نتایح جستجو

دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته ست امروز که صف در صف خشکیده و بی باریم ما خویش ندانستیم بیداریِ مان از خواب گفتند که بیدارید،گفتیم که بیداریم حسین منزوی

تلخ است این ترانه و تلخ است کام من بنویس فصل های جنون را به نام من

ذره ذره در دو عالم هر چه هست پرده ای در آفتاب روی اوست عطار

از خانه برون رفتم مستی م به پیش آمد در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه گفتم:ز کجایی تو؟تسخر زد و گفت:ای جان! نیمیم ز ترکستان ، نیمیم ز فرغانه نیمیم ز آب و گل،نیمیم ز جان و دل نیمیم لب دریا،نیمی همه دُر دانه

هنوز دامنه دارد هنوز هم که هنوز است درد دامنه دارد شروع شاخه ی ادراک طنین نام نخستین تکان شانه ی خاک و طعم میوه ی ممنوع که تا تنفس سنگ ادامه خواهد داشت و درد هنوز...

نشان مرد خدا عاشقی ست،باخود دار! که در مشایخ شهر این نشان نمی بینم

شب دیر پای سردم، تو بگوی تا سر آیم سحری چو آفتابی ز درون خود بر آیم

من که به دریاش زدم تا چه کنی با دل من تخته تو و ورطه تو و ساحل و توفان همه تو تا به کجایم بری ای جذبه ی خون!ذوق جنون! سلسله بر جان همه من،سلسله جنبان همه تو حسین منزوی

ما که ای زندگی به خاموشی، هر سوال تو را جواب شدیم، دیگر از جان ما چه می خواهی؟ ما که با مرگ بی حساب شدیم

در غریب شب این سوخته دشت من و غم،آه...چه بر من بگذشت

دل کلامی هیچگه غیر از رضای تو نگفت آشنایی غیر تو ای نازنین! هرگز نجست هر دو چشمم را ز هجران غیر اشک من نشُست ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت این قَدَر با بخت خواب آلود من لالا چرا؟ (حامد رضایی)

دل درد مند ما را که اسیر توست یارا! به وصال مرهمی نه چو به انتظار خستی

تب با تو بودن آن سان زده آتشم به ارکان که ز گرمیم بسوزی من اگر به بستر آیم

زان یار دلنوازم شکری ست با شکایت گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم یارب!مباد کس را مخدوم بی عنایت . . در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت!

هبل تر از هبل،ای مسجد الحلال!بیا که بت پرست شود هر چه عیسوی امشب

دل که با صد رشته ی جادو نمی گیرد قرار تاری از گیسوی او آرید و زنجیرش کنید

مجال بوسه به لب های خویشتن بدهیم که این بلیغ ترین مبحث شناسایی ست

تمام خلوت خود را اگر نباشی تو به یاد سرخ ترین لحظه ی تو خواهم داد تو هم به یاد من او را ببوس اگر گذرت به مرغ خسته پر دل شکسته ای افتاد

یک شب هوای گریه، یک شب هوای فریاد، امشب دلم هوای تو کرده ست فوج اثیری درناها، در باران، شعر مهاجری ست که می گذرد و آن صدای زمزمه وار که لحظه لحظه به من نزدیک می شود آهنگ بال بال شعرم شعرم هوای نشستن دارد شب را تا صبح مهمان کوچه های بارانی خواهم بود و برگ برگ دفتر غمگینم را، در باران خواهم...

نیازارم ز خود هرگز دلی را که می ترسم در آن جای تو باشد