نتایح جستجو

خوش گرفتي از من بيدل سراغ ياد من کن تا سوزد اين چراغ خاءفي جان بر تو هم از من درود داروي غمهاي من شعر تو بود اي ز جام شعر تو شيراز مست پيش حافظ بينمت جامي به دست طبع تو آنجا که پر گيرد به اوج...

آن که گریان به سر خاک من آمد چون شمع کاش در زندگی از خاک مرا بر می‌داشت

پیش رویت دگران صورت بر دیوارند نه چنین صورت و معنی که تو داری دارند تا گل روی تو دیدم همه گل‌ها خارند تا تو را یار گرفتم همه خلق اغیارند آن که گویند به عمری شب قدری باشد مگر آنست که با دوست به پایان آرند دامن دولت جاوید و گریبان امید حیف باشد که بگیرند و دگر بگذارند...

درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند حریف مجلس ما خود همیشه دل می‌برد علی الخصوص که پیرایه‌ای بر او بستند کسان که در رمضان چنگ می‌شکستندی نسیم گل بشنیدند و توبه بشکستند بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط ز بس که عارف و عامی به رقص برجستند...

عیب جویانم حکایت پیش جانان گفته‌اند من خود این پیدا همی‌گویم که پنهان گفته‌اند پیش از این گویند کز عشقت پریشانست حال گر بگفتندی که مجموعم پریشان گفته‌اند پرده بر عیبم بپوشیدند و دامن بر گناه جرم درویشی چه باشد تا به سلطان گفته‌اند تا چه مرغم کم حکایت پیش عنقا کرده‌اند یا...

آن درد ندارم که طبیبان دانند دردیست محبت که حبیبان دانند ما را غم روی آشنایی کشتست این حال نباید که غریبان دانند

هر چند که عیبم از قفا می‌گویند دشنام و دروغ و ناسزا می‌گویند نتوان به حدیث دشمن از دوست برید دانی چه؟ رها کنیم تا می‌گویند

در پای تو افتادن شایسته دمی باشد ترک سر خود گفتن زیبا قدمی باشد بسیار زبونی‌ها بر خویش روا دارد درویش که بازارش با محتشمی باشد زین سان که وجود توست ای صورت روحانی شاید که وجود ما پیشت عدمی باشد گر جمله صنم‌ها را صورت به تو مانستی شاید که مسلمان را قبله صنمی باشد با آن...

مجنون اگر احتمال لیلی نکند شاید که به صدق عشق دعوی نکند در مذهب عشق هر که جانی دارد روی دل ازو به هر که دنیی نکند

راستی گریه گشاینده‌ی اسرار دل است شمع را حوصله‌ی گریه فروخوردن نیست

خوب خوب نازنين من نام تو مرا هميشه مست مي کند بهتر از شراب بهتر از تمام شعرهاي ناب نام تو اگر چه بهترين سرود زندگي است من ترا به خلوت خدايي خيال خود بهترين بهترين من خطاب ميکنم بهترين بهترين من

سرو بلند بین که چه رفتار می‌کند وان ماه محتشم که چه گفتار می‌کند آن چشم مست بین که به شوخی و دلبری قصد هلاک مردم هشیار می‌کند دیوانه می‌کند دل صاحب تمیز را هر گه که التفات پری وار می‌کند ما روی کرده از همه عالم به روی او وان سست عهد روی به دیوار می‌کند عاقل خبر ندارد...

زلف او بر رخ چو جولان می‌کند مشک را در شهر ارزان می‌کند جوهری عقل در بازار حسن قیمت لعلش به صد جان می‌کند آفتاب حسن او تا شعله زد ماه رخ در پرده پنهان می‌کند من همه قصد وصالش می‌کنم وان ستمگر عزم هجران می‌کند گر نمکدان پرشکر خواهی مترس تلخیی کان شکرستان می‌کند...

یار با ما بی‌وفایی می‌کند بی‌گناه از من جدایی می‌کند شمع جانم را بکشت آن بی‌وفا جای دیگر روشنایی می‌کند می‌کند با خویش خود بیگانگی با غریبان آشنایی می‌کند جوفروشست آن نگار سنگ دل با من او گندم نمایی می‌کند یار من اوباش و قلاشست و رند بر من او خود پارسایی می‌کند...

بلبلی بی‌دل نوایی می‌زند بادپیمایی هوایی می‌زند کس نمی‌بینم ز بیرون سرای و اندرونم مرحبایی می‌زند آتشی دارم که می‌سوزد وجود چون بر او باد صبایی می‌زند گر چه دریا را نمی‌بیند کنار غرقه حالی دست و پایی می‌زند فتنه‌ای بر بام باشد تا یکی سر به دیوار سرایی می‌زند...

* منيرو رواني پور * چهارمين نفر * منيرو رواني پور * چهارمين نفر حالا مدتها بود كه فقط مي خواست چهارمي را بشناسد. چهارمين نفر كه بتواند گوشه اي از تابوت را بر شانه بگيرد و در شهر بگردد، همچنان كه سالها بود مردان سه گانه، در كوچه ها، خيابانها و شهرهاي مختلف...

شمع جانم را بکشت آن بی‌وفا جای دیگر روشنایی می‌کند

مکالمه 12 A: “Hey Jane. How are you doing?” هی جین، چطوری؟ B: “Hi Jack. I’m doing great.” سلام جک، عالیم A: “I hope you haven’t been waiting too long.” امیدوارم خیلی منتظر نمونده باشی B: “No. I just got here a few minutes ago.” نه، تازه چند دقیقه‌س که رسیدم A: “Do you know if smoking is allowed...

سعدی از سرزنش خلق نترسد هیهات غرقه در نیل چه اندیشه کند باران را

truck