نتایح جستجو

سکوت کن نازنین سکوت کن فریادت را چنین جماعت ناباور جز به سکوت بر نخواهند تافت آغوشت را فروگیر مهربان بازوانت را فروگیر نوازشی نکرده دستانت را قطع می*کنند تا نوازشی نکنی

نگارم آغوشت تشبیه تن من بود وچشمانت عاشقانه های مرا داشت انگار مرا بر بوم سرنوشتت به تصویر کشیده بودی انگار تو را سالها درخود زیسته بودم... نازنین فاطمه جمشیدی

من پاک و بی آلایشم و کتیبه قلبم محدود به چند حرف ساده است تا باآن‌ها بتوانم راوی این حقیقت محض باشم . . . . . . " بی تو می میرم" همین! نازنین فاطمه جمشیدی

دختري شدم از جنس پاییز... بی احساس مثل فصل برگ ریز.. چشمان بارانی ام, یادگاری از حسرت داشتن توست... و پیکر آفت زده ام سوغات جدایی توست... دلم هزاران تکه شده و هر تکه اش در انتظار وصل توست... نازنین فاطمه جمشیدی

نگارم! برگ هاي آفت زده زرد، دست در دست باد می خوانند و می رقصند... برگهاي فرسوده قهوه اي، طاق نصرتی را می سازند... برگهاي نیمه جان سرخ, فرش قرمزي را می گسترانند... باران موهایم را, با مروارید هاي ریز و درشت شیشه اي اش تزیین می کند... نسیم به صورتم بوسه می زند.. و خش خش بی امان پاییز...

همسفرم در آغوش تو حس امنیتی است که تا امروز تجربه نکرده بودم... رندگی جاودانه ای است که هنوز هم باورم نمی شود در آن سکنی گزیدم و احساس آرامشی است که شاید لایق آن بودم... اما نه! تو با غرور خاص خود...تو با شکوه عشق خود...با مهربانی بی کران خود ....به من عمری دوباره بخشیدی... تو...

نگارم... مرا از خنده هایت دور نریز... به شعله های هم آغوشی ام نفس بده... پیراهنی از یاس بر تنم کن... تاجی از خورشید بر سرم بذار... و تختی از نور مهیا کن... به نسیم بگو پرده ها را بکشد... باید به بهشت برویم... ماه در باغش برایمان جشن گرفته... صدای کل زدن فرشتگان را می شنوی؟...

باز هم در میان اندیشه هاي ابریشمی ام تو را می خوانم واز تو می نویسم... آنچنان مرا شیفته خود کرده اي که دیگر حتی نمی توانم به کسی نگاه کنم... چه برسد به عشق ودلدادگی! با اینکه در کنارم نیستی اما از من به من نزدیکتري... با هر نفس عطر احساست را با تمامی وجود می بلعم... با خاطراتت زندگی می...

باز هم در میان اندیشه هاي ابریشمی ام تو را می خوانم واز تو می نویسم... آنچنان مرا شیفته خود کرده اي که دیگر حتی نمی توانم به کسی نگاه کنم... چه برسد به عشق ودلدادگی! با اینکه در کنارم نیستی اما از من به من نزدیکتري... با هر نفس عطر احساست را با تمامی وجود می بلعم... با خاطراتت زندگی می...

خیلی وقته تک و تنهام توی باغی از ترانه منتظر واسه یه خوبی، یه رفیق بی بهانه توی دنیای پر از گل واسه عالمی غریبم میون اینهمه خوبی این منم که بی نصیبم روزگاری زیر بارون، روزگاری بی قرارم جز یه لحظه مهربونی دیگه خواسته ای ندارم تو کنار من بشینی، دل خستمو ببینی بیای از تو باغ قصم یه شکوفه ای...

قربون مست نگاهت قربون چشمای ماهت قربون گرمی دستات صدای آروم پاهات چرا بارونو ندیدی رفتن جونو ندیدی خستگیهامو ندیدی چرا اشکامو ندیدی مگه این دنیا چقدر بود بدیهاش چندتا سحر بود تو که تنهام نمیذاشتی توی غمهام نمیذاشتی گفتی با دو تا ستاره میشه آسمون بباره منم و گریه ی بارون غربت خیس خیابون...

تورا گم کرده ام در فراسوی غریبی و بی کسی ام... تو کجایی که خاطرات شیرینت یک لحظه هم مرا رها نمی کند... و با هر نفس یادت را برای قلب شکسته اما منتظرم تداعی می کند... و به من نوید روز های طلایی روزگار دلدادگی مان را می دهد... آری هم قسمم...تورا گم کرده ام در میان تار و پود وجودم و در میان...

شب مامن لحظات ناب عاشقان است... در پرچین خیالم تورا میهمان جشن باشکوه تنهاییمان می کنم... می خواهم برایت کیکی از محبت بیاورم ... و شمع های احساسم را با شعله های کوچکی از ماه روشن کنم... می خواهم برایت استکانی لبریز از بوسه بریزم تا هرم نفسهایم, وجود پر مهرت را گرم کند و سردی فراق...

تگارم کبوترقلبِ ســــــــاده‌ام سکوتم را... آوای درونم را می ستاید... سکوت من میعادگاه اندیشه های توست مستمر و پرهیاهو... مملو از قاصدک های عشق... ترنم دلنواز باران... اعجازی شور انگیز از خود آسمان... سپهر به سپهر در پی ات می آیم... رهایت نمی کنم... داشتنت آرزوست... لیاقت می...

نامه ای به یگانه هستی(با تشکر از از مازیار فلاحی عزیز که احساس مرا با بیانی شیوا سرودند)... نامه ای به یگانه هستی(با تشکر از از مازیار فلاحی عزیز که احساس مرا با بیانی شیوا سرودند)... نگاهم رو به سمت تو شبم آیینه ی ماهه دارم نزدیکتر میشم یه کم تا آسمون راهه به دستای نیاز من نگاهی کن...

آرام باش نگارم... آرام باش همه هستی من! من همینجا هستم... درست در کنار تو... کافی است دستت را به سویم بگیری... کافیست اسمم را صدا کنی... همچون کبوتری در قفس به سوی آزادی پر می گشایم! مگر می شود جلد تو نباشم... همه آرزوی من ... همه رندگی من... در نفس های تو خلاصه می شود...

نگارم! چشمانم هنوز بی قرار توست... و من تنها تر از قبل,اشک را در دیده گانم...آه را در قفس سینه ام...حبس کرده ام و به تو می اندیشم تورا در خواب و رویا می بینم... تو آنقدر به من نزدیکی که گاهی فراموش می کنم فرسنگ ها از من فاصله داري! پس با چشمانی پر از شبنم بر روي غبار جاده ها می نویسم...

نگارم! چشمانم هنوز بی قرار توست... و من تنها تر از قبل,اشک را در دیده گانم...آه را در قفس سینه ام...حبس کرده ام و به تو می اندیشم تورا در خواب و رویا می بینم... تو آنقدر به من نزدیکی که گاهی فراموش می کنم فرسنگ ها از من فاصله داري! پس با چشمانی پر از شبنم بر روي غبار جاده ها می نویسم...

فدات بشم مرجانم