دلم می گیرد !
وقتی...
می نویسم فقط برای تو...
ولی...
همه می خوانند الا تو…!!!
وقتی...
می نویسم فقط برای تو...
ولی...
همه می خوانند الا تو…!!!
دل نامه یا نامه دل
- شروع کننده موضوع MAHDI.VALVE
- تاریخ شروع
- وضعیت
[FONT=times new roman, times, serif]ببخشید پشتم به شماست !
ببخشید که خندیدنم نمی آید .
ببخشید که دیریست سر زده به دنیایتان نمی آیم ،
ببخشید که نمی گویم رویاهایتان را دنبال کنید ،
ببخشید که نیستم ،
که نمی بینم روزهایتان را ...
من هم خودم را می بخشم
که نمی بینم خودم را
که دیگر هیچ چیز خوشحالم نمی کند
که خنده هایم از زور هم زورکی تر شده است ...
من هم خودم را می بخشم
که دلم دیگر
هیچ آشنایی ندارد
من هم خودم را
م.ی.ب.خ.ش.م[/FONT]
ببخشید که خندیدنم نمی آید .
ببخشید که دیریست سر زده به دنیایتان نمی آیم ،
ببخشید که نمی گویم رویاهایتان را دنبال کنید ،
ببخشید که نیستم ،
که نمی بینم روزهایتان را ...
من هم خودم را می بخشم
که نمی بینم خودم را
که دیگر هیچ چیز خوشحالم نمی کند
که خنده هایم از زور هم زورکی تر شده است ...
من هم خودم را می بخشم
که دلم دیگر
هیچ آشنایی ندارد
من هم خودم را
م.ی.ب.خ.ش.م[/FONT]
آخرین سهــــــ ــــ ــم ما از هم
همین سکوتـــــــــ ـــــــ ــــ اجباری سـتــــــ ـــ ـ ..
همین سکوتـــــــــ ـــــــ ــــ اجباری سـتــــــ ـــ ـ ..
ببخشید
که گاهی حرفهای میزنم
که کسی نمیتواند درکش کند
ببخشید که گاهی سکوت میکنم اما همه
به خیالشان این سکوت
از نداشتن حرف هست
ببخشید که
میدانم چگونه
شادتان کنم
ببخشید که
هر از گاهی دلم میگیرد برای خودم
و تنهایی خودم
ببخشید که
اینقدر تنهاییم را جار میزنم
اما میدانید شاید تنهایی به بودن ادمها کنارت نباشد
تنهایی انجاست که
خودت را گم کرده باشی
و هر چه میگردی پیدایش نمیکنی
خدایا خسته ام از غریبه بودن میان آدمها
از بی تفاوتی ها ، از بی کسی ، از جنس نا جنس روزگار
از سکوت تارهای بغض شنیده ی غم ! خسته ام...
انسانها را با آسمان دلت مقایسه نکن
اینجا هر کس به اندازه مداد رنگی هایش نقاش می شود !
از بی تفاوتی ها ، از بی کسی ، از جنس نا جنس روزگار
از سکوت تارهای بغض شنیده ی غم ! خسته ام...
انسانها را با آسمان دلت مقایسه نکن
اینجا هر کس به اندازه مداد رنگی هایش نقاش می شود !
به " تـــــــــــــو " کـــــه ميرســـــم...
مکـــث ميکنـــــم
انگـــــار در " زيباييـــت " چيـــــزي را
جـــــا گذاشتـــــه ام...
مثلــــــــــا...
در صـــــدايت ... آرامــــــش
در چشــــم هايـــــت ... زندگــــــــي!
مکـــث ميکنـــــم
انگـــــار در " زيباييـــت " چيـــــزي را
جـــــا گذاشتـــــه ام...
مثلــــــــــا...
در صـــــدايت ... آرامــــــش
در چشــــم هايـــــت ... زندگــــــــي!
تنهائی، سکوت، آرامش
جملگی دست به سرم می کنند که سراغ هیچ واژه ای نروم..
مگر می شود
قلم و کاغذ باشد و
تو نباشی!؟...
جملگی دست به سرم می کنند که سراغ هیچ واژه ای نروم..
مگر می شود
قلم و کاغذ باشد و
تو نباشی!؟...
هوا برم داشت
دلم هوای تو کرد، هوادارت شدم
کاغذم را
امضا کنی
میروم
میان این همه جمعیت
مرا ببین ...
دلم هوای تو کرد، هوادارت شدم
کاغذم را
امضا کنی
میروم
میان این همه جمعیت
مرا ببین ...
امروز بهترین ساعتم رو شکستم... چون لحظه های بی تو بودن را به رُخم می کشید.
من از ساعت متنفرم، که جای خالی تو را به رخ دلتنگی هایم می کشد!
من از ساعت متنفرم، که جای خالی تو را به رخ دلتنگی هایم می کشد!
zemestoon
عضو جدید
من به این شب و شب‌ها دل بسته‌ام که هنوز بیدارم و نگاهم را
با این چشم‌های غمگین به سیاهی پشت شیشه‌ی پنجره سنجاق میکنم.
نشسته‌ام و فکر میکنم که باید یک روز خودم را
از شَر همه‌ی این شب و شب‌ها
که مرا به هیچ سپیده‌ای نرسانده‌اند خلاص کنم.
با خود می‌اندیشم که همه‌ی این شب و شب‌ها گذشت و
من گمان بردم دلم را جایی جا گذاشته‌ام،
مثل کودکی که از سر بازیگوشی کیف و کتابش را جایی ولو می‌کند و از یاد می‌برد.
اما چیزی را جا نگذاشته‌ام، گم کرده‌ام که دیگر پیدایش نمی‌کنم.
من هنوز به تو دل بسته‌ام که آسمان آبی و سقف بلند و
نسیم بهار و وزن شعر و آرامش خاطر را از من گرفتی و رفتی.
ماندم و هی دست بردم زیر باران و برف و یخ تا انگشتانم خیس و خنک شوند و
من بتوانم دست‌هایم را بر داغ دل و پیشانیم بگذارم تا کسی نداند و
تو ندانی و من دل‌بسته بمانم.
من این جا ایستاده‌ام، دل‌بسته و فراموش شده.
کاش یکی بیاید و به من بگوید که به سرانگشت ِ پا هم،
دستم به شاخه‌ی هیچ درخت آرزویی نمی‌رسد
با این چشم‌های غمگین به سیاهی پشت شیشه‌ی پنجره سنجاق میکنم.
نشسته‌ام و فکر میکنم که باید یک روز خودم را
از شَر همه‌ی این شب و شب‌ها
که مرا به هیچ سپیده‌ای نرسانده‌اند خلاص کنم.
با خود می‌اندیشم که همه‌ی این شب و شب‌ها گذشت و
من گمان بردم دلم را جایی جا گذاشته‌ام،
مثل کودکی که از سر بازیگوشی کیف و کتابش را جایی ولو می‌کند و از یاد می‌برد.
اما چیزی را جا نگذاشته‌ام، گم کرده‌ام که دیگر پیدایش نمی‌کنم.
من هنوز به تو دل بسته‌ام که آسمان آبی و سقف بلند و
نسیم بهار و وزن شعر و آرامش خاطر را از من گرفتی و رفتی.
ماندم و هی دست بردم زیر باران و برف و یخ تا انگشتانم خیس و خنک شوند و
من بتوانم دست‌هایم را بر داغ دل و پیشانیم بگذارم تا کسی نداند و
تو ندانی و من دل‌بسته بمانم.
من این جا ایستاده‌ام، دل‌بسته و فراموش شده.
کاش یکی بیاید و به من بگوید که به سرانگشت ِ پا هم،
دستم به شاخه‌ی هیچ درخت آرزویی نمی‌رسد
گـــــاهی نـــــه گریـــــه آرامت می کنــــد
و نـــــــــــه خنــــــــده
نــــــــه فریـــــــــاد آرامــت می کنــــــــد
و نـــــــه سکــــــــوت
آنجـــــاست کـــــه بـــا چشمانی خیس
رو بـــه آسمـــــان می کنی و می گویی
خدایــــــا
تنهـــــا تــــو را دارم
تنهـــــــایم مگـــــــذار ...
و نـــــــــــه خنــــــــده
نــــــــه فریـــــــــاد آرامــت می کنــــــــد
و نـــــــه سکــــــــوت
آنجـــــاست کـــــه بـــا چشمانی خیس
رو بـــه آسمـــــان می کنی و می گویی
خدایــــــا
تنهـــــا تــــو را دارم
تنهـــــــایم مگـــــــذار ...
دلتنگ یعنی روبروی دریا ایستاده باشی و ...
خاطرات یک خیابان خفه ات کند
از دل نوشته هايم ساده نگذر
به ياد داشته باش اين "دلنوشته ها" را يك "دل" نوشته...
به ياد داشته باش اين "دلنوشته ها" را يك "دل" نوشته...
ما
به هم نمی رسیم
امّا
بهترین غریبه ات می مانم
که تو را
همیشه دوست خواهد داشت . . .
به هم نمی رسیم
امّا
بهترین غریبه ات می مانم
که تو را
همیشه دوست خواهد داشت . . .
دلـمـ کـمـی خـدا مـی خـواهـد
کـمـی سـکـوت. . .
دلـمـ ،دل بـُریدن مـی خـواهـد . . .
کـمـی اشـک . . .
کـمـی بـهـت . . .
کـمـی آغـوش آسـمـانـی . . .
کـمـی دور شـدن از ایـن جـنـس آدمـ . . .
کـمـی سـکـوت. . .
دلـمـ ،دل بـُریدن مـی خـواهـد . . .
کـمـی اشـک . . .
کـمـی بـهـت . . .
کـمـی آغـوش آسـمـانـی . . .
کـمـی دور شـدن از ایـن جـنـس آدمـ . . .
"gole naz"
عضو جدید
در فصــل تگرگــــ عـــاشقتــــــ میــمانـــــــم
با ریـــــزش برگـــــ عــاشــقتــــــ میمانــم
هر چنـد تبــر به ریشــه ام میــکوبــــی
تا لحظــه مرگــــ عــاشقـتـــ میمانـم
با ریـــــزش برگـــــ عــاشــقتــــــ میمانــم
هر چنـد تبــر به ریشــه ام میــکوبــــی
تا لحظــه مرگــــ عــاشقـتـــ میمانـم
غمگینم..
.
وقتی تمام جفت ها
تنهاییم را ب رخم میکشند..
.
حتی جورابها!!!
.
وقتی تمام جفت ها
تنهاییم را ب رخم میکشند..
.
حتی جورابها!!!
نگارم!
مرا با آغوشت که می پوشانی حديث كهنه‌ي غم به شادی تفسیر می شود...
در این روایت راز آلود
عطر نفس هایت بر تار و پود وجودم می نشیند...فاصله را از سکه می اندازد...
و قلم سبز واژهایم سکوت را می بوسد...
حال که هستی ام را به باهایت ذبح کرده ام...تلاطم قاصدک های عشق را پذیرا باش
که بی تو بودن را تاب نمی آورم...
نازنین فاطمه جمشیدی
مرا با آغوشت که می پوشانی حديث كهنه‌ي غم به شادی تفسیر می شود...
در این روایت راز آلود
عطر نفس هایت بر تار و پود وجودم می نشیند...فاصله را از سکه می اندازد...
و قلم سبز واژهایم سکوت را می بوسد...
حال که هستی ام را به باهایت ذبح کرده ام...تلاطم قاصدک های عشق را پذیرا باش
که بی تو بودن را تاب نمی آورم...
نازنین فاطمه جمشیدی
تنها تر از یک برگ
با بار شادی های مهجورم
در آب های سبز تابستان
آرام می رانم
تا سرزمین مرگ
تا ساحل غم های پاییزی
در سایه ای خود را رها کردم
در سایه ی بی اعتبار عشق
در سایه ی فرار خوشبختی
در سایه ی ناپایداری ها
شب ها که می چرخد نسیمی گیج
در آسمان کوته دلتنگ
شب ها که می پیچد مهی خونین
در کوچه های آبی رگ ها
شب ها که تنهاییم
با رعشه های روحمان ، تنها ـ
در ضربه های نبض می جوشد
احساس هستی ، هستی بیمار
« در انتظار دره ها رازیست »
این را به روی قله های کوه
بر سنگ های سهمگین کندند
آن ها که در خطوط سقوط خویش
یک شب سکوت کوهساران را
از التماسی تلخ آکندند
« در اضطراب دست های پر ،
آرامش دستان خالی نیست
خاموشی ویرانه ها زیباست »
این را زنی در آب ها می خواند
در آب های سبز تابستان
گویی که در ویرانه ها می زیست
ما یکدگر را با نفس هامان
آلوده می سازیم
آلوده ی تقوای خوشبختی
ما از صدای باد می ترسیم
ما از نفوذ سایه های شک
در باغ های بوسه هامان رنگ می بازیم
ما در تمام میهمانی های قصر نور
از وحشت آواز می لرزیم
اکنون تو اینجایی
گسترده چون عطر اقاقی ها
در کوچه های صبح
بر سینه ام سنگین
در دست هایم داغ
در گیسوانم رفته از خود سوخته ، مدهوش
اکنون تو اینجایی
چیزی وسیع و تیره و انبوه
چیزی مشوش چون صدای دوردست روز
بر مردمک های پریشانم
می چرخد و می گسترد خود را
شاید مرا از چشمه می گیرند
شاید مرا از شاخه می چینند
شاید مرا مثل دری بر لحظه های بعد می بندند
شاید …
دیگر نمی بینم
ما بر زمینی هرزه روییدیم
ما بر زمینی هرزه می باریم
ما « هیچ » را در راه ها دیدیم
بر اسب زرد بالدار خویش
چون پادشاهی راه می پیمود
افسوس ، ما خوشبخت و آرامیم
افسوس ، ما دلتنگ و خاموشیم
خوشبخت ، زیرا دوست می داریم
دلتنگ ، زیرا عشق نفرینیست
با بار شادی های مهجورم
در آب های سبز تابستان
آرام می رانم
تا سرزمین مرگ
تا ساحل غم های پاییزی
در سایه ای خود را رها کردم
در سایه ی بی اعتبار عشق
در سایه ی فرار خوشبختی
در سایه ی ناپایداری ها
شب ها که می چرخد نسیمی گیج
در آسمان کوته دلتنگ
شب ها که می پیچد مهی خونین
در کوچه های آبی رگ ها
شب ها که تنهاییم
با رعشه های روحمان ، تنها ـ
در ضربه های نبض می جوشد
احساس هستی ، هستی بیمار
« در انتظار دره ها رازیست »
این را به روی قله های کوه
بر سنگ های سهمگین کندند
آن ها که در خطوط سقوط خویش
یک شب سکوت کوهساران را
از التماسی تلخ آکندند
« در اضطراب دست های پر ،
آرامش دستان خالی نیست
خاموشی ویرانه ها زیباست »
این را زنی در آب ها می خواند
در آب های سبز تابستان
گویی که در ویرانه ها می زیست
ما یکدگر را با نفس هامان
آلوده می سازیم
آلوده ی تقوای خوشبختی
ما از صدای باد می ترسیم
ما از نفوذ سایه های شک
در باغ های بوسه هامان رنگ می بازیم
ما در تمام میهمانی های قصر نور
از وحشت آواز می لرزیم
اکنون تو اینجایی
گسترده چون عطر اقاقی ها
در کوچه های صبح
بر سینه ام سنگین
در دست هایم داغ
در گیسوانم رفته از خود سوخته ، مدهوش
اکنون تو اینجایی
چیزی وسیع و تیره و انبوه
چیزی مشوش چون صدای دوردست روز
بر مردمک های پریشانم
می چرخد و می گسترد خود را
شاید مرا از چشمه می گیرند
شاید مرا از شاخه می چینند
شاید مرا مثل دری بر لحظه های بعد می بندند
شاید …
دیگر نمی بینم
ما بر زمینی هرزه روییدیم
ما بر زمینی هرزه می باریم
ما « هیچ » را در راه ها دیدیم
بر اسب زرد بالدار خویش
چون پادشاهی راه می پیمود
افسوس ، ما خوشبخت و آرامیم
افسوس ، ما دلتنگ و خاموشیم
خوشبخت ، زیرا دوست می داریم
دلتنگ ، زیرا عشق نفرینیست
بچه که بودیم ::
دل دردهارا به یک زبان ناله میکردیم همه میفهمیدند
بزرگ که شدیم درد دلها را به صد زبان میگوئیم کسی نمیفهمد
دل دردهارا به یک زبان ناله میکردیم همه میفهمیدند
بزرگ که شدیم درد دلها را به صد زبان میگوئیم کسی نمیفهمد
خسته ام از تظاهر به ایستادگی
از پنهان کردن زخم هایم
زور که نیست
دیگر نمیتوانم بی دلیل بخندم و
با لبخندی مسخره وانمود کنم همه چیز رو به راه است
اصلأ دیگر نمیخواهم که بخندم
میخواهم لج کنم ، با خودم ، با تو ، با همه ی دنیا
چقدر بگویم فردا روز دیگریست و امروز بیاید و مثل هر روز باشی
خسته ام از خودم از همه ی زندگی
از پنهان کردن زخم هایم
زور که نیست
دیگر نمیتوانم بی دلیل بخندم و
با لبخندی مسخره وانمود کنم همه چیز رو به راه است
اصلأ دیگر نمیخواهم که بخندم
میخواهم لج کنم ، با خودم ، با تو ، با همه ی دنیا
چقدر بگویم فردا روز دیگریست و امروز بیاید و مثل هر روز باشی
خسته ام از خودم از همه ی زندگی
هر چقدر تو بیشتر شیرین می شوی،
من بیشتر می ترسم از فرهاد نبودنم
من بیشتر می ترسم از فرهاد نبودنم
رسم “خوب” ها همین است حرف آمدنشان شادت می کند و ماندنشان با دلت چنان می کند که هنوز نرفته ، دلتنگشان می شوی !
خدا نكنه چيزى بشكنه
اگه شكست
دل كسى نباشه ...
اگه شكست
دل كسى نباشه ...
- وضعیت
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
معماری با مصالحی از جنس دل | ادبیات | 18262 | |
|
گریه کن ای دل.......... | ادبیات | 427 | |
|
دل نوشته‌هاي عرفاني | ادبیات | 430 | |
|
|
*****حرف دل***** | ادبیات | 117 | |
|
۩ ۞ ۩ جایی برای حرفهای دل فیدل ۩ ۞ ۩ | ادبیات | 13 |