نتایح جستجو

یکی را دوست میدارم ولی افسوس او هرگز نمی داند نگاهش میکنم شاید بخواند از نگاه من که او را دوست می دارم ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمی خواند به برگ گل نوشتم من که او را دوست میدارم ولی افسوس او برگ گل را به زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند به مهتاب گفتم ای مهتاب سر راهت به کوی او سلام...

رقيب از آرزوي اينكه از مرگم خبر يابد به هركسي مي‌رسد حال من بيمار مي‌پرسد

دنيا پرست را غم ايّام بيشتر هر جا كه دانه بيش بود دام بيشتر

مراد خسرو از شيرين كناري بود و آغوشي محبّت كار فرهاد است و كوه بيستون سفتن

تا چند در ميان فكنی زلف و شانه را دل را نمی دهيم به زلف تو زور نيست

من برگ گلم باغ شبستان من است و آن بلبل خوش لهجه غزلخوان من است نوباوه شب كه شبنمش مي‌خوانند هر صبح، به نيم بوسه مهمان من است

توبه كردم كه نبوسم لب ساقی و كنون می‌گزم دست چرا گوش به نادان كردم

دستی كه گاه خنده بر آن خال می‌بری ای شـوخ سنـگـــدل دلم از حال می‌بری

نيم به هجر تو تنها، دو همنشين دارم دل شكسته يكی ، جان بی قرار يكی

اشکش به گونه بود كه آورد سوِ من بار دگر لبان خود از بهر بوسه پيش

در دفتر طبيب خرد باب عشق نيست ای دل به درد خو كن و نام دوا مپرس

ياد آن روزی كه ما را بخت برخوردار بود دوست با ما دوست بود و يار با ما يار بود

در خيال آرزوی وصــــل ، فــالی مـی‌زدم ناگه از مجلس خرامان و غزل خوان آمدی

دوست دارم كه دوست عيب مرا همچـــو آئينـــــــه روبرو گـويد نه كه چون شانه با هزار زبان پشت ســـــر رفته مـو به مو گوید

دگر آن شب است امشب كه ز پي سحر ندارد من و بــاز آن دعاها كه يكي اثر ندارد

تا جـــــــواني ز فقر شكوه مكـــن ثــــــروتي بهتـــــــر از جواني نيست

من اول نگاه کردم کسی آن لاین نبود بعدش که دیدم جواب با حرف انتهای شما (و) را دادم

و ر چنين زير خم زلف نهد دانه خال اي بسا مرغ خرد را كه به دام اندازد

تا ز گل نام و ز گلزار نشان خواهد بود كار مرغان چمن آه و فغان خواهد بود

موسم نغمه چنگ است كه در بزم صبوح بلبلان را ز چمن ناله و غوغا برخاست