كوي دوست

[naghmeirani]

[FONT=times new roman, times, serif]کوی جانان را که صد کوه و بیابان در رهست[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]رفتـم از راه دل و دیـدم کـه ره یک گــام بود[/FONT]​

 

[محـسن ز]

با من آئيد بميخانه كه جانان اينجاست
عشق و شوريدگي و حال و دل و جان اينجاست
با من آئيد به اين خانه حسرت زدگان
درد دنيا همه همراه به درمان اينجاست
مي بنوشيد و ازاين محنت هستي برهيد
جاي آرامش بعد از توفان اينجاست
هوشمندان دل افسرده بدانند كه مست
وزغم عقل رها گشته فراوان اينجاست

 

[naghmeirani]

از تهي سرشار
جويبار لحظه ها جاري ست
چون سبوي تشنه كاندر خواب بيند آب ،
واندر آب بيند سنگ
دوستان و دشمنان را مي شناسم من
زندگي را دوست مي دارم
مرگ را دشمن
واي ، اما با كه بايد گفت اين ؟
من دوستي دارم
كه به دشمن خواهم از او التجا بردن
جويبار لحظه ها جاري.
«مهدی اخوان ثالث»

​

 

[floe]

نقش روی توام از پیش نظر می‌نرود
خاطر از کوی توام جای دگر می‌نرود
تا بدیدم لب شیرین تو دیگر زان روز
بر زبانم سخن شهد و شکر می‌نرود
عارض و زلف دو تا شیفته کردند مرا
هرگزم دل به گل و سنبل تر می‌نرود
مستی و عاشقی از عیب بود گو میباش
«در من این عیب قدیم است و بدر می‌نرود»
دوستان از می و معشوق نداریدیم باز
«که مرا بی می و معشوق بسر می‌نرود»
غم عشقش ز دل خسته‌ی بیچاره عبید
گوشه‌ای دارد از آنجا به سفر می‌نرود​

 

[floe]

شوریده کرد شیوه‌ی آن نازنین مرا
عشقش خلاص داد ز دنیا و دین مرا
غم همنشین من شد و من همنشین غم
تا خود چها رسد ز چنین همنشین مرا
زینسان که آتش دل من شعله میزند
تا کی بسوزد این نفس آتشین مرا
ای دوستان نمیدهد آن زلف بیقرار
تا یکزمان قرار بود بر زمین مرا
از دور دیدمش خردم گفت دور از او
دیوانه میکند خرد دوربین مرا
گر سایه بر سرم فکند زلف او دمی
خورشید بنده گردد و مه خوشه‌چین مرا
تا چون عبید بر سر کویش مجاورم
هیچ التفات نیست به خلد برین مرا​

 

[@ RESPINA @]

آب حيات من است خاک سر کوي دوست
گر دو جهان خرمي است ما و غم روي دوست
ولوله در شهرنيست جز شکن زلف يار
فتنه در آفاق نيست جز غم ابروي دوست
داروي عشاق چيست زهر ز دست نگار
مرهم عشاق چيست زخم ز بازوي دوست
گر شب هجران مرا تاختن آرد اجل
روز قيامت زنم خيمه به پهلوي دوست
هر غزلم نامه اي است صورت حالي در او
نامه نوشتن چه سود چون نرسد سوي دوست

 

[محـسن ز]

من از جهانی دگرم
من از جهانی دگرم
ساقی از این عالم واهی رهایم کن...رهایم کن
نمی خواهم در این عالم بمانم
بیا از این تن آلوده و غمگین جدایم کن...جدایم کن
تو را اینجا به صد ها رنگ می جویند
تو را با حیله و نیرنگ می جویند
تو را با نیزه ها در جنگ می جویند
تو را اینجا به گرد سنگ می جویند
تو جان می بخشی و اینجا به فتوای تو می گیرند جان از من
نمی دانم کی ام من ...نمی دانم کی ام من
آدمم روحم خدایم یا که شیطانم
تو با خود آشنایم کن...
اگر روح خداوندی دمیده در روان آدم و حواست
پس ای مردم....پس ای مردم
خدا اینجاست...خدا در قلب انسانهاست
به خود آ ...به خود آ تا که دریابی خدا در خویشتن پیداست
خدا در خویشتن پیداست...
همای از دست این عالم
پر پرواز خود بگشود و در خورشید و آتش سوخ
همای از دست این عالم
پر پرواز خود بگشود و در خورشید و آتش سوخت
خداوندا بسوزانم ...خداوندا بسوزانم...همایم کن...همایم کن
نمی خواهم در این عالم بمانم
بیا از این تن آلوده و غمگین جدایم کن...جدایم کن
من از جهانی دگرم...
هماي​

 

[گلابتون]

سلام دوستان شب همگي بخير و شادي
خسته نباشيد.

 

[afshin_ss]

من چند وقته اينجا نيومدم؟؟؟خب ميام فعلا يه چند روز ديگه اي بهم وقت بدين ميام يه كوچولو فكرم خلوت بشه با تمام قوا ميام اينجا اينقدر دلم تنگ شده واستون

 

[محـسن ز]

سلام دوستان شب همگي بخير و شادي
خسته نباشيد.

سلام عرض شد گلاب عزيز
احوال شما انشالله كه خوب هستيد كسالت رفع شده
قدم رنجه فرموديد
آنجا كه توئي غم نبود رنج و بلاهم
مستي نبود دل نبود شور و نوا هم
اينجا كه منم حسرت از اندوه فزونست
خو داني و من دانم و اين خلق خدا هم

 

[محـسن ز]

من چند وقته اينجا نيومدم؟؟؟خب ميام فعلا يه چند روز ديگه اي بهم وقت بدين ميام يه كوچولو فكرم خلوت بشه با تمام قوا ميام اينجا اينقدر دلم تنگ شده واستون

به به ببين كي اومده افشين عزيز
خوبي سرحالي چه خبر
ما هم دلمون تنگ شده بود واست

 

[@ RESPINA @]

شبیه لحظه ی یک شرط زیبا بود
شبیه شرط تو در یک نگاه خسته ی من
تو هیچ نخواستی ، مثل هر روزت
و من چقدر بد به فکر هر روزم
مرا نگاه دار کنار تنهایی
گذار مرا با تو پنهانی
و وسوسه های نشسته کنار انگشتان
و پلک های نبسته درون بی خوابی
نکند از یاد تو بروم !
درون باران های بی تابی
و وسوسه ی یک خنده ی زیبا
میان یک روز سرد زمستانی
.

 

[گلابتون]

ببخشيد دوستان من امتيازاتم تموم شده بعد درخدمتتون هستم.

سلام محسن جان حال و احوال جناب ممنونم عزيز عجب شعر قشنگي واقعا معركه بود مرسي.

افشين جان شما چطوري داداش .خوبي . چه خبر؟

 

[bekhand_nazanin]

ای پری چهره که آهنگ کلیسا داری
سینه ی مریم و سیمای مسیحا داری
گرد رخسار تو روح القدس آید به طواف
چو تو ترسا بچه آهنگ کلیسا داری
جز دل تنگ من ای مونس جان،جای تو نیست
تنگ مپسند دلی را که در او جا داری
مه شود حلقه بگوش تو که گردنبندی
فلک افروز تر از عقد ثریا داری
به کلیسا روی و مسجدیانت در پی
چه خیالی مگر ای دختر ترسا داری...

 

[floe]

نرخ یک بوسه گر آن لعل به صدجان می‌کرد
مشتری فکر خریداری‌اش آسان می‌کرد
تلخ کام از لب شیرین بتی جان دادم
که به یک خنده جهان را شکرستان می‌کرد
همه جعمیت عشاق پریشان می‌شد
چون صبا شرحی از آن زلف پریشان می‌کرد
کوی دل ها همه از شوق به سر می‌غلطید
چون خم طره او دست به چوگان می‌کرد
گر زلیخا رخ زیبای تو می‌دید به خواب
یوسفش را همه‌ی عمر به زندان می‌کرد
خضر اگر لعل روان بخش تو را می‌بوسید
خاک حسرت به سر چشمه‌ی حیوان می‌کرد
شب که از خط تو یک نکته بیان می‌کردم
تا سحر مشک ختا باد به دامان می‌کرد
با خیال خط و خال تو دل مشتاقان
مشک در دامن و عنبر به گریبان می‌کرد
کرد با جان فروغی رخ تابنده‌ی دوست
با کتان آن چه فروغ مه تابان می‌کرد​

 

[floe]

عاشقانه

اي شب از روياي تو رنگين شده
سينه از عطر توام سنگين شده
اي به روي چشم من گسترده خويش
شاديم بخشيده از اندوه بيش
همچو باراني که شويد جسم خاک
هستيم زآلودگي ها کرده پاک

اي تپش هاي تن سوزان من
آتشي در سايهء مژگان من
اي ز گندمزارها سرشارتر
اي ز زرين شاخه ها پر بارتر
اي در بگشوده بر خورشيدها
در هجوم ظلمت ترديدها
با توام ديگر ز دردي بيم نيست
هست اگر، جز درد خوشبختيم نيست

اي دل تنگ من و اين بار نور؟
هايهوي زندگي در قعر گور؟

اي دو چشمانت چمنزاران من
داغ چشمت خورده بر چشمان من
پيش از اينت گر که در خود داشتم
هرکسي را تو نمي انگاشتم

درد تاريکيست درد خواستن
رفتن و بيهوده خود را کاستن
سر نهادن بر سيه دل سينه ها
سينه آلودن به چرک کينه ها
در نوازش، نيش ماران يافتن
زهر در لبخند ياران يافتن
زر نهادن در کف طرارها


آه، اي با جان من آميخته
اي مرا از گور من انگيخته
چون ستاره، با دو بال زرنشان
آمده از دور دست آسمان
جوي خشک سينه ام را آب تو
بستر رگهايم را سيلاب تو
در جهاني اينچنين سرد و سياه
با قدمهايت قدمهايم براه

اي به زير پوستم پنهان شده
همچو خون در پوستم جوشان شده
گيسويم را از نوازش سوخته
گونه هام از هرم خواهش سوخته
آه، اي بيگانه با پيرهنم
آشناي سبزه واران تنم
آه، اي روشن طلوع بي غروب
آفتاب سرزمين هاي جنوب
آه، آه اي از سحر شاداب تر
از بهاران تازه تر سيراب تر
عشق ديگر نيست اين، اين خيرگيست
چلچراغي در سکوت و تيرگيست
عشق چون در سينه ام بيدار شد
از طلب پا تا سرم ايثار شد

اين دگر من نيستم، من نيستم
حيف از آن عمري که با من زيستم
اي لبانم بوسه گاه بوسه ات
خيره چشمانم به راه بوسه ات
اي تشنج هاي لذت در تنم
اي خطوط پيکرت پيرهنم
آه مي خواهم که بشکافم ز هم
شاديم يک دم بيالايد به غم
آه، مي خواهم که برخيزم ز جاي
همچو ابري اشک ريزم هاي هاي

اين دل تنگ من و اين دود عود ؟
در شبستان، زخمه هاي چنگ و رود ؟
اين فضاي خالي و پروازها؟
اين شب خاموش و اين آوازها؟

اي نگاهت لاي لائي سِحر بار
گاهوار کودکان بيقرار
اي نفسهايت نسيم نيمخواب
شسته از من لرزه هاي اضطراب
خفته در لبخند فرداهاي من
رفته تا اعماق دنيا هاي من

اي مرا با شور شعر آميخته
اينهمه آتش به شعرم ريخته
چون تب عشقم چنين افروختي
لاجرم شعرم به آتش سوختي

فروغ فرخزاد​

 

[R-ALI]

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم
در میان لاله و گل آشیانی داشتم

گرد آن شمع طرب می‌سوختم پروانه‌وار
پای آن سرو روان، اشک روانی داشتم

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود
عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی
چون غبار از شوق، سر بر آستانی داشتم

در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود
در زمین با ماه و پروین، آسمانی داشتم

درد بی‌عشقی ز جانم برده طاقت
ورنه من داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

بلبل طبعم کنون باشد ز تنهایی خموش
نغمه‌ها بودی مرا تا همزبانی داشتم

به یاد رهی معیری ترانه سرا و شاعر بزرگ معاصر و تشکر از حسن سلیقه شما

هر چه کمتر شود فروغ حیاط
رنج را جانگداز تر بینی

سوی مغرب چو روکند خورشید
سایه ها را درازتر بینی
*رهی معیری*

 

[R-ALI]

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند
خواجه آن است که باشد غم خدمتگارش

جای آن است که خون موج زند در دل لعل
زین تغابن که خزف می شکند بازارش

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود
این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

ای که در کوچه معشوقه ما می گذری
بر حذر باش که سر می شکند دیوارش

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

صحبت عافیتت گرچه خوش افتاد ای دل
جانب عشق عزیز است فرو مگذارش

صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه
به دو جام دگر آشفته شود دستارش

دل حافظ که به دیدار تو خو گر شده بود
ناز پرورد وصال است مجو آزارش

 

[floe]

بر سر راه تو افتاده سری نیست که نیست
خون عشاق تو در ره‌گذری نیست که نیست
غیرت عشق عیان خون مرا خواهد ریخت
که نهان با تو کسی را نظری نیست که نیست
من نه تنها ز سر زلف تو مجنونم و بس
شور آن سلسله در هیچ سری نیست که نیست
نه همین لاله به دل داغ تو دارد ای گل
داغ سودای رخت بر جگری نیست که نیست
اثری آه سحر در تو ندارد، فریاد
ور نه آه سحری را اثری نیست که نیست
سیل اشک ار بکند خانه‌ی مردم نه عجب
کز غمت گریه کنان چشم تری نیست که نیست
جز شب تیره‌ی ما را که ز پی روزی نیست
پی هر شام سیاهی سحری نیست که نیست
چون خرامی، به قفا از ره رحمت بنگر
کز پی‌ات دیده‌ی حسرت نگری نیست که نیست
بی خبر شو اگر از دوست خبر می‌خواهی
زان که در بی خبری‌ها خبری نیست که نیست
ترک سر تا نکنی پای منه در ره عشق
که درین وادی حیرت خطری نیست که نیست
من مسکین نه همین خاک درش می‌بوسم
خاک بوس در او تاجوری نیست که نیست
قابل بندگی خواجه نگردید افسوس
ور نه در طبع فروغی هنری نیست که نیست​

 

[محـسن ز]

 

[@ RESPINA @]

کنار کوچه ی هر روزم عابری تنها
به چشم خسته ی بی رنگ او نهفته رموز
گذشته ام ز کنارش تمام فصل ها را
خزان گذشت و
زمستان به سر رسید و
هنوز...
به باغ خفته ی چشمش

بهار هم نشکفت

 

[floe]

رو کسی جو که تو را او هست دوست
دوست بهر دوست، لاشک خیر جوست​

 

[anahita shams]

در کوی خرابات، کسی را که نیاز است
هشیاری و مستیش همه عین نماز است

آنجا نپذیرند صلاح و ورع امروز
آنچ از تو پذیرند در آن کوی نیاز است

اسرار خرابات بجز مست نداند
هشیار چه داند که درین کوی چه راز است؟

تا مستی رندان خرابات بدیدم
دیدم به حقیقت که جزین کار مجاز است

خواهی که درون حرم عشق خرامی؟
در میکده بنشین که ره کعبه دراز است

هان! تا ننهی پای درین راه ببازی
زیرا که درین راه بسی شیب و فراز است

از میکده‌ها ناله‌ی دلسوز برآمد
در زمزمه‌ی عشق ندانم که چه ساز است؟

در زلف بتان تا چه فریب است؟که پیوست
محمود پریشان سر زلف ایاز است

زان شعله که از روی بتان حسن تو افروخت
جان همه مشتاقان در سوز و گداز است

چون بر در میخانه مرا بار ندادند
رفتم به در صومعه، دیدم که فراز است

آواز ز میخانه برآمد که: عراقی
در باز تو خود را که در میکده باز است

 

[anahita shams]

خدا گفت: لیلی یک ماجراست، ماجرایی آکنده از من.
ماجرایی که باید بسازیش.
شیطان گفت: تنها یک اتفاف است. بنشین تا بیفتد.
آنان که حرف شیطان را باور کردند، نشستند
و لیلی هیچ گاه اتفاق نیفتاد
مجنون اما بلند شد، رفت تا لیلی بسازد

خدا گفت: لیلی درد است. درد زادنی نو. تولدی به دست خویشتن.
شیطان گفت: آسودگی ست. خیالی ست خوش.
خدا گفت: لیلی، رفتن است. عبور است و رد شدن.
شیطان گفت: ماندن است. فرو رفتن در خود.
خدا گفت:‌لیلی جستجوست. لیلی نرسیدن است و بخشیدن.
شیطان گفت: خواستن است. گرفتن و تملک.
خدا گفت: لیلی سخت است. دیر است و دور از دست.
شیطان گفت: ساده است. همین جایی و دم دست.

==========

شمع بود، اما کوچک بود. نور هم داشت اما کم بود.
شمعی که کوچک بود و کم، برای سوختن پروانه بس بود.
مردم گفتند: شمع عشق است و پروانه عاشق.
و زمین پر از شمع و پروانه شد.
پروانه ها سوختند و شمع ها تمام شدند.
خدا گفت: شمعی باید دور، شمعی که نسوزد، شمعی که بماند.
پروانه ای که به شمع نزدیک می سوزد، عاشق نیست.

شب بود، خدا شمع روشن کرد. شمع خدا ماه بود. شمع خدا دور بود.
شمع خدا پروانه می خواست. لیلی، پروانه اش شد.
بال پروانه های کوچک زود می سوزد، زیرا شمع ها، زیادی نزدیکند.
بال لیلی هرگز نمی سوزد. لیلی پروانه شمع خداست.
شمع خدا ماه است. ماه روشن است، اما نمی سوزاند.
لیلی تا ابد زیر خنکای شمع خدا می رقصد.

=================

قصه نبود، راه بود، خار بود و خون.
لیلی، قصه راه پر خون را می نوشت. راه بود و لیلی می رفت. مجنون نبود.
دنیا ولی پر از نام مجنون بود.
لیلی تنها بود. لیلی همیشه تنهاست.
قصه نبود، معرکه بود. میدان بود، بازی چوگان و گوی.
چوگان نبود، گوی بود. لیلی، گوی میدان بود، بی چوگان. مجنون نبود.

****

لیلی زخم بر می داشت، اما شمشیر را نمی دید. شمشیر زن را نیز.
حریفی نبود. لیلی تنها می باخت. زیرا که قصه، قصه باختن بود.
مجنون کلمه بود. ناپیدا و گم. قصه عشق اما همه از مجنون بود.
مجنون نبود.
لیلی قصه اش را تنها می نوشت.
قصه که به آخر رسید. مجنون پیدا شد. لیلی مجنونش را دید.
لیلی گفت: پس قصه، قصه من و توست.
پس مجنون تویی!
خدا گفت: قصه نیست. راز است. این راز من و توست. برملا نمی شود، الا به مرگ. لیلی! تو مرده ای.
لیلی مرده بود

 

[R-ALI]

ازلی​

​

چو شب به راه تو ماندم که ماه من باشی

چراغ خلوت این عاشق کهن باشی​

به سان سبزه پریشان سرگذشت شبم
نیامدی تو که مهتاب این چمن باشی​

تو یار خواجه نگشتی به صد هنر، هیهات
که بر مراد دل بی قرار من باشی​

تو را به آینه داران چه التفات بود
چنین که شیفته حسن خویشتن باشی​

دلم ز نازکی خود شکست در غم عشق
و گرنه از تو نیاید که دلشکن باشی​

وصال آن لب شیرین به خسروان دادند
تو را نصیب همین بس که کوهکن باشی​

ز چاه غصه رهایی نباشدت، هر چند​

 

[R-ALI]

با من بی کسِ تنها شده، یارا تو بمان
همه رفتند ازین خانه، خدا را تو بمان​

منِ بی برگِ خزان دیده دگر رفتنی ام
تو همه بار و بری، تازه بهارا تو بمان​

داغ و درد است همه نقش و نگارِ دل من
بنگر این نقش به خون شسته، نگارا تو بمان​

زین بیابان گذری نیست سواران را، لیک
دلِ ما خوش به فریبی است، غبارا تو بمان​

هر دم از حلقۀ عشّاق پریشانی رفت
به سرِ زلفِ بتان، سلسله دارا تو بمان​

شهریارا تو بمان بر سرِ این خیل یتیم
پدرا، یارا، اندوهگسارا تو بمان!​

سایه در پای تو چون موج چه خوش زار گریست
که سرِ سبزِ تو خوش باد، کِنارا تو بمان.
"هوشنگ ابتهاج"​

 

[floe]

درد را احساس کن:

درد را احساس کن
عشق را ادراک کن
و مرا پیدا کن
تا که آغوش تو آرا مگه من باشد
تا که احساس تو هر ذره و ادراک تو هر لحظه ی من
و من از خود بی خود
تو مرا پیداکن
شاید اینجا و در اعماق نگاه توخدایی باشد
او خدایی همه شور او خدایی همه عشق
او خدایی تنها
مثل من همچو تو و بیش از ما
درد را احساس کن
عشق را ادراک کن
و مر ا پیداکن
تاکه آغوش توآرامگه من باشد
​

 

[anahita shams]

اي عشق، اي ترنم نامت ترانه ها
معشوق آشناي همه عاشقانه ها

اي معني جمال به هر صورتي که هست
مضمون و محتواي تمام ترانه ها

با هر نسيم ،دست تکان مي دهد گلي
هر نامه اي ز نام تو دارد نشانه ها

هر کس زبان حال خودش را ترانه گفت:
گل با شکوفه ،خوشه گندم به دانه ها

شبنم به شرم و صبح به لبخند و شب به راز
دريا به موج و موج به ريگ کرانه ها

باران قصيده اي است تر و تازه و روان
آتش ترانه اي به زبان زبانه ها

اما مرا زبان غزلخواني تو نيست
شبنم چگونه دم زند از بي کرانه ها

کوچه به کوچه سر زده ام کو به کوي تو
چون حلقه در به در زده ام سر به خانه ها

يک لحظه از نگاه تو کافي است تا دلم
سودا کند دمي به همه جاودانه ها

قيصر ‌امين‌پور

 

[floe]

فاصله ابدی :

شعله ی عشق تو در خرمن جان
دودی از ناله و شیون افروخت
باز در صبحدمان حادثه ای
دیده ام را به دو چشمان تو دوخت

شوق دیدار تو در بیداری
طمع خواب ز چشمم می برد
ترس یک لحظه جدایی از تو
با تماشای نگاهت می مرد

من اگر شعری به زیبایی شب می گویم
شب چشمان تو بر من آموخت
نغمه ی گرم صدایت در باد
ریشه ی وسوسه را در من سوخت

فرصت بودن دستان تو را
شبح فاصله از من بربود
همه ی علت بی تابی من
تا ابد ماندن این فاصله بود​

 

[محـسن ز]

اي واي در اين دار فنا خستگي ما
چيزي نبود جز غم دلبستگي ما
چون ساعت رفتن برسد الفت هستي
صد پاره شود با همه پيوستگي ما
ما جمله اسيران من و مائي خويشيم
اينجاست همان علت صد دستگي ما
افسوس كه با قيد تعلق خبري نيست
زآزادگي مطلق و وارستگي ما
نيك و بد تقدير كه تغير پذير است
تعبير شود پستي و بر جستگي ما
اين عقربه تند زمان است كه خندد
بر راه دراز و قدم آهستگي ما
در عين جواني به شگفتند يكايك
پيران جهانديده زبشگستگي ما