راجع به هیچ مسئله ای نمیشه حکم کلی داد دوستای گلم , من خودم با دوست پسرم ازدواج کردم خیلی هم خوشبختم چون با عشق زندگیمو شروع کردم , تا حد زیادی رو هم شناخت داشتیم و بخاطر همین علاقه خیلی سختی ها و مسائلو تحمل کردیم و نسب بهم خیلی فداکاری و گذشت داشتیم... اما دوستیمون از اول تعریف شده بود و مثل خیلی از روابط بظاهر عاشقانه نبود مثلا تو رابطمون خبری از ظاهر سازی نبود صداقت داشتیم و هم دیگرو گول نمیزدیم خیانت و دروغو غیره هم نبود و با هم روراست بودیم مثلا اگر مشکل مالی داشت از من خجالت نمیکشیدو سعی نمیکرد ظاهر سازی کنه... در ضمن تو سنین پائین باهم آشنا نشدیم پس انتخابمون بیشتر منطقی بود تا احساسی بخاطر همین نحوه شکل گیری رابطمون هم درست و منطقی بود , اول دوستی معمولی , بعد که فهمیدیم به هم هم فکر هستیم کمی جدی تر ...
اینم بگم که من آدم شیطونی نبودم و متنفر از اینکه رد یه عالمه رابطه نصفه نیمه پشت سرم باشه پس درست و بموقع انتخاب کردم و تو اولین رابطم موفق شدم شوهرمم ادم فوق العاده غیرتی و مقیدیه ( البته خودشم به رابطمون 100% پایبند بود و هست ) . هر چیزی اگر مسیر درست و نرمال خودش رو طی کنه به نتیجه مطلوب میرسه و من ادمایی رو میشناسم که دوستیشون به ازدواج و خیلی زود به طلاق منجر شد چون رابطشون صرفا بخاطر وابستگی غلط ادامه داشت در عین حال کسایی رو میشناسم که دوست بودن و ازدواج کردن اما بخاطر عشقی که دارن تو سخت ترین شرایط احساس خوشبختی میکنن ...