـــ ـهمان روز
کهـ رفتے و گفتے :
باور کن رفتنـَمـ را
درستـــ ـهمان روز
کهـ رفتے و گفتے :
باور کن رفتنـَمـ را
همیشه اینگونه بوده…
همیشه این گونه بوده است کسی را که خیلی دوست می داری زود ازدست می دهی
پیش از آن که خوب نگاهش کنی مثل پرنده ای زیبا بال می گیرد و دور می شود
فکر می کردی می توانی تا آخرین روزی که زمین به دور خود می چرخد، خورشید ازپشت کوه ها سرک می کشد، در کنارش باشی
هنوز بعضی از حرفهایت را به او نگفته بودی…
هنوز همه لبخند های خود را به او نشان نداده بودی
همیشه اینگونه بوده…
همیشه این گونه بوده است کسی را که خیلی دوست می داری زود ازدست می دهی
پیش از آن که خوب نگاهش کنی مثل پرنده ای زیبا بال می گیرد و دور می شود
فکر می کردی می توانی تا آخرین روزی که زمین به دور خود می چرخد، خورشید ازپشت کوه ها سرک می کشد، در کنارش باشی
هنوز بعضی از حرفهایت را به او نگفته بودی…
هنوز همه لبخند های خود را به او نشان نداده بودی
همیشه اینگونه بوده…
همدردت بودمـ ....
وقتے کــﮧ دردهآیت تمآم شد رفتے..
مــטּ مآندمو هزارآטּ درد نآگفتــﮧ..
وقتے کــﮧ دردهآیت تمآم شد رفتے..
مــטּ مآندمو هزارآטּ درد نآگفتــﮧ..
آنقــــدر
دلتنگمـــــ که حتی
ابلیـســــ بـر وسعـتــــ
ایــن دلتنگیــــ
سجده مـــی کند !!
دلتنگمـــــ که حتی
ابلیـســــ بـر وسعـتــــ
ایــن دلتنگیــــ
سجده مـــی کند !!
اے کاشـــــ آنروز قلبمـــــ آنگونه نمیلـــــرزید...
که مجبور نباشـــــــم امروز پس لــــــرزه هایش را تحمــــل کنم
که مجبور نباشـــــــم امروز پس لــــــرزه هایش را تحمــــل کنم
خیلی دلم گرفته از خیلیا...
خیلی دلم گرفته از خیلیا...
خیلی دلم گرفته از خیلیا...
کودکی که لنگه کفشش را امواج از او گرفته بود روی ساحل نوشت:
دریا دزد کفش های من!...
مردی که از دریا ماهی گرفته بود روی ماسه ها نوشت:
دریا سخاوتمندترین سفره ی هستی!...
موج آمد و جملات را با خود شست...
و برایم این پیام را باقی گذاشت :
" برداشت های دیگران در مورد خودت را در وسعت خویش حل کن؛تا دریا باشی"
دریا دزد کفش های من!...
مردی که از دریا ماهی گرفته بود روی ماسه ها نوشت:
دریا سخاوتمندترین سفره ی هستی!...
موج آمد و جملات را با خود شست...
و برایم این پیام را باقی گذاشت :
" برداشت های دیگران در مورد خودت را در وسعت خویش حل کن؛تا دریا باشی"
عطر یاسهای بنفش
تن خیس نارنجهای باغ
نوازش نرم زمین
هیاهوی باران پشت پنجره
آواز باد در گندمزار
عطر نان در بامداد
زلال روشن آبهای کوهستان
خواب لطیف زمان در سکوت پل
شاید این بهار فصل شکفتن من باشد
شعر از : نرگس رضایی
صدایت می زنم . از خواب می پری . چرتت پاره می شود . حالا از کجا نخ و سوزن بیاورم خوابت را بدوزم .
این را در ذهن می گویم و می خندم از خواب که بلند می شوی کمی عصبانی هستی .
حق داری . از دور صدایت زده ام بلند . می دانستم خوابی اما نمی دانستم چه طور بیدارت کنم .
از وقتی از خواب بلند شده ای کلمه ای حرف نمی زنی . من هم نشسته ام روی صندلی کنار میز .
یک عالمه دوک و نخ و سوزن ، حتی بشکاف هم گذاشته ام کنارم . دلم می خواهد با تو شوخی کنم تا بخندی .
دلم می خواهد بلند بگویم بیا کمی سرنوشت بدوزیم روی پارچه زندگی .
اما تو هنوز عصبانی هستی از خواب پریده ای چون
و داری واقعیت می بینی جای واقعیت شاید
_
این را در ذهن می گویم و می خندم از خواب که بلند می شوی کمی عصبانی هستی .
حق داری . از دور صدایت زده ام بلند . می دانستم خوابی اما نمی دانستم چه طور بیدارت کنم .
از وقتی از خواب بلند شده ای کلمه ای حرف نمی زنی . من هم نشسته ام روی صندلی کنار میز .
یک عالمه دوک و نخ و سوزن ، حتی بشکاف هم گذاشته ام کنارم . دلم می خواهد با تو شوخی کنم تا بخندی .
دلم می خواهد بلند بگویم بیا کمی سرنوشت بدوزیم روی پارچه زندگی .
اما تو هنوز عصبانی هستی از خواب پریده ای چون
و داری واقعیت می بینی جای واقعیت شاید
_
