مشاعرۀ سنّتی

[panjkhah]

نداند رسم یاری بی وفا یاری که من دارم
به آزار دلم کوشد دل آزاری که من دارم

من ترک عشق و شاهدو ساغر نمیکنم
صدبار توبه کردم و دیگر نمیکنم!
(حافظ)

 

[panjkhah]

تا نپنداری که من در آتش از جوش تبم
در غم روی تو مدهوشم نه مدهوش تبم

من از آن کشم ندامت که تورا نیازمودم
تو چرا ز من گریزی که وفایم آزمودی؟!

 

[امالیا]

من کجا بودم عجب بی تو این چندین زمان
در پی تو همچو تیر در کف تو چون کمان

ناصحم گوید: صبوری پیشه کن در عشق دوست
کز صبوری به شود درد تو, اما کی شود؟

 

[panjkhah]

ناصحم گوید: صبوری پیشه کن در عشق دوست
کز صبوری به شود درد تو, اما کی شود؟

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتندو به پیمانه زدند
(حافظ)

 

[امالیا]

من از آن کشم ندامت که تورا نیازمودم
تو چرا ز من گریزی که وفایم آزمودی؟!

یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود
رقم مهر تو بر چهره ی ما پیدا بود

 

[infrequent]

یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود
رقم مهر تو بر چهره ی ما پیدا بود

دزد دلم گشت گرفتار یار
دزد مرا دست ببستن گرفت
دوش چه شب بود که در نیمه شب
برق ز رخسار تو جستن گرفت

 

[panjkhah]

یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود
رقم مهر تو بر چهره ی ما پیدا بود

دانی که چیست دولت؟دیدار یار دیدن
در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن!

(حافظ)

 

[panjkhah]

دزد دلم گشت گرفتار یار
دزد مرا دست ببستن گرفت
دوش چه شب بود که در نیمه شب
برق ز رخسار تو جستن گرفت

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده ی گزند مباد!
(حافظ)

 

[infrequent]

دانی که چیست دولت؟دیدار یار دیدن
در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن!

(حافظ)

نور خدایی ست که ذرات را
رقص کنان بی سرو بی پا خوش است

 

[امالیا]

دزد دلم گشت گرفتار یار
دزد مرا دست ببستن گرفت
دوش چه شب بود که در نیمه شب
برق ز رخسار تو جستن گرفت

تو برو مصلحت خویشتن اندیش که من
ترک جان دادم ازین پیش که دل بسپردم

 

[panjkhah]

تو برو مصلحت خویشتن اندیش که من
ترک جان دادم ازین پیش که دل بسپردم

من ودل همان که بودیم وتو
آن نه ای؛که بودی!
(رهی معیری)

 

[امالیا]

من ودل همان که بودیم وتو
آن نه ای؛که بودی!
(رهی معیری)

یاری بدست کن که بامید راحتش
واجب کند که صبر کنی بر جراحتش

 

[infrequent]

یاری بدست کن که بامید راحتش
واجب کند که صبر کنی بر جراحتش

شیر خدا بند گسستن گرفت
ساقی جان شیشه شکستن گرفت

 

[امالیا]

شیر خدا بند گسستن گرفت
ساقی جان شیشه شکستن گرفت

تا گل روی تو دیدم همه گلها خارند
تا ترا یار گرفتم همه خلق اغیارند

 

[مرجان صدف]

دیگر نگاه وصف بهاری نمی کند
شرح خزان دل به زبان نگاهش است

 

[snazari]

تا دل به مهرت داده ام در بند فکر افتاده ام

چون در نماز استاده ام گویی به محراب اندری

 

[مرجان صدف]

یاد کن از کسی که در همه عمر
نکند لحظه ای فراموشت(عطار)

 

[امالیا]

تا دل به مهرت داده ام در بند فکر افتاده ام

چون در نماز استاده ام گویی به محراب اندری

یار من آنکه لطف خداوند یار اوست
بیداد و داد و رد و قبول اختیار اوست

 

[امالیا]

یاد کن از کسی که در همه عمر
نکند لحظه ای فراموشت(عطار)

تا کی ای چشمه ی سیماب که در چشم منی
از غم دوست بروی چو زرم برخیزی؟

 

[مرجان صدف]

یادم نکرد وشاد حریفی که یاد از او
یادش بخیر گرچه دلم نیست شاد از او

 

[امالیا]

یادم نکرد وشاد حریفی که یاد از او
یادش بخیر گرچه دلم نیست شاد از او

وقت آنست که مردم ره صحرا گیرند
خاصه اکنون که بهار آمد و فروردینست

 

[infrequent]

وقت آنست که مردم ره صحرا گیرند
خاصه اکنون که بهار آمد و فروردینست

تو اعتماد مکن بر کمال و دانش خویش
که کوه قاف شوی زود در هوات کنند

 

[naghmeirani]

تو اعتماد مکن بر کمال و دانش خویش
که کوه قاف شوی زود در هوات کنند

در جهان هرجا که هست آرایشی
پرتو از روی جهان‌آرای توست

*عطار*

 

[panjkhah]

در جهان هرجا که هست آرایشی
پرتو از روی جهان‌آرای توست

*عطار*

تا توبا منی زمانه با من است
بخت وکام جاودانه با من است
(هوشنگ ابتهاج)

 

[infrequent]

تا توبا منی زمانه با من است
بخت وکام جاودانه با من است
(هوشنگ ابتهاج)

تو مپندار که من شعر به خود می گویم
تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

 

[salvador]

ما به آن گل از وفای خویشتن دل بسته ایم

ورنه این صحرا تهی از لاله سیراب نیست

 

[31434]

تا چو مجمرنفسی دامن جانان گیرم
جان نهادیم بر آتش ز پی خوش نفسی

 

[امالیا]

تا چو مجمرنفسی دامن جانان گیرم
جان نهادیم بر آتش ز پی خوش نفسی

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

 

[infrequent]

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

رفتم به طبیب جان گفتم ببین دستم
هم بی دل و بیمارم هم عاشق و سرمستم

 

[مرجان صدف]

مزن بر سر ناتوان دست زور
که روزی به پایش در افتی چو مور