نتایح جستجو

* آنوشا شهسواري * سه لته * آنوشا شهسواري * سه لته يک: من در سفيدي رخساره از خيابان که سرازير شد تمام سفيدي روسريش را ريخت توي دل مردش. تا پايين تر ازمچ دستهايش را توي آستين هاي بلندش پنهان کرده بود و زيباترين دستبندش پيدا نبود. چشمان پف کرده ي پر از قهوه اش رنگ صبح ديروزرا داشت...

ساقی بیار باده که ماه صیام رفت درده قدح که موسم ناموس و نام رفت وقت عزیز رفت بیا تا قضا کنیم عمری که بی حضور صراحی و جام رفت مستم کن آن چنان که ندانم ز بیخودی در عرصه خیال که آمد کدام رفت بر بوی آن که جرعه جامت به ما رسد در مصطبه دعای تو هر صبح و شام رفت دل را که مرده...

گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت ور ز هندوی شما بر ما جفایی رفت رفت برق عشق ار خرمن پشمینه پوشی سوخت سوخت جور شاه کامران گر بر گدایی رفت رفت در طریقت رنجش خاطر نباشد می بیار هر کدورت را که بینی چون صفایی رفت رفت عشقبازی را تحمل باید ای دل پای دار گر ملالی بود بود و گر...

آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بین کس واقف ما نیست که از دیده چه‌ها رفت بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت دور از رخ تو دم به دم از گوشه چشمم سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت...

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت گل بخندید که از راست نرنجیم ولی هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت گر طمع داری از آن جام مرصع می لعل ای بسا در که به نوک مژه‌ات باید سفت تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد هر که خاک در میخانه به رخساره نرفت...

معاشران گره از زلف یار باز کنید شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید حضور خلوت انس است و دوستان جمعند و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید رباب و چنگ به بانگ بلند می‌گویند که گوش هوش به پیغام اهل راز کنید به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد گر اعتماد بر الطاف کارساز کنید میان...

تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد این قدر دانم که از شعر ترش خون می‌چکید

ای که از کوچه‌ی معشوقه‌ی ما می‌گذری بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش

به روی خودت نیاری یه وقت که چیکار کردی با من:(

[IMG]

[IMG]

[IMG]

به به ناز قلمت استاد چه کردی با این یه بیت شعر

ممنون دیدم ولی بعضی وقتا هم باحاله‌ها سر حال می‌شیم

دست گیرید و بدستم می گلفام دهید بادهٔ پخته بدین سوختهٔ خام دهید چون من از جام می و میکده بدنام شدم قدحی می بمن می کش بدنام دهید تا بدوشم ز خرابات به میخانه برند سوی رندان در میکده پیغام دهید گر چه ره در حرم خاص نباشد ما را یک ره ای خاصگیان بار من عام دهید با شما درد...

نازنینا نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟

بابت عنوان مرسی

مهران

Be not afraid of greatness, some are born great, some achieve greatness, and some have greatness thrust upon them William Shakespeare

فکر کنم باید بدی به یه ویراستار:redface: