نتایح جستجو

هوسي كرده‌ام امروز كه ديوانه شوم دست دل گيرم و از خانه به ويرانه شوم

تو اهل صحبت دل نيستي چه مي‌داني كه سر به جيب كشيدن چه عالمي دارد

يك جهان دل را پريشان ساختن انصاف نيست شانه در آن زلف خم در خم نمي بايد زدن

يك شبی گيسوی مشكين تو ديدم در خواب خواب آن يك شبه يك عمر پريشانم كرد

نه دل مفتون دلبندی، نه جان مدهوش دلخواهی نه بر مژگان من اشكی، نه بر لبهای من آهی

تا ابد معمور باد اين خانه كز خاك درش هـر نفس با بوی رحمـــان مي‌وزد بـــــاد يمن

ما كه در كنج قفس با حسرت گل ساختيم گر خزانی آمد آمد گر بهاری رفت رفت

دل مشتاق من كی ذوق مكتوب تو دريابد كه قاصد از تو حرفی گفت و من از خويشتن‌ رفتم

تا چند كنی قصّه اسكندر و دارا ده روزه عمر اين همه افسانه ندارد

در صومعۀ زاهد و در خلوت صوفی جز گوشه ی ابروی تو محراب دعا نيست

در هر شكن زلف گره گير تو دامي‌ است اين سلسله يك حلقه بيكار ندارد

تا بوسه‌اي به من ز لب دلستان رسيد جانم به لب رسيد و لب من به جان رسيد

تلاش بوسه نداريم چون هوس ناكان نگاه ما به نگاهي ز دور خرسند است

تو تا ز شرم فكندي به چهره زلف سياه فغان ز خلق بر آمد كه آفتاب گرفت

لازمه عاشقیست رفتن و دیدن ز دور ورنه ز نزدیک هم رخصت دیدار هست

دل بيمار مرا هر كه گرفتار تو خواست يا رب آزاد نگردد ز گرفتاري دل دل به راه غمت افتاد خدايا مددي كه در اين راه ثواب است مددكاري دل

دوستان عيب كنندم كه چرا دل به تو دادم بايد اوّل به تو گفتن كه چنين خوب چرائي

ز آن شعله‌ها كه از دل پروانه سر كشيد روشن نشد كه شمع در اين انجمن كجاست

همه خفتند به غير از من و پروانه و شمع قصّه ما دو سه ديوانه دراز است هنوز

دلبر بی خشم و كين گلبن بی ‌رنگ و بو است دلكش پــــــروانه نيست شمع نيفروخته