نتایح جستجو

دل خراب مرا جور آسمان كم بود كه چشم شوخ تو ظالم هم آسمان گون شد

آنكه از چشم تو افكند مرا بی ‌تقصير چشم دارم به همين درد گرفتار شود

من آن بخت سپيد خود كه گم شد سالها از من كنون در گوشه ی چشم سياهی كرده ام پيدا

يك روز در آغوش تو آرام گرفتم يك عمر قرار از دل ناكام گرفتم

مردم ای كاش پريشانی زلفش بيند تا نگويند پريشانی من بی سبب است

ياد آن شب كه به ديوانگيم قهقهه زد ريخت آن سلسله زلف چو بر شانه مرا

اي همچو پری از من ديوانه رميدی صد بار مرا ديده و گوئی كه نديدی :warn:

يا رب آن سوز فكن در دل ديوانه ما كه كليم آيد و آتش برد از خانه ما

من بر سر آنم كه به زلف تو زنم دست تا سنبل زلف تو چه سر داشته باشد

نيست چون دسترسي تا رخ زيبات ببوسم مي‌شوم در گذرت خاك كه تا پات ببوسم بوسه خواهم ز تو امروز دهي وعده فردا كو من دل شده را عمر كه فردات ببوسم؟

در دهان غنچه از لعل تو آب حسرت است اينكه پندارند مردم قطره شبنم در او

ترك جان مي‌بايدم گفتن كه اين شيرين لبان بوسه مي‌بخشند امّا جان شيرين مي‌برند

دلت به وصل گل اي بلبل چمن خوش باد كه در چمن همه گلبانگ عاشقانه تست

عهد جواني گذشت در غم بود ونبود نوبت پيري رسيد صدغم ديگر فزود

اشك گرم و آه سرد و روي زرد و سوز دل حاصل عشقند ومن اين نكته مي‌دانم چو شمع

داري هوس كه غير براي تو جان دهـــــــد؟ آه اين چه آرزو است مگـــــــــر مرده‌ايم ما

تا سر زلف تو شد سلسله جنيان جنون كس نديدم به همه شهر كه ديوانه نبود

نه جان بی نصيبم را پيامی از دل آرامی نه شام بی فروغم را، نشانی از سحرگاهی

انگشت مزن بر لب كم حوصله من بگذار كه سر بسته بماند گله من