هنگامی که دیگران می‌ایستند٬ من قدم برمی‌داشتم
و هنگامی که دیگران می‌خوابیدند بیدار می ماندم.
هنگامی که دیگران لب به سخن می‌گشودند٬
گوش فرا می‌دادم و بعد هم از خوردن یک بستنی
شکلاتی چه حظّی که نمی بردم . اگر خداوند
ذره‌ای زندگی به من عطا می‌کرد٬ جامه‌ای ساده
به تن می کردم. نخست به خورشید خیره می شدم
و کالبدم و سپس روحم را عریان می‌ساختم.
خداوندا٬اگر دل در سینه ام همچنان می تپید
تمامی تنفرم را بر تکه یخی می‌نگاشتم و سپس
طلوع خورشیدت را انتظار می کشیدم
. روی ستارگان با رویاهای "وان گوگ" وار ٬ را
نقاشی می کردم و با صدای دلنشین "سرات"
(خواننده ای معروف اهل اسپانیا) ترانه عاشقانه‌ای
به ماه پیشکش می‌کردم . با اشکهایم گلهای سرخ
را آبیاری می کردم تا زخم خارهایشان و بوسه
گلبرگ ها‌یشان دراعماق جانم ریشه زند.
خدواوندا ٬اگر تکه‌ای زندگی می‌داشتم ٬ نمی‌گذاشتم
حتی یک روز از آن سپری شود بی‌آنکه به مردمانی
که دوستشان دارم ٬ نگویم که "عاشقتتان هستم
آن گونه که به همه مردان و زنان می‌باوراندم
که قلبم در اسارت آنهاست. اگر خداوند
فقط و فقط تکه‌ای زندگی در دستان من میگذارد٬
در سایه‌سار عشق می‌آرمیدم. به انسانها
نشان می دادم که در اشتباهند که گمان کنند
وقتی پیرشدند دیگر نمی توانند دلدادگی کنند
و عاشق باشند.آه خدایا!آنها نمی دانند
زمانی پیر خواهند شد که دیگر نتوانند عاشق شوند.
به هر کودکی دو بال هدیه می دادم٬ رهایشان
می کردم تا خود بال گشودن و پرواز را بیاموزند.
به پیران می‌آموزاندم که مرگ نه با سالخوردگی
که با نسیان از راه می‌رسد. آه انسانها، از شما
چه بسیار چیزها که آموخته‌ام. من یاد گرفته‌ام
که همه می‌خواهند درقله کوه زندگی کنند٬
بی آنکه به خوشبختی آرمیده در کف دست
خود نگاهی انداخته باشند. چه نیک آموخته‌ام
که وقتی نوزاد برای نخستین بار مشت کوچکش
را به دورانگشت زمخت پدر میفشارد او را
برای همیشه به دام خود انداخته است.
دریافته ام که یک انسان تنها زمانی حق دارد
به انسانی دیگر از بالا به پائین چشم بدوزد که
ناگزیر است او را یاری رساند تا روی پای خود بایستد.
