رفتن...

[hamedinia_m51]

راهی‌ نمونده‌ ، نازنین‌ ! باید به‌ دریا بزنیم‌ !
باید از این‌ خواب‌ِ بلند ، یه‌ پُل‌ به‌ رؤیا بزنیم‌ !
راهی‌ نمونده‌ نازنین‌ ! راه‌ِ ستاره‌ سَد شده‌ !
تو امتحان‌ِ سادگی‌ ، قلب‌ِ من‌ُ تو رَد شده‌ !
راهی‌ نمونده‌ باید از بغض‌ِ ترانه‌ بگذریم‌ !
غصه‌ نخور ! ما دوتا از سایه‌ها آفتابی‌تریم‌ !
راهی‌ نمونده‌ ، رفتنت‌ آخرِ قصه‌ی‌ منه‌ !
اما چراغ‌ِ یادِ تو ، تو شب‌ِ قصه‌ روشنه‌ !

 

[tools]

رهروان خسته را احساس خواهم داد
ماه های دیگری در آسمان کهنه خواهم کاشت
نورهای تازه ای در چشم های مات خواهم ریخت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سهره ها را از قفس پرواز خواهم داد
چشم ها را باز خواهم کرد
خواب ها را در حقیقت روح خواهم داد
دیده ها را از پس ظلمت به سوی ماه خواهم خواند
نغمه ها را در زبان چشم خواهم کاشت
گوش ها را باز خواهم کرد
آفتاب دیگری در آسمان لحظه خواهم کاشت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سوی خورشیدی دگر پرواز خواهم کرد

 

[hamedinia_m51]

کاش بودی

ای کاش بودی

تا می دیدی که چگونه ثانیه های بی تو بودنم دقیقه می شوند !

ای کاش بودی

و می دیدی که چگونه چشمانم از ته دل فریاد می زنند و ...

ای کاش بودی و می دیدی

که چگونه بیقرار توام

بیقرار تویی که لحظه ای ازعمرت را به سالها خواستنم ندادی

بی قرار توام که واژه ی انتظار را برایم همیشگی کردی !

و خسته ام از همیشه ای که همیشه تو را در آن نخواهم داشت !

 

[linux_0011]

هر از گاهی توقف در ایستگاه بین راه فرصت خوبی است

[FONT=times new roman, times, serif] [/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif] برای دیدن مسیر طی شده و[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif] [/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif] نگریستن به راهی که پیش روست.[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif] [/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif] گاهی برای رسیدن باید نرفت......!!![/FONT]​

 

[آرماندیس]

سردترین ساعت روز
وقتی است که آمده ای و رفته ای
و رفتگرها
رد لبخندت را از دیوارها پاک کرده اند
و من مانده ام و
خاطره ی قطبی نگاهت.

 

[hamedinia_m51]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]زندگی قافیه ی شعر من است [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]شعر من وصف دلارایی توست [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]در ازل شاید این [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]سرنوشت من بود [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]می سرایم به امیدی که تو خوانی [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]ور نه .....[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اخرین مصرع من [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]قافیه اش مردن بود[/FONT]​

 

[hamedinia_m51]

رفتی و قصر خيالم را فروريختی
رفتی و تاروپود عشق را گسستی
رفتی و از رفتنت داغها مانده به اين دل
رفتی و از رفتنت گُلها شدند گِل
رفتی و من ماندم و تاروپود از هم گسسته
تاروپود عشق،عشق گذشته
رفتی و من ماندم و خاطرات تلخ و شيرين
رفتی و من ماندم وياد ان روزهای ديرين
رفتی و ازآن پس نشد ماه تابان
رفتی و ازآن پس نبارید زابر باران
رفتی و از رفتنت خشکیدند جویبارها
رفتی و از ذفتنت پژمردند گلزاران
رفتی و من شدم چون مرغ عشقی تنها
رفتی اما،یادت ماند در دلها

 

[MEMOL...]

قدم هایم را نظاره کن

می بینی ؟!

هیچ رد پایی نمانده ...

اما رد خیس حضورم

چشمانت را آزار می دهند !

ولی ...

رفتنی ها را ... رفتنی ها را چاره ای نیست ...!
​

 

[آرماندیس]

حتي به مرگ هم

اميدي نيست

مي‌دانم

سنگ قبر من

از خودم، تنهاتر خواهد بود

 

[آرماندیس]

روزی سر از تابوت بر می دارم

و برای شما که مهربان نبودید

دستی تکان می دهم

سفر که گریه ندارد.

 

[tools]

در دو چشم سیاه‌اش اشکی رها می‌لغزید
در نگاه بی‌نگاه‌اش گناهی سرد می‌خندید
وهمی آرام، سینه‌ای خالی، ذهنی ملول
در وجود بی‌وجودش شراره‌ی ابلیسی سرخ می‌رقصید

 

[آرماندیس]

بیهوده برایت شعر می گفتم
بیهوده برایت دامن گلداری خریدم
بیهوده.
مثل آینه
نگاه می کردی
مثل صندلی می ایستادی
ومثل میز.
همان بهتر که گریختم
توجزواشیا شده بودی .

 

[tools]

زمستان گرچه اینجا لانه کرده
دلم بوی بهاری تازه می جوید
ولی هرگز نمی خواهم کسی من را خبر آرد
بهار تازه نزدیک است
من آن اندازه در قلب سیاهی زمستان مرگ را دیدم
تمام روزها را خط به خط بر شاخه صبرم کشیدم
آنقدر ماندم میان برف نومیدی
میان بی تفاوتهای بسیار چنین غربت سرایی سرد
که دیگر مژده دادن را دلم هرگز نمی جوید

دلم بوی بهاری تازه می جوید
میان هفت سین آشنایانم سکوتی بیشتر پیدا نخواهم کرد
سراغ از عشق بی اندازه دیگر نیست
و سهم قلب من آنجا نمی باشد
سراسر معنی بی مهر پوسیدن
سفره ها خالی ست از تفسیر روییدن
سؤال من هنوزم در به در دنبال پاسخ می رود
سلامم را که پاسخ میدهد از جنس تنهایی ؟

دلم بوی بهاری را تازه تنها میان برگ هایی تازه می خواهد
نه در صدسالگی های هنوز از مرگ خود لبریز
میان رستنی تازه
نه در پژمردگی های هنوز از خاطرات سرد خود سرشار
دلم بوی بهاری تازه را در جای جای خانه می خواهد
نه در پس کوچه هایی که نشان از گم شدن دارند
برای رستنی تازه
نه در انبوه ماندن ها...

 

[hd_memar]

تمام شد

دیگر نه امدنی هست که رفتنی باشد
و
نه بودنی که ماندنی
و شاید
حتی نه تویی برای بودن...

 

[soroush-z]

خیلی زیبا بود بازم لطفا بنویس

 

[simafrj]

صبر كن عشق زمین گیرشود بعد برو
یا دل از دیدن تو سیر شود بعد برو
شبنم مهر تو افتاده به گلبرگ دلم
صبر كن یكسره تبخیر شود بعد برو
صبر كن خیره شوم در تو كه بر پرده ذهن
ناز چشمان تو تصویر شود بعد برو
خواب دیدی كه سوار تو ز ره می آید
صبر كن خواب تو تعبیر شود بعد برو
اندكی حوصله كن پشت سرت از چشمم
كاسه ای اشك سرازیر شود بعد برو​

​

 

[محـسن ز]

به کویت با دل شاد آمدم با چشم تر رفتم
به دل امید درمان داشتم درمانده تر رفتم
تو کوته دستی ام می خواستی ورنه من مسکین
به راه عشق اگر از پا در افتادم به سر رفتم
نیامد دامن وصلت به دستم هر چه کوشیدم
ز کویت عاقبت با دامنی خون جگر رفتم
حریفان هر یک آوردند از سودای خود سودی
زیان آورده من بودم که دنبال هنر رفتم
ندانستم که تو کی آمدی ای دوست کی رفتی
به من تا مژده آوردند من از خود به در رفتم
مرا آزردی و گفتم که خواهم رفت از کویت
بلی رفتم ولی هر جا که رفتم دربدر رفتم
به پایت ریختم اشکی و رفتم در گذر از من
ازین ره بر نمی گردم که چون شمع سحر رفتم
تو رشک آفتابی کی به دست سایه می ایی
دریغا آخر از کوی تو با غم همسفر رفتم

 

[@ RESPINA @]

سرچشمه رويش هايي، دريايي، پايان تماشايي.
تو تراويدي: باغ جهان تر شد، ديگر شد
صبحي سر زد، مرغي پر زد، يك شاخه شكست: خاموشي
هست.
خوابم بر بود، خوابي ديدم: تابش آبي در خواب، لرزش
برگي در آب.
اين سو تاريكي مرگ، آن سو زيبايي برگ. اينها چه،
آنها چيست؟ انبوه زمان ها چيست؟
اين كي شكفد، ترس تماشا دارد. آن مي گذرد، وحشت
دريا دارد.
پرتو محرابي، مي تابي. من هيچم: پيچك خوابي. بر نرده
اندوه تو مي پيچم.
تاريكي پروازي، رؤياي بي آغازي، بي موجي، بي رنگي،
درياي هم آهنگي ​

 

[hamedinia_m51]

بار ِ دلــتـنگـیـت ُ بستی، دیگه وقت رفتنه
داری میری و فقط خاطره هات سهم منه
دلم از حادثه خونه ، چشام از خاطره خیس
دوسداری برو ولی نامه برامون بنویس
*
به تو می رسم اگه موج ِ مسافر بذاره
اگه دلبستگیــا لحظــه ی آخـــر بذاره
به تو می رسم به تو پولک نقره کوب ماه !
به تو می رسم به تو طلای این شب سیاه !
به تو می رسم به چشم ِ انتظاری که داری
به تو می رسم به آغوش ِبهاری که داری
به تو که آینه ها محو تماشات می شدن
شبای تیره چراغونی ِ چشمات میشدن
*
میتونی دل بـِکــنـــی تا ته ِ دنیا برسی
امروزُ رها کنی تا خود ِ فردابرسی
می تونی همسفر ِ خاطره های بد باشی
میتونی راه رسیدن به شبُ بلد باشی
می تونی تو چار دیوار ِ غربت ِ دنیابری
می تونی هر جا بمونی ، میتونی هرجا بری
امّا هرگـــز نمی تونی غمُ تنهابذاری
تومســــافری نمی شه غربتُ جا بذاری
خاطرت هرجا که باشی بازم اینجا میمونه
تا ابد غصه ی غربت ، تودلت جا می مونه

 

[MEMOL...]

از نبودن تو

تا شبهایی که به یادت سحر نشد ...

از زخم هایی که به جانم افتاده است

تا لحظه ی خواستن چشمهایت

راهی نمانده است ...

اما بی تو

آرزوهایم خفه شده اند !

ذره ذره جان دادند تا به اینجا که نیستی برسم ...

مثل همین لحظه که می نویسم برایت

من مانده ام

با یادی که از حضورت ساخته ام در یادم ...

من و نبودن و نبودن و نبودنت ...

اما بی خیال !

جایی دیگر تو را خواهم جست ...

شاید جایی دیگر ، خیلی دور ، خیلی نزدیک ...!

​

 

[tools]

با برق اشکی در نگاه روشن خویش
ما را گذر می داد در احساس آهو
ما را خبر می داد از بیداد صیاد
من این میان مجذوب شور و حالت او
از راز هر نفش
با ما سخن گفت و ما
زنجیریان برج افسوس
در ما نظر می کرد و ما
سرگشتگان شهر جادو
می راندمان رندانه از آن پرده سرخ
ویرانه جنگ
رنگین به خون بی گناهان
می خواند مان مستانه
با آرامش مهر
در آبی صبح صفاهان
می بردمان از کوچه باغ دور تاریخ
همراه خیل دادخواهان
یکراست تا دربار کوروش شاه شاهان
شهنامه را در نقش هایی جاودانی
از نو شنیدیم
محمود را در پیشگاه شاعر توس
بر تخت دیدیم
در هر قدم جانهای ما شیداتر از پیش
در قلم احساس او نازکتر از مو
از تار و پود نقش ها
موسیقی رنگ
می زد به تار و پود ما چنگ
تالار می رقصید انگار
بر روی بال این همه آواو آهنگ
گفتم که این رسام مانی است
آورده نقشی تازه همچون نقش ارژنگ
آن سوی مرز بهت و حیرت
ما مات از پا می نشستیم
در پیش آن اعجوبه ذوق و ظرافت
می شکستبم
مبهوت آن همت هنر احساس نیرو
رسام بود و حاصل اندیشه او
بیرون ازین هنگامه های رنگ و تصویر
پیوند تار و پود جان ها پیشه او
دنبال این صیاد دلها
همراه آهو
ما
با زبان بی زبانی
آفرین گو

 

[hamedinia_m51]

مرو ای دوست مرو ای دوست
مرو از دست من ای یار که منم زنده به بوی تو
به گل روی تو
مروای دوست مرو ای دوست
بنشین با من و دل بنشین تا برسم مگر
به شب موی تو
تو نباشی چه امیدی به دل خسته من
تو که خامو شی بی تو به شام وسحر چه کنم
با غم تو


مروای دوست مرو ای دوست
مرو از دست من ای یار که منم زنده به بوی تو
به گل روی تو
بنشین تا بنشانی نفسی آتش دل
بنشین تا برسم مگر به شب موی تو
تو نباشی چه امیدی به دل خسته من
تو که خامو شی بی تو به شام وسحر چه کنم
با غم تو
چه کنم با دل تنها که نشد باور من
تو و ویرانی خاموشی کوهم اگر اگر چه کنم با غم تو
چه کنم با دل تنها چه کنم با غم دل
چه کنم با این درد دل من ای دل من
چه کنم با دل تنها چه کنم با غم دل
چه کنم با این درد دل من ای دل م
چه کنم با دل تنها چه کنم با غم دل
چه کنم با این درد دل من ای دل من
چه کنم با دل تنها چه کنم با غم دل
چه کنم با این درد دل من ای دل م
چه کنم…

 

[hamedinia_m51]

آفتاب سوزان

سراب رفتن

و جاده یی که همیشه هست...

 

[pari.A]

نمي دانم چرا رفتن تو هميشه امدني هم در پي دارد؟!
بازگشته اي با همان نگاه اشنا،
با همان لبخند قديمي..

حيف
من ماه هاست كه پر كشيده ام...
حيف...

 

[MEMOL...]

روزهای هیاهو ... بوق ممتد ...

چهار راه بی حوصلگی ...

چشمک‌های زرد احتیاط ...

قرمز‌ ِ ماندن ...

انگار سال‌هاست

عابری

قصد عبور از تمام تو را نکرده است ...!​

 

[hamedinia_m51]

شب آغاز هجرت تو
شب درخودشکستنم بود
شب بي رحم رفتن تو
شب از پا نشستنم بود

شب بي تو ، شب بي من
شب دل مرده هاي تنها بود
شب رفتن ، شب مردن
شب دل كندن من از ما بود

واسه جشن دلتنگي ما
گل گريه ، سبد سبد بود
با طلوع عشق من و تو
هم زمين ، هم ستاره بد بود

از هجرت تو شكنجه ديدم
كوچ تو اوج رياضتم بود
چه مؤمنانه از خود گذشتم
كوچ من از من ، نهايتم بود

به دادم برس ، به دادم برس
تو اي ناجي تبار من
به دادم برس ، به دادم برس
تو اي قلب سوگوار من

سهم من جز شكستن من
تو هجوم شب زمين نيست
با پر و بال خاكي من
شوق پرواز آخرين نيست

بي تو بايد دوباره برگشت
به شب بي پناهي
سنگر وحشت من از من
مرهم زخم پير من كو ؟

واسه پيدا شدن تو آينه
جاده ي سبز گم شدن كو ؟
بي تو بايد دوباره گم شد
تو غبار تباهي

با من نياز خاك زمين بود
تو پل به فتح ستاره بستي
اگر شكستم ، از تو شكستم
اگر شكستي ، از خود شكستي

به دادم برس ، به دادم برس
تو اي ناجي تبار من
به دادم برس ، به دادم برس
تو اي قلب سوگوار من

ایرج جنتی عطایی

 

[hd_memar]

کاش برای داشتنت
موندن لازم بود
نه بودن

 

[hamedinia_m51]

سفر غریبی داشتم توی اون چشم سیاهت

سفری که برنگشتم،گم شدم توی نگاهت
یه دل ساده ی ساده کوله بار سفرم بود
چشم تو مثل یه سایه ،همه جا همسفرم بود
من همون لحظه ی اول آخر راه می دیدم
تپش عشقمو تو رگهام عاشقونه می شنیدم
وای اگر،همسفرم
بعد از این در سفر
بی تو من تنها باشم

 

[hamedinia_m51]

رفتم رفتم
رفتم و بار سفر بستم
با تو هستم هركجا هستم
از عشق تو جاودان ماند ترانه من
با ياد تو زنده ام عشقت بهانه من
پيدا شو چو ماه نو گاهي به خانه من
تا ريزد گل از رخت در آشيانه من
رفتم و بار سفر بستم با تو هستم هركجا هستم
آهم را مي شنيدي به حال زارم مي رسيدي
نازت را مي خريدم تو ناز من را مي كشيدي
به خدا كه تو از نظرم نروي
چو روم ز برت ز برم نروي
رفتم و بار سفر بستم با تو هستم هركجا هستم​

اگر مراد ما برآيد چه شود
شب فراغ ما سرآيد چه شود
به خدا كس ز حال من خبر نشد
كه به جز غم نصيبم از سفر نشد
نروي يك نفس ز پيش چشم من
كه به چشمم به جز تو جلوه گر نشد
رفتم و بار سفر بستم با تو هستم هركجا هستم​

 

[MEMOL...]

آمدنت به رفتن بیشتر می ماند !

هرقدر نزدیکتر می آیی

انگار دورتر می روی !

مهمانم می کنی

به صرفِ فعلِ "تو" :

رفتم

می روم

خواهم رفت ...!

.

.

.

حالا یک نوشِ جان به من بدهکاری !!!
​