مشاعره عرفانی

[31434]

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه بامی که پریدیم پریدیم

 

[mohsen-gh]

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

 

[helya.azad]

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

ما در ره عشق تو اسيران بلاييم
كس نيست چنين عاشق بيچاره كه ماييم

 

[mohsen-gh]

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم
جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها

 

[31434]

تا بو که یابم آگهی زان سایه سرو سهی
گلبانگ عشق از هر طرف بر خوش خرامی می زنم

 

[mohsen-gh]

من مست مي عشقم ، هشيار نخواهم شد

وز خواب خوش مستي ، بيدار نخواهم شد

امروز چنان مستم از باده ي دوشينه

تا روز قيامت هم هشيار نخواهم شد

 

[امالیا]

من مست مي عشقم ، هشيار نخواهم شد

وز خواب خوش مستي ، بيدار نخواهم شد

امروز چنان مستم از باده ي دوشينه

تا روز قيامت هم هشيار نخواهم شد

دامن دوست بصد خون دل افتاد بدست
بفسوسی که کند خصم رها نتوان کرد

 

[naghmeirani]

دامن دوست بصد خون دل افتاد بدست
بفسوسی که کند خصم رها نتوان کرد

در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست

مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

در نعل سمند او شکل مه نو پیدا

وز قد بلند او بالای صنوبر پست

حافظ

 

[mohsen-gh]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود، از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید، شب هجران تو یا نه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

شیخ بهایی

 

[naghmeirani]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود، از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید، شب هجران تو یا نه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

شیخ بهایی

هزاران دل به حسرت خون شد از عشق
یکی در این میان مجنون شد از عشق

 

[mohsen-gh]

قفس تنگ فلک،جای پرافشانی نیست
یوسفی نیست در این مصر که زندانی نیست

صائب تبریزی

 

[31434]

تا بگویم که چه کشفم شد از این سیر و سلوک
به در صومعه با بر بط و پیمانه روم

 

[helya.azad]

تا بگویم که چه کشفم شد از این سیر و سلوک
به در صومعه با بر بط و پیمانه روم

مي خور كه شيخ و زاهد و مفتي و محتسب
چون نيك بنگري همه تزوير مي كنند...

 

[naghmeirani]

مي خور كه شيخ و زاهد و مفتي و محتسب
چون نيك بنگري همه تزوير مي كنند...

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد
ز فکر آنان که در تدبیر درمانند در مانند

حافظ

 

[31434]

در مجلس ما عطر میامیز که ما را
هر لحظه ز گیسوی تو خوش بوی مشام است

 

[mohsen-gh]

تیغ برآر از نیام زهر برافکن به جام
کز قبل ما قبول وز طرف ما رضاست
گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر
حکم تو بر من روان زجر تو بر من رواست

 

[mahboobeyeshab]

تا شدم حلقه به گوش در ميخانه عشق
هر دم ايد غمي از نو به مباركبادم.....
حضرت حافظ

 

[vahid haghverdi]

تا شدم حلقه به گوش در ميخانه عشق
هر دم ايد غمي از نو به مباركبادم.....
حضرت حافظ

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم
دولت عشـق آمد و من دولت پاینده شدم

 

[mahboobeyeshab]

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم
دولت عشـق آمد و من دولت پاینده شدم

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن...

 

[araz_heidari]

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن...

مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت
گفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان

 

[naghmeirani]

مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت
گفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان

با "ن" باید جواب میدادین دوستِ عزیز.

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

حافظ

 

[Dark Seeker]

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
بختم اریار شود رختم ازینجا ببرد

 

[naghmeirani]

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
بختم اریار شود رختم ازینجا ببرد

با "م" دوستِ عزیز.

در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

 

[mohsen-gh]

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند
سروران بر سر سودای تو خاک قدمند
شهری اند هوست سوخته در آتش عشق
خلقی اندر طلبت غرقه دریای غمند

 

[امالیا]

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند
سروران بر سر سودای تو خاک قدمند
شهری اند هوست سوخته در آتش عشق
خلقی اندر طلبت غرقه دریای غمند

در راه عشق وسوسه اهرمن بسیست
پیش آی و گوش و دل به پیام سروش کن

 

[araz_heidari]

در راه عشق وسوسه اهرمن بسیست
پیش آی و گوش و دل به پیام سروش کن

نکن به چشم حقارت نگاه در من مست
که آبروی طریقت به چون منی نرود

 

[امالیا]

نکن به چشم حقارت نگاه در من مست
که آبروی طریقت به چون منی نرود

دلیل راه شو ای طایر خجسته لقا
که دیده آب شد از شوق خاک این درگاه

 

[Dark Seeker]

هر شبنمی در این ره صد بحر آتشینست
دردا که این معما شرح وبیان ندارد

 

[mohsen-gh]

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم

لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی​

 

[naghmeirani]

یک چند به کودکی باستاد شدیم

یک چند به استادی خود شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسید

از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

خیام



​