معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
دل کندن از اون همه عشقی که داشتم منو به جایی رسونده که حالا مینونم تو چشای یکی دیگه
زل بزنم و بگم :عاشقمی...،
خوب به درک
زل بزنم و بگم :عاشقمی...،
خوب به درک
می چکد عشق از بند بند انگشتانم
وقتی ریتم ناموزون زندگی را
با تو خوش می نوازم
وقتی ریتم ناموزون زندگی را
با تو خوش می نوازم
[h=1]شمعدانی شمعدانی است
[/h]
نوشته بودي
من اگر نبودم شمعداني را آب بدهيد
شمعدانی اسم رمز کیست
شمعدانی به کجا وابسته است
شمعدانی آب می‌خواهد
هیچ رمزی نیست
گیاهی که در سرما گل می‌دهد
شمعدانی شمعدانی است
سارا محمدی اردهالی
[/h]
روي آينه‌ي اتاق خوابنوشته بودي
من اگر نبودم شمعداني را آب بدهيد
فریاد میکشیدشمعدانی اسم رمز کیست
شمعدانی به کجا وابسته است
میگفتیشمعدانی آب می‌خواهد
هیچ رمزی نیست
گیاهی که در سرما گل می‌دهد
شمعدانی شمعدانی است
سارا محمدی اردهالی
غصه ای به اندازه ی بیست و نه سال ِ زندگی ام . نه . خیلی بیشتر
من اگر نبودم
شمعدانی را آب بدهید ....
من اگر نبودم
شمعدانی را آب بدهید ....
دل کندن از اون همه عشقی که داشتم منو به جایی رسونده که حالا مینونم تو چشای یکی دیگه
زل بزنم و بگم :عاشقمی...،
خوب به درک
و آیکون خندیدن (ب درک ) ولی در فکر فرو ر فته ی همزمان ...(این ک چی ب سر من اومده ...سر من؟؟؟؟)
توراحس میکنم هردم...که
که با چشمان زیبایت مرا دیوانه ام کردی...من از شوق تماشایت...نگاه از تو نمیگیرم....
تو زیباتر نگاهم میکنی اینبار....ولی...افسوس...این رویاست....
تمام آنچه حس کردم،تمام آنچه میدیدم....
تو با من مهربان بودی...
واین رویا چه زیبا بود....
ولی.... افسوس.... که رویا بود....
که با چشمان زیبایت مرا دیوانه ام کردی...من از شوق تماشایت...نگاه از تو نمیگیرم....
تو زیباتر نگاهم میکنی اینبار....ولی...افسوس...این رویاست....
تمام آنچه حس کردم،تمام آنچه میدیدم....
تو با من مهربان بودی...
واین رویا چه زیبا بود....
ولی.... افسوس.... که رویا بود....
آهای مردم دنیا بی انصافی ها تا کی؟؟
زمانه را بدنام کرده ایم
صدف ها هم محبت کم آورده اند ...
می روم از دل خاطـــرها بیرون
رد پایم گل پرپریست
که جا می ماند در هیاهوی زمــان
بگذار این گل هم به خاطره ها بپیوندد
مثل گلبرگ های لای دفترم
می دانم که خــــــدا
گل تازه ای برایم چیده است
پر از عطر عشق و صفــا ...
زمانه را بدنام کرده ایم
صدف ها هم محبت کم آورده اند ...
می روم از دل خاطـــرها بیرون
رد پایم گل پرپریست
که جا می ماند در هیاهوی زمــان
بگذار این گل هم به خاطره ها بپیوندد
مثل گلبرگ های لای دفترم
می دانم که خــــــدا
گل تازه ای برایم چیده است
پر از عطر عشق و صفــا ...
نامردی ها هم چنان ادامه دارد
جای پنجره های مهربانی، دیوارهای غرور میگذارند
دروغ ها به رنگ صداقت زیباتر میشوند
دوست،گاه دشمن میشود
خاطره ها فراموش میشوند
و تردید، ایمان را نابود میکند
روزگار بدیست نازننین!
جای پنجره های مهربانی، دیوارهای غرور میگذارند
دروغ ها به رنگ صداقت زیباتر میشوند
دوست،گاه دشمن میشود
خاطره ها فراموش میشوند
و تردید، ایمان را نابود میکند
روزگار بدیست نازننین!
عشق چیست که همه از آن سخن میگویند؟
ع:عبرت زندگی
ش:شلاق زمانه
ق:قصاص روزگار
اما افسوس و صد افسوس که شلاق زمانه را خوردم
و قصاص روزگار را کشیدم اما عبرت نگرفتم!
ع:عبرت زندگی
ش:شلاق زمانه
ق:قصاص روزگار
اما افسوس و صد افسوس که شلاق زمانه را خوردم
و قصاص روزگار را کشیدم اما عبرت نگرفتم!
کــــاشــــ ميـــ شــــد
روبـــروی پنجــــره ای نيمــــه بــــاز
که نســـــيمی خنــــک هديــــه می دهــــد
گذشتــــه را دفــــن کـــرد
لحظـــــاتی را شـــــاد شــــد
آرامـــــ نشـــــست
و مرگـــــــــــــــــ را در فنـــــجانی زيبـــــا
ســــرکـــــــشيد...
در پی کافه ی دنجی هستم،
ته یک کوچه ی بن بست فراموش شده
که در آن، یک نفر از جنس خودم
دست و دلبازانه
از خودش دست بشوید گهگاه...
و حواسش به فراموش شدنها باشد...
کافه ای با دو سه تا مشتری ثابت و معتاد به آن...
کافه ای دود زده با دو سه تا شمع نه چندان روشن،
و گرامافونی
که بخواند،
گل گلدان، - بوی مو هات،-
ای که بی تو خودمو...
و تو یکمرتبه احساس کنی
کافه یک کشتی طوفان زده است
وسط خاطره هایی که تو را می بلعد...
تهران / باغ نگارستان
ایرانگردی تیشینه
ته یک کوچه ی بن بست فراموش شده
که در آن، یک نفر از جنس خودم
دست و دلبازانه
از خودش دست بشوید گهگاه...
و حواسش به فراموش شدنها باشد...
کافه ای با دو سه تا مشتری ثابت و معتاد به آن...
کافه ای دود زده با دو سه تا شمع نه چندان روشن،
و گرامافونی
که بخواند،
گل گلدان، - بوی مو هات،-
ای که بی تو خودمو...
و تو یکمرتبه احساس کنی
کافه یک کشتی طوفان زده است
وسط خاطره هایی که تو را می بلعد...
تهران / باغ نگارستان
ایرانگردی تیشینه
آخرین ویرایش:
متوجه گذر زمان در این چند قدم نشدم ...
من در خیـابـانـی زیبـا بـا نـگاه و صـدای آدمها " آرزو کـردم اینـکـــ عشق را
چـون کـودکـی رهـا شـده آرام آرام زیــر پــا گذاشتـم خیـابـان ممنـوع را
تـــرس از نـدانـستـن ها " چــه شـود هـا و یــا شایــد بــر نـگشتـن هـا را
انـتـــهـای خـیـابـان تـاریـکـــ " عــابــری دیــدم " لــرزانــد دلـــم را
پــایــم سستـــ شـد و دگـــــر احسـاسـم مــــرا نـدیــد
مـن نمیـرفتـم ایـن دل بــود کــــه او را میـدیـد
بـازی بــاد بــا مـوهـایـش " سـایـه را بـوسیـد
عکس من در چشمانش "سکوتم را بـریـد
یکـــ هجـوم نـامشخص در تـنــم " نمیـدانـم ایـن منـم
یکـــ جهان سر درگمی " انفجـار تاکـــ و تیکـــ ساعتـم
هــُش را ربـــود " از من گسستـــ " سـایــه شـد دستــانــم
من در خیـابـانـی زیبـا بـا نـگاه و صـدای آدمها " آرزو کـردم اینـکـــ عشق را
چـون کـودکـی رهـا شـده آرام آرام زیــر پــا گذاشتـم خیـابـان ممنـوع را
تـــرس از نـدانـستـن ها " چــه شـود هـا و یــا شایــد بــر نـگشتـن هـا را
انـتـــهـای خـیـابـان تـاریـکـــ " عــابــری دیــدم " لــرزانــد دلـــم را
پــایــم سستـــ شـد و دگـــــر احسـاسـم مــــرا نـدیــد
مـن نمیـرفتـم ایـن دل بــود کــــه او را میـدیـد
بـازی بــاد بــا مـوهـایـش " سـایـه را بـوسیـد
عکس من در چشمانش "سکوتم را بـریـد
یکـــ هجـوم نـامشخص در تـنــم " نمیـدانـم ایـن منـم
یکـــ جهان سر درگمی " انفجـار تاکـــ و تیکـــ ساعتـم
هــُش را ربـــود " از من گسستـــ " سـایــه شـد دستــانــم
مثل موج
کش می‌آیم در ساحل تو، آرام،
و دامن‌ات را
پر از گوش‌ماهی میکنم…
“عباس معروفی”
کش می‌آیم در ساحل تو، آرام،
و دامن‌ات را
پر از گوش‌ماهی میکنم…
“عباس معروفی”
امروز منحصر به فرد است .
امروز منحصر به فرد است .
شوهر خواهرم کشوی پایینی دراور خواهرم را باز کرد و بسته ای را که میان کاغذ کادو پیچیده شده بود بیرون آورد
و گفت : لای این تکه کاغذ یک پیراهن خواب است .
او پیراهن خواب را از میان کاغذ کادو بیرون آورد و آن را به دستم داد .
پیراهن خوابی بسیار زیبا , از پارچه ی ابریشمی با نوارهای حاشیه دوزی شده .
هنوز قیمت نجومی پیراهن خواب روی آن چسبیده بود .
او گفت : اولین بار که به نیویورک رفتم هشت - نه سال پیش ژانت آن را خرید . او هرگز آن را نپوشید , آن را برای موقع بخصوصی نگه داشته بود .
به هر حال گمان می کنم آن موقع فرا رسیده است .
او پیراهن خواب را از من گرفت و آن را همراه با لباس های دیگر روی تخت گذاشت تا پیش مدیر بنگاه کفن و دفن ببرد .
او با تاسف دستی روی پیراهن نرم و ابریشمین کشید , سپس کشو را محکم بست و رو به من کرد
و گفت : هرگز چیزی را برای موقع بخصوص نذار . هر روزی که زنده هستی , خودش زمان بخصوص است .
در هواپیما هنگام برگشت از مراسم سوگواری خواهرم , حرف های شوهر او را به خاطر آوردم .
یاد تمام آنچه خواهرم انجام نداده بود , ندیده بود یا نشنیده بود افتادم . یاد کارهایی افتادم که خواهرم بدون اینکه فکر کند آنها منحصر به فرد هستند , انجام داده بود .
حرف های شوهر خواهرم مرا متحول کرد .
هم اکنون بیشتر کتاب می خوانم , کمتر گردگیری می کنم . توی ایوان مینشینم و از منظره ی طبیعت لذت می برم , بدون اینکه علف های هرز باغچه کفرم را در بیاورند .
اوقات بیشتری را با خانواده و دوستانم سپری می کنم و اوقات کمتری را صرف جلسات می کنم . سعی می کنم از تمام لحظات زندگی لذت ببرم و قدر آنها را بدانم .
هرگز چیزی را نگه نمی دارم . از ظرف بلور و چینی های نفیس برای هر رویداد بخصوصی مثل وزن کم کردن , اتمام شست و شوی ظروف داخل ظرفشویی یا سرزدن به اولین شکوفه ی کاملیا استفاده می کنم .
وقتی به فروشگاه می روم بهترین کتم را می پوشم.
مرام من اینست : سعادتمندانه زندگی کن .
من عطرهای گران قیمت خود را برای مواقع خاص نگه نمی دارم ,
نهایت تلاش خود را می کنم که کاری را به تعویق نیندازم یا از کاری که خنده و شادی به زندگی ام می آورد , امتناع نکنم . هر روز صبح که چشمانم را باز می کنم به خودم می گویم : امروز منحصر به فرد است .
در واقع هر دقیقه , هر نفس .... موهبت الهی محسوب می شود
امروز منحصر به فرد است .
شوهر خواهرم کشوی پایینی دراور خواهرم را باز کرد و بسته ای را که میان کاغذ کادو پیچیده شده بود بیرون آورد
و گفت : لای این تکه کاغذ یک پیراهن خواب است .
او پیراهن خواب را از میان کاغذ کادو بیرون آورد و آن را به دستم داد .
پیراهن خوابی بسیار زیبا , از پارچه ی ابریشمی با نوارهای حاشیه دوزی شده .
هنوز قیمت نجومی پیراهن خواب روی آن چسبیده بود .
او گفت : اولین بار که به نیویورک رفتم هشت - نه سال پیش ژانت آن را خرید . او هرگز آن را نپوشید , آن را برای موقع بخصوصی نگه داشته بود .
به هر حال گمان می کنم آن موقع فرا رسیده است .
او پیراهن خواب را از من گرفت و آن را همراه با لباس های دیگر روی تخت گذاشت تا پیش مدیر بنگاه کفن و دفن ببرد .
او با تاسف دستی روی پیراهن نرم و ابریشمین کشید , سپس کشو را محکم بست و رو به من کرد
و گفت : هرگز چیزی را برای موقع بخصوص نذار . هر روزی که زنده هستی , خودش زمان بخصوص است .
در هواپیما هنگام برگشت از مراسم سوگواری خواهرم , حرف های شوهر او را به خاطر آوردم .
یاد تمام آنچه خواهرم انجام نداده بود , ندیده بود یا نشنیده بود افتادم . یاد کارهایی افتادم که خواهرم بدون اینکه فکر کند آنها منحصر به فرد هستند , انجام داده بود .
حرف های شوهر خواهرم مرا متحول کرد .
هم اکنون بیشتر کتاب می خوانم , کمتر گردگیری می کنم . توی ایوان مینشینم و از منظره ی طبیعت لذت می برم , بدون اینکه علف های هرز باغچه کفرم را در بیاورند .
اوقات بیشتری را با خانواده و دوستانم سپری می کنم و اوقات کمتری را صرف جلسات می کنم . سعی می کنم از تمام لحظات زندگی لذت ببرم و قدر آنها را بدانم .
هرگز چیزی را نگه نمی دارم . از ظرف بلور و چینی های نفیس برای هر رویداد بخصوصی مثل وزن کم کردن , اتمام شست و شوی ظروف داخل ظرفشویی یا سرزدن به اولین شکوفه ی کاملیا استفاده می کنم .
وقتی به فروشگاه می روم بهترین کتم را می پوشم.
مرام من اینست : سعادتمندانه زندگی کن .
من عطرهای گران قیمت خود را برای مواقع خاص نگه نمی دارم ,
نهایت تلاش خود را می کنم که کاری را به تعویق نیندازم یا از کاری که خنده و شادی به زندگی ام می آورد , امتناع نکنم . هر روز صبح که چشمانم را باز می کنم به خودم می گویم : امروز منحصر به فرد است .
در واقع هر دقیقه , هر نفس .... موهبت الهی محسوب می شود
آخرین ویرایش:
دلم به اندازه تمام روزهای پاییزی گرفته است...
آسمان چشمانم به اندازه تمام ابرهای بهاری بارانی است...
قلبم انگار به اندازه سردترین روزهای زمستانی، یخ زده است...
اما وجودم در کوره داغ تابستانی می سوزد...
چه چهار فصلی است سرزمین دقایق من......!!!!
آسمان چشمانم به اندازه تمام ابرهای بهاری بارانی است...
قلبم انگار به اندازه سردترین روزهای زمستانی، یخ زده است...
اما وجودم در کوره داغ تابستانی می سوزد...
چه چهار فصلی است سرزمین دقایق من......!!!!