معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
ببين
تو
چه ساده
از من می گذری ...
و من
چه سخت
بر جا می مانم ...!
تو
چه ساده
از من می گذری ...
و من
چه سخت
بر جا می مانم ...!
انتخاب نباش
اولویت باش، باکسی بمون که براش یه اولویتی نه یه گزینه...
اولویت باش، باکسی بمون که براش یه اولویتی نه یه گزینه...
به ایران شلیک نکنیم!
گاهی می بینیم که دانشجو، کارمند، راننده تاکسی، نگهبان توالت عمومی، رئیس بانک تا چشمشان به یک خارجی می افتد. شروع می کنند:
- اوه! ایران ایز نات گود! خارج ایز اوکی!
وی آر لییو این بدبختی! ... هلپ می گو تو خارج! پلیز!
وقتی تا این اندازه دست به خودتخریبی می زنیم چرا انتظار داریم همه چیز بشود عین سوئیس!
باور کنیم اگر از این شرایط ناراضی هستیم ما خودمان هم بخشی از زمینه های بروز آن هستیم و مدام انگشت شماتت را به سوی دیگران دراز نکنیم.
خلایق! مسلمانها! اینجا کشور ماست. تنها کشوری که داریم.
هر جای دیگر برویم مهاجر به حساب می آییم. اینجا تنها کشوری است داریم؛ با همین خیابان های پرچاله چوله، ماشین های کم کیفیت، بیکاری، ریزگرد. با همین «پشمینه پوش های تُند خُو»ی طالبان و داعش که می خواهند به زور هم شده ما را ببرند به بهشت.
با همین روشنفکرهایش که شیطان پرستی را در شلوار جین «جورج کلونی» کشف می کنند و از تلویزیون به خورد خلایق می دهند.
با همین مدیرانی که مدرسه و دانشگاه ها را با کارخانه بسته بندی پفک و پوشک اشتباه گرفته اند. با همین آدمها که ...
من هم در همین کشور دارم زندگی می کنم. بیش از خیلی از چه گوارهای بی نام و نشان اینترنتی اتفاقاً با نام و نشان و عکس خودم این رفتارها و کردارهای خودم و دیگران را نقد کرده ام. فحش شنیده ام. تلخی و تشر چشیده ام.
بیکاری را تجربه کرده ام. کامم از پارتی بازی و جایگزینی رابطه به جای ضابطه تلخ شده و ...
اینها را نمی نویسم که در مسابقه «کی از همه بدبخت تره» مدال طلا بگیرم. می نویسم چون با علم به همه این چالش ها عمیقاً و تا اطلاع ثانوی باور دارم که با فحش دادن، با تحقیر، با سرزنش کشورمان چیزی درست نمی شود. شما فقط یک مورد را نشانم بدهید و بگویید:
- به لطف خدا و همت هموطنان توانستیم با مقادیری فحش این مشکل را حل کنیم!
برخی هم تا پایشان می رسد آنور آب شروع می کند به خاک بر سر کردن کشوری که همانجا بزرگ شده اند و پا گرفته اند.
می نویسند «نمونید توی اون خراب شده»!
درست با همین ادبیات گزنده و بی رحمانه!
به همین اندازه توام با قدرنشناسی و ناسپاسی نسبت به سرزمینی که در آن حرف زدن، راه رفتن و حتی دشنام دادن را یاد گرفتند!
که چه بشود؟ چه مشکلی حل می شود؟ جز خالی کردن دل و زیر پای جوان هایی که شاید هنوز می خواهند بمانند و اینجا را آبادتر کنند.
_مگر آلمانی ها که در جنگ دوم جهانی به فجیع ترین شکل ممکن شکست خوردند جملگی شال و کلاه کردند و وطن شان را به امان خدا رها کردند؟ مگر ژاپنی ها که دو شهرشان در نتیجه بمباران اتمی خاکستر شد راه حل را در گریختن دیدند؟
مشکل فقط داعش و آمریکا و اسرائیل نیست، بخشی از مشکل خود ما هستیم که دست به خودزنی رقت باری زده ایم و ول کن ماجرا هم نیستیم.
خود ما برای این کشور چه کرده ایم که این همه طلبکارش هستیم؟
مخاطب این نوشته «شما» نیستید. «شما» با همه ما فرق می کنید.
_توجه کنید : این سبک حمله و هجوم به کشور و تخریب اعتماد به نفس نسل جوان، خطرناک تر از هر حمله انتحاری است.
عضویت افتخاری در گروهک داعش برای صدمه زدن به کشور است.
حرف آخر اینکه «ایران» مادر همه ماست. شاید همیشه مادر مهربانی نبوده، گاهی پشت دستمان را با قاشق داغ کرده، گاهی فلفل توی دهانمان ریخته اما مادر ماست. تاب نیاوریم و فحاشی به او نپذیریم. بخصوص اگر از همزبان باشد.
اگر دلمان می سوزد و رنج می کشیم از این شرایط، به جای سنگ زدن به این مادر همیشه زخم خورده، همیشه تحقیر شده، همیشه به تاراج رفته، کمکش کنیم. سخت تر کار کنیم. شرافتمندانه تر زندگی کنیم.
خم شویم و یک مُشت خاک برداریم، این خاک نیست، خاکستر سزاوارترین فرزندان این سرزمین است.
چپ و راست و مسلمان و یهودی و مسیحی ...
لطفاً به مادرمان فحش ندهیم.
اگر گاهی حالش بد است، اگر تب دارد، اگر لباسش ژنده و پاره است، اگر صورتش پر لک و زیر چشم هایش گودرفته است، اگر بوی گریه می دهد و ناخن هایش از فرط کندن گور همیشه خونین است، شاید «یک» دلیل اش این باشد که ما فرزندهای خوبی نبوده ایم.
بچه های ناسپاسی که هر وقت، هر کس دل چرکین مان کرد، مادرمان را نفرین کرده ایم.
#احسان_محمدى
گاهی می بینیم که دانشجو، کارمند، راننده تاکسی، نگهبان توالت عمومی، رئیس بانک تا چشمشان به یک خارجی می افتد. شروع می کنند:
- اوه! ایران ایز نات گود! خارج ایز اوکی!
وی آر لییو این بدبختی! ... هلپ می گو تو خارج! پلیز!
وقتی تا این اندازه دست به خودتخریبی می زنیم چرا انتظار داریم همه چیز بشود عین سوئیس!
باور کنیم اگر از این شرایط ناراضی هستیم ما خودمان هم بخشی از زمینه های بروز آن هستیم و مدام انگشت شماتت را به سوی دیگران دراز نکنیم.
خلایق! مسلمانها! اینجا کشور ماست. تنها کشوری که داریم.
هر جای دیگر برویم مهاجر به حساب می آییم. اینجا تنها کشوری است داریم؛ با همین خیابان های پرچاله چوله، ماشین های کم کیفیت، بیکاری، ریزگرد. با همین «پشمینه پوش های تُند خُو»ی طالبان و داعش که می خواهند به زور هم شده ما را ببرند به بهشت.
با همین روشنفکرهایش که شیطان پرستی را در شلوار جین «جورج کلونی» کشف می کنند و از تلویزیون به خورد خلایق می دهند.
با همین مدیرانی که مدرسه و دانشگاه ها را با کارخانه بسته بندی پفک و پوشک اشتباه گرفته اند. با همین آدمها که ...
من هم در همین کشور دارم زندگی می کنم. بیش از خیلی از چه گوارهای بی نام و نشان اینترنتی اتفاقاً با نام و نشان و عکس خودم این رفتارها و کردارهای خودم و دیگران را نقد کرده ام. فحش شنیده ام. تلخی و تشر چشیده ام.
بیکاری را تجربه کرده ام. کامم از پارتی بازی و جایگزینی رابطه به جای ضابطه تلخ شده و ...
اینها را نمی نویسم که در مسابقه «کی از همه بدبخت تره» مدال طلا بگیرم. می نویسم چون با علم به همه این چالش ها عمیقاً و تا اطلاع ثانوی باور دارم که با فحش دادن، با تحقیر، با سرزنش کشورمان چیزی درست نمی شود. شما فقط یک مورد را نشانم بدهید و بگویید:
- به لطف خدا و همت هموطنان توانستیم با مقادیری فحش این مشکل را حل کنیم!
برخی هم تا پایشان می رسد آنور آب شروع می کند به خاک بر سر کردن کشوری که همانجا بزرگ شده اند و پا گرفته اند.
می نویسند «نمونید توی اون خراب شده»!
درست با همین ادبیات گزنده و بی رحمانه!
به همین اندازه توام با قدرنشناسی و ناسپاسی نسبت به سرزمینی که در آن حرف زدن، راه رفتن و حتی دشنام دادن را یاد گرفتند!
که چه بشود؟ چه مشکلی حل می شود؟ جز خالی کردن دل و زیر پای جوان هایی که شاید هنوز می خواهند بمانند و اینجا را آبادتر کنند.
_مگر آلمانی ها که در جنگ دوم جهانی به فجیع ترین شکل ممکن شکست خوردند جملگی شال و کلاه کردند و وطن شان را به امان خدا رها کردند؟ مگر ژاپنی ها که دو شهرشان در نتیجه بمباران اتمی خاکستر شد راه حل را در گریختن دیدند؟
مشکل فقط داعش و آمریکا و اسرائیل نیست، بخشی از مشکل خود ما هستیم که دست به خودزنی رقت باری زده ایم و ول کن ماجرا هم نیستیم.
خود ما برای این کشور چه کرده ایم که این همه طلبکارش هستیم؟
مخاطب این نوشته «شما» نیستید. «شما» با همه ما فرق می کنید.
_توجه کنید : این سبک حمله و هجوم به کشور و تخریب اعتماد به نفس نسل جوان، خطرناک تر از هر حمله انتحاری است.
عضویت افتخاری در گروهک داعش برای صدمه زدن به کشور است.
حرف آخر اینکه «ایران» مادر همه ماست. شاید همیشه مادر مهربانی نبوده، گاهی پشت دستمان را با قاشق داغ کرده، گاهی فلفل توی دهانمان ریخته اما مادر ماست. تاب نیاوریم و فحاشی به او نپذیریم. بخصوص اگر از همزبان باشد.
اگر دلمان می سوزد و رنج می کشیم از این شرایط، به جای سنگ زدن به این مادر همیشه زخم خورده، همیشه تحقیر شده، همیشه به تاراج رفته، کمکش کنیم. سخت تر کار کنیم. شرافتمندانه تر زندگی کنیم.
خم شویم و یک مُشت خاک برداریم، این خاک نیست، خاکستر سزاوارترین فرزندان این سرزمین است.
چپ و راست و مسلمان و یهودی و مسیحی ...
لطفاً به مادرمان فحش ندهیم.
اگر گاهی حالش بد است، اگر تب دارد، اگر لباسش ژنده و پاره است، اگر صورتش پر لک و زیر چشم هایش گودرفته است، اگر بوی گریه می دهد و ناخن هایش از فرط کندن گور همیشه خونین است، شاید «یک» دلیل اش این باشد که ما فرزندهای خوبی نبوده ایم.
بچه های ناسپاسی که هر وقت، هر کس دل چرکین مان کرد، مادرمان را نفرین کرده ایم.
#احسان_محمدى
وقتی زیاد از حد در دسترس باشی ،به طرفت جسارت میدی جسارت نبودن ،نصفه ونیمه بودن،مغرور بودن ،هرحرفی رو زدن وپشیمون نشدن ،چون میدونه اونقدر دوستش داری که تنهاش نمیزاری
مطمینه هرجا بره وهزار بارم برگرده بازم اغوشت بازه واسه پذیرفتنش ،چون شدی یه چیز لوکس توزندگیش
یه گوشه نشستی وباهمه چیزش ساختی ،وقتی تو هرشرایطی پشتش بهت گرمه ،حق بده هرجور دلش میخواد باهات رفتار کنه ،وقتی هیچوقت بهش فرصت دلتنگ شدن ندادی وهمیشه خودت دلتنگیتو جار زدی ،برای اینکه نشکنی ،یکم فاصله بگیر ،نه اینکه سرد بشی ،فقط نباش همین....
مطمینه هرجا بره وهزار بارم برگرده بازم اغوشت بازه واسه پذیرفتنش ،چون شدی یه چیز لوکس توزندگیش
یه گوشه نشستی وباهمه چیزش ساختی ،وقتی تو هرشرایطی پشتش بهت گرمه ،حق بده هرجور دلش میخواد باهات رفتار کنه ،وقتی هیچوقت بهش فرصت دلتنگ شدن ندادی وهمیشه خودت دلتنگیتو جار زدی ،برای اینکه نشکنی ،یکم فاصله بگیر ،نه اینکه سرد بشی ،فقط نباش همین....
تنهایی آدمها بزرگ است
خیلی بزرگ
شایدم به وسعت یک دریاست
اما برای پر کردنش
یک لیوان محبت کافی‌ست..!
#گابریل_گارسیا_مارکز
خیلی بزرگ
شایدم به وسعت یک دریاست
اما برای پر کردنش
یک لیوان محبت کافی‌ست..!
#گابریل_گارسیا_مارکز
دمـــــت گــــــرم...
☆"" خُــــــــــــــــدا
○تــــــا تـــــــو بِــخــوای بـــه داد مــــن بــــرســـــــــی،
✖من بــه تـــــو رســیـــــدم ...✖
□■بيــــــخيـــــال ديــــــــــگــه .□
☆"" خُــــــــــــــــدا
○تــــــا تـــــــو بِــخــوای بـــه داد مــــن بــــرســـــــــی،
✖من بــه تـــــو رســیـــــدم ...✖
□■بيــــــخيـــــال ديــــــــــگــه .□
مثـل زلـزلـه ،، نــاگهــانـی نیست تنهــایـی ... !
فقــط روزی ،، یکـ آجــر از آدم کم میکنــد ...
فقــط روزی ،، یکـ آجــر از آدم کم میکنــد ...
برایم هنوز پنجره می گشایی
رو به باغ
رو به افق
و رو به دریا ...
تا کنون چشمهایت در آیینه چشم هایم ننشسته اند
و تو نمی دانی که یک روزن به چشمهایت
مرا از هزار پنجره به دنیا خوشتر است.
رو به باغ
رو به افق
و رو به دریا ...
تا کنون چشمهایت در آیینه چشم هایم ننشسته اند
و تو نمی دانی که یک روزن به چشمهایت
مرا از هزار پنجره به دنیا خوشتر است.
خیال غرق شدن در نگاه ژرف تو بود
که دل زدیم به دریای بی خیالی ها...
که دل زدیم به دریای بی خیالی ها...
همین که هستی
همین که لابلای کلماتم نفس می کشی
راه می روی
در آغوشم می گیری
همین که پناه واژه هایم شده ای
همین که سایه ات هست
همین که کلماتم از بی " تو " ماندن بی کس نشده اند
کافی*ست برای یک عمر آرامش!
باش!
حتی همین قدر دور
حتی همین قدر دست نیافتنی!!
همین که لابلای کلماتم نفس می کشی
راه می روی
در آغوشم می گیری
همین که پناه واژه هایم شده ای
همین که سایه ات هست
همین که کلماتم از بی " تو " ماندن بی کس نشده اند
کافی*ست برای یک عمر آرامش!
باش!
حتی همین قدر دور
حتی همین قدر دست نیافتنی!!
سیبی رها بودم
بر پهنه ی آب
و رهایی
سرگردانی بود
....
و تو آمدی!
بر پهنه ی آب
و رهایی
سرگردانی بود
....
و تو آمدی!
همان رنگ و همان روي
همان برگ و همان بار
همان خنده ي خاموش در او خفته بسي راز
همان شرم و همان ناز
همان برگ سپيد به مثل ژاله ي ژاله به مثل اشك نگونسار
همان جلوه و رخسار
نه پژمرده شود هيچ
نه افسرده ، كه افسردگي روي
خورد آب ز پژمردگي دل
ولي در پس اين چهره دلي نيست
گرش برگ و بري هست
ز آب و ز گلي نيست
هم از دور ببينش
به منظر بنشان و به نظاره بنشينش
ولي قصه ز اميدهايي كه در او بسته دلت ، هيچ مگويش
مبويش
كه او بوي چنين قصه شنيدن نتواند
مبر دست به سويش
كه در دست تو جز كاغذ رنگين ورقي چند ، نماند
همان برگ و همان بار
همان خنده ي خاموش در او خفته بسي راز
همان شرم و همان ناز
همان برگ سپيد به مثل ژاله ي ژاله به مثل اشك نگونسار
همان جلوه و رخسار
نه پژمرده شود هيچ
نه افسرده ، كه افسردگي روي
خورد آب ز پژمردگي دل
ولي در پس اين چهره دلي نيست
گرش برگ و بري هست
ز آب و ز گلي نيست
هم از دور ببينش
به منظر بنشان و به نظاره بنشينش
ولي قصه ز اميدهايي كه در او بسته دلت ، هيچ مگويش
مبويش
كه او بوي چنين قصه شنيدن نتواند
مبر دست به سويش
كه در دست تو جز كاغذ رنگين ورقي چند ، نماند
فقط تاریکی می داند
ماه چقدر روشن است
فقط خاک می داند
دست های آب، چقدر مهربان!
معنی دقیق نان را
فقط آدم گرسنه می داند
فقط من می دانم
تو چقدر زیبایی!
ماه چقدر روشن است
فقط خاک می داند
دست های آب، چقدر مهربان!
معنی دقیق نان را
فقط آدم گرسنه می داند
فقط من می دانم
تو چقدر زیبایی!
بعضی از آدمها پر از مفهوم هستند
پر از حس های خوبند
پر از حرفهای نگفته اند
چه هستند، هستند
و چه نیستند، هستند
یادشان
خاطرشان
حس های خوبشان
آدمها
بعضی هایشان
سکوتشان هم پر از حرف هست
پر از مرهم به هر زخم است !
پر از حس های خوبند
پر از حرفهای نگفته اند
چه هستند، هستند
و چه نیستند، هستند
یادشان
خاطرشان
حس های خوبشان
آدمها
بعضی هایشان
سکوتشان هم پر از حرف هست
پر از مرهم به هر زخم است !
خیلی وقت است مرده ام...
دلم می خواهد ببارم،کسی نپرسد
چرا؟....تو چه میفهمی...
این روزها ادای زنده ها را درمياورم...
تظاهر به شادی میکنم ، حرف میزنم مثل همه...
اما .....
بساط کرده ام و تمام نداشته هایم را به حراج گذاشته ام ...
بی انصاف ....
چانه نزن ...حسرتهایم به قیمت عمرم تمام شده ....
دلم می خواهد ببارم،کسی نپرسد
چرا؟....تو چه میفهمی...
این روزها ادای زنده ها را درمياورم...
تظاهر به شادی میکنم ، حرف میزنم مثل همه...
اما .....
بساط کرده ام و تمام نداشته هایم را به حراج گذاشته ام ...
بی انصاف ....
چانه نزن ...حسرتهایم به قیمت عمرم تمام شده ....
با هرچه عشق
نام تو را می توان نوشت
با هر چه رود
راه تو را می توان سرود
بیم از حصار نیست
که هر قفل کهنه را
با دست های روشن تو
می توان گشود
نام تو را می توان نوشت
با هر چه رود
راه تو را می توان سرود
بیم از حصار نیست
که هر قفل کهنه را
با دست های روشن تو
می توان گشود
[FONT=arial\ narrow]شادترین رنگ را به زندگی بزن
نگاه مهربانت [/FONT][FONT=arial\ narrow][/FONT][FONT=arial\ narrow]صورتی[/FONT][FONT=arial\ narrow]
اندیشه ات [/FONT][FONT=arial\ narrow]سبز[/FONT][FONT=arial\ narrow]
آسمان دلت [/FONT][FONT=arial\ narrow]آبی[/FONT][FONT=arial\ narrow]
و قلب مهربانت [/FONT][FONT=arial\ narrow][/FONT][FONT=arial\ narrow]طلایی[/FONT][FONT=arial\ narrow]
زندگی زیباست
اگرآن رابه زیبایی رنگ بزنیم[/FONT]
نگاه مهربانت [/FONT][FONT=arial\ narrow][/FONT][FONT=arial\ narrow]صورتی[/FONT][FONT=arial\ narrow]
اندیشه ات [/FONT][FONT=arial\ narrow]سبز[/FONT][FONT=arial\ narrow]
آسمان دلت [/FONT][FONT=arial\ narrow]آبی[/FONT][FONT=arial\ narrow]
و قلب مهربانت [/FONT][FONT=arial\ narrow][/FONT][FONT=arial\ narrow]طلایی[/FONT][FONT=arial\ narrow]
زندگی زیباست
اگرآن رابه زیبایی رنگ بزنیم[/FONT]
شــنیــــدن درد دل یــــک مَــــــــرد. . .
"مَـــــــــــرد" می خـــواهـــد. . .
بــــاورکن!!!!
"مَـــــــــــرد" می خـــواهـــد. . .
بــــاورکن!!!!
Aynaz.m:
#برشی_از_یک_کتاب
اگر ذهنتان را آلوده كنيد، قانون طبيعت در همانجا و همان زمان شما را تنبيه خواهد كرد. اين قانون صبر نمی‌كند تا شما بميريد و شما را به جهنم ببرد، شما عذاب جهنم را همين حالا حس خواهيد کرد و احساس بدبختی خواهید نمود. همينطور اگر ذهنتان پاک و لبريز از عشق و دلسوزی و خيرخواهی باشد، در همين‌جا و همين حالا پاداش مي‌گيريد. نگاه كنيد ذهنتان پاک است و هيچ نوع منفی‌گرایی در آن نيست، احساس آرامش و شادی فراوان می‌كنيد. مطلب به همين سادگی است..
#گویانکا
از کتاب: اینک مراقبه
@
#برشی_از_یک_کتاب
اگر ذهنتان را آلوده كنيد، قانون طبيعت در همانجا و همان زمان شما را تنبيه خواهد كرد. اين قانون صبر نمی‌كند تا شما بميريد و شما را به جهنم ببرد، شما عذاب جهنم را همين حالا حس خواهيد کرد و احساس بدبختی خواهید نمود. همينطور اگر ذهنتان پاک و لبريز از عشق و دلسوزی و خيرخواهی باشد، در همين‌جا و همين حالا پاداش مي‌گيريد. نگاه كنيد ذهنتان پاک است و هيچ نوع منفی‌گرایی در آن نيست، احساس آرامش و شادی فراوان می‌كنيد. مطلب به همين سادگی است..
#گویانکا
از کتاب: اینک مراقبه
@
شاید زیباترین کلام این باشد
دوستت دارم
*نقل از یه نفر*
دوستت دارم
*نقل از یه نفر*
زیر آب می روم
غرق می کنم خودم را در سیلاب خاطرات
رها می شوم از سکوت
از خودم...
از خیالت...
صدا می شوم...
-فاطمه جمشیدی-
غرق می کنم خودم را در سیلاب خاطرات
رها می شوم از سکوت
از خودم...
از خیالت...
صدا می شوم...
-فاطمه جمشیدی-