راز ی که بر غیر نگفتیم و نگوییم
با دوست بگوییم که او محرم راز است
مشاعرۀ سنّتی
- شروع کننده موضوع Matrix
- تاریخ شروع
با دوست بگوییم که او محرم راز است
تو با من باش و بگذار عالمی از من جدا گردد
چو یک دم با تو بنشینم دل از هر غم رها گردد!
دامن شادی چو غم آسان نمی آید به دست
پسته را خون می شود دل تا لبی خندان شود!
دل همه دم به یاد توست , دیده در انتظار توست
بر در و دیوار دلم , نقش تو و نگار توست
تو را پرواز بس زود است و دشوار
ز نو کاران که خواهد کار بسیار!
روز وصل دوستداران یاد باد
یادباد آن روزگاران یاد باد
در تیره شب هجر تو جانم به سر آمد
وقت است که همچون مه تابان به در آیی!
یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب
کز هر زبان که می شنویم نا مکرر است
تاب بنفشه می دهد طره مشک سای تو
پرده غنچه می درد خنده دلگشای تو!
ویرانه نه آنست ک جمشید بنا کرد
ویرانه نه آنست که فرهاد فرو ریخت
ویرانه دل ماست که بار هر نگه تو
صدبار بنا گشت و دگر بار فرو ریخت
تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه!
هرکس به طریقی دل ما می شکند
بیگانه جدا دوست جدا می شکند
بیگانه اگر می شکند حرفی نیست
در عجبم دوست چرا می شکند
دل داده ام بر باد بر هر چه بادا باد
شیرین تر از لیلی مجنون تر از فرهاد!
دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گویم این درد را دوا کن
نیازارم ز خود هرگز دلی را
که میترسم در او جای تو باشد!
دور از رخ تو دم به دم از گوشه چشم
سیلاب سرشک آمدوطوفان بلا رفت
تویی سرچشمه پاکی و رادی
که فطرت را به جانت آب دادی!
| یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد | / | به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد |
در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار
کرده ام خاطر خود را به تمنای تو خوش!
شاه نشین چشم من تکیه گهخیال توست
جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو
وارث تمام اضطراب های من سلام
لیلی قشنگ خواب های من سلام!
ما عاشق و رند و مست و عالم سوزیم
با ما منشین اگر نه بد نام شوی
یا رب چه چشمه ایست محبت که من از آن
یک قطره آب خوردم و دریا گریستم!
مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید
که ز انفاس خوشش بوی کســـــــــی می آید
دل به دلبر گر سپاری دل بری
دل بری کن تا بیابی دلبری!
يادم آيد : تو به من گفتي :
از اين عشق حذر كن!
لحظه اي چند بر اين آب نظر كن
آب ، آئينه عشق گذران است
تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است
باش فردا ، كه دلت با دگران است!
تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن!
نشانم پیش تیرش کاش تیرش بر نشان آید
که پیشم از پی تیر خود آن ابرو کمان آید!
دوش در حلقه ی ما قصه ی گیسوی تو بود
تا دل شب سخن از سلسله ی موی تو بود
دل که از ناوک مژگان تو در خون می گشت
باز مشتاق کمانخانه ی ابروی تو بود
درین سرای بی کسی کسی به در نمیزند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمیزند!
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
اولین مسابقۀ "مشاعرۀ سنتی دور همی" با جایزه | مشاعره | 109 | |
|
مشاعرۀ شاعران | مشاعره | 11 |