magnet
عضو جدید
شاید برای شما هم این اتفاق رخ داده باشد که اگر بر اساس مسئولیت اجتماعی وتعهد دینی خویش، نسبت به ترک معروف یا انجام منکر، تذکر داده باشید (اگری که کم کم بعید به نظر می رسه !!! ) با این عکس العمل مواجه شدید که "به شما ربطی نداره به خودم مربوطه ! "
آیا امر به معروف و نهی از منکر دخالت در کار شخصی افراد است . ؟ ایا عکس العمل در مقابل رفتاری که باعث تزلزل در اعتقادات و ارزشهای دینی شده ، مساوی با دخالت در حریم خصوصی افراد بشمار می اید ؟
برای مفهوم حریم خصوصی یا The Right To Privacy تعاریف مختلفی ذکر شده است تعدد و تکثر این تعاریف را می توان ناشی از منظر های مختلفی دانست که به این مفهوم نگاه شده است . به بیان ساده می توان چنین گفت که بسیاری از تصمیم های ما به امور شخصی مان مربوط می شود. مثل انتخاب رشته ی تحصیلی، شغل یا نوع پوشش یا وسلیه نقلیه . تا وقتی که این امور شخصی در محیط خلأ انجام شود و روی فرد و جامعه تأثیری نگذارد می توان آن را حریم خصوصی هم نامید اما اگر باعث تعرض به آزادی، اختیار و حق انتخاب بقیه افراد جامعه شود از تعریف حریم خصوصی بیرون خواهد رفت.
بنابراین دو رکن در تعریف حریم خصوصی باید وجود داشته باشد .
اول این که در حریم خصوصی افراد حق دارند شخصاً برای خود تصمیم بگیرند و حریم خصوصی چیزی متعلق به شخصیت انسان است و دیگران در این مورد حقی ندارند. دوم این که در حریم خصوصی اصل بر آن است که کسی حق مداخله ندارد و دخالت دیگران در آن حریم نیازمند مجوز است .
بنابراین اگر عملی ( رفتار یا گفتار ) که اثرات آن از محدوده خود فرد فراتر رفته و شامل سائرین شود ، یقینا از حوزه مسائل شخصی خارج خواهد بود. حال اگر آن اثرات و نتائج بر خلاف موازین شرعی و یا عرف جامعه باشد دراین صورت عکس العمل در مقابل ان دخالت در امور شخصی نخواهد بود. مثلاً تا وقتی که پوشش افراد در محیطی خالی از افراد جامعه باشد، این پوشش بخشی از حریم خصوصی فرد محسوب می شود اما با وارد شدن به حوزه ی عمومی مردم و در معرض دید عموم قرار گرفتن، معادلات تازه ای به وجود می آید. در این صورت مساله از حالت شخصی خارج شده چرا که اثر این رفتار فراتر از خود عامل بوده و شامل بقیه می شود .
این در حالیست که اساسا خود دخالت در حریم خصوصی افراد ، از نگاه اسلام منکر بوده و از هر گونه عملی که منجر به خدشه دار شدن حریم خصوصی افارد شود ، را به شدت نهی کرده است تا بدان جا که آبروي و شخصيت انسان ها مانند خون آنان بشمار آورده است .چنانکه در سوره «حجرات» از تجسس در احوال شخصی افراد ممانعت به عمل آمده است و یا در سوره نور ورود به خانه اشخاص بدون اجازه صاحب آن از نظر اخلاقی ناپسند و نادرست به شمار آمده است .
هر چند اقامه این دو فریضه به طور گسترده و با توجه به شرائط خاص فرهنگی کشور ، مستلزم کار تشکیلاتی و ساز و کارهای قانونی است اما واضح است که بحث امر به معروف و نهی از منکر ، فراتر از قانون بوده و اساسا از مقوله فرهنگ می باشد . با توجه به مراحل مختلف امر به معروف و نهی از منکر می توان حداقل نسبت به مرحله اول و دوم ( تنفر قلبی و تذکر لسانی ) با فرهنگ سازی مناسب زمینه رابرای اقامه این مهم دینی فراهم کرد .
عواملی مانند نگاهی صرفا تشکیلاتی و قانون مدار به مساله ، نبود برنامه ای مشخص در عملی کردن قوانین تصویب شده در این زمینه ، نگاه سلیقه ای و دور از کارشناسی به مشکل نبود حمایت های عملی و جدی از مجریان این فریضه و .... موجب دامن زدن به این تفسیر نادرست از امر به معروف شده و نتیجه آن این می شود که به اذعان رسانه ها هر یک ماه تقریبا ، فردی در اقامه این مهم دینی دچار آسیب های جدی بدنی و گاهی تا سر حد مرگ می شود (مثل برخی وقایع اخیر) .