نتایح جستجو

می‌آیی و لطف و کرمت می‌بینم آسایش جان در قدمت می‌بینم وآن وقت که غایبی همت می‌بینم هر جا که نگه می‌کنمت می‌بینم

من خاک درش به دیده خواهم رفتن ای خصم بگوی هرچه خواهی گفتن چون پای مگس که در عسل سخت شود چندانکه برانی نتواند رفتن

عید تو هم مبارک چیکار می‌کنی با امتحانا؟

سودای تو از سرم به در می‌نرود نقشت ز برابر نظر می‌نرود افسوس که در پای تو ای سرو روان سر می‌رود و بی‌تو به سر می‌نرود

ما نتوانیم و عشق پنجه درانداختن قوت او می‌کند بر سر ما تاختن گر دهیم ره به خویش یا نگذاری به پیش هر دو به دستت درست کشتن و بنواختن گر تو به شمشیر و تیر حمله بیاری رواست چاره ما هیچ نیست جز سپر انداختن کشتی در آب را از دو برون حال نیست یا همه سود ای حکیم یا همه درباختن...

هر گه که نظر بر گل رویت فکنم خواهم که چو نرگس مژه بر هم نزنم ور بی‌تو میان ارغوان و سمنم بنشینم و چون بنفشه سر برنکنم

map

من از آن حسن روز افزون که یوسف داشت دانستم که عشق از پرده‌ی عصمت برون آرد زلیخا را

به سلام چطوری لوسیفر جان؟

هر غزلم نامه‌ایست صورت حالی در او نامه نوشتن چه سود چون نرسد سوی دوست

زهره سازی خوش نمی‌سازد مگر عودش بسوخت کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد

تو از هر در که بازآیی بدین خوبی و زیبایی دری باشد که از رحمت به روی خلق بگشایی

در آغوشت که هستم آرامم ذهنم خالی‌ست از همه چیز از تمام افسوس‌ها و دریغ‌ها .... می‌خواهم امشب اشک بریزم اشک‌های عقب‌افتاده‌ی عشقی که نخواستم ببینم بگذار لبانت طعم اشک‌هایم را بچشند بگذار تا ابد در آغوشت بمانم

شب كريسمس بود و هوا سرد و برفي. پسرك (مهران) در حالي كه پاهاي برهنه اش را روي برف جابجا ميكرد تا شايد سرماي برف هاي كف پياده رو كمترازارش بدهد صورتش را چسباند بود به شيشه سرد فروشگاه و به داخل نگاه مي كرد . در نگاهش چيزي موج ميزد انگاري كه با نگاهش نداشته هايش رو از خدا طلب ميكرد .خانمي (زهره)...

رویی که نخواستم که بیند همه کس الا شب و روز پیش من باشد و بس پیوست به دیگران و از من ببرید یارب تو به فریاد من مسکین رس

آن کیست کاندر رفتنش صبر از دل ما می‌برد ترک از خراسان آمدست از پارس یغما می‌برد شیراز مشکین می‌کند چون ناف آهوی ختن گر باد نوروز از سرش بویی به صحرا می‌برد من پاس دارم تا به روز امشب به جای پاسبان کان چشم خواب آلوده خواب از دیده ما می‌برد برتاس در بر می‌کنم یک لحظه بی اندام...

بازت ندانم از سر پیمان ما که برد باز از نگین عهد تو نقش وفا که برد چندین وفا که کرد چو من در هوای تو وان گه ز دست هجر تو چندین جفا که برد بگریست چشم ابر بر احوال زار من جز آه من به گوش وی این ماجرا که برد گفتم لب تو را که دل من تو برده‌ای گفتا کدام دل چه نشان کی کجا که برد...

دوش می‌امد و رخساره برافروخته بود تا کجا باز دل غمزذه‌ای سوخته بود

شیرین لبی شیرین تبار مست می آلود خمار مه پاره ای بی بندوبار با عشوه های بی شمار هم کرده یاران را ملول هم برده از دلها قرار مجموع مه رویان کنار تو یار بی همتا کنار زلفت چو افشان می کنی ما راپریشان می کنی آخر من از گیسوی تو خود را بیاویزم به دار یاران هوار،مردم هوار از دست این بی بندوبار از...