نتایح جستجو

مژده بده مژده بده، يار پسنديد مرا سايه او گشتم و او برد به خورشيد مرا جان دل و ديده منم ،گريه خنديده منم يار پسنديده منم،يار پسنديد مرا

شبستان شبستان درود بر دوستان خرسند مي شم اگرمطالبي درباره ي شبستان و سازه آن داريد در اختيارم بگذاريد. سپاس

چشم بستن از جهان نقش و رنگ افسانه اي ست مي شوم بيدارتر آنگه كه خوابم مي برد

يك با يك برابر نيست معلم پاي تخته داد مي زد صورتش از خشم گلگون بود و دستانش به زير پوششي از گردپنهان بود ولي *آخر كلاسي ها لواشك بين خود تقسيم مي كردند وان يكي در گوشه اي ديگر جوانان را ورق مي زد براي آنكه بي خود هاي و هو مي كرد و با آن شور بي پايان تساوي هاي جبري رانشان مي داد خطي خوانا به روي...

آبي كه بر آسود زمينش بخورد زود دريا شود آن رود كه پيوسته روان است

ته كه خورشيد اوج و دلربايي چنين بي رحم و سنگين دل چرايي؟ به اول آن همه مهر و محبت به آخر راه و رسم بي وفايي

آبی که بر آسود زمینش بخورد زود دریا شود آن رود که پیوسته روان است

من بي مي ناب زيستن نتوانم بي باده،كشيد بار تن نتوانم من بنده آن دمم كه ساقي گويد يك جام دگر بگير و من نتوانم

تا گرفتم خلوتي تاريك، روشن تر شدم قطره اي بودم چو رفتم در صدف گوهر شدم خشكسالي ديده اي در اين چمن چون من نبود ابر را ديدم چو در آهنگ باران، تر شدم

من بي تو همي قرار نتوانم كرد واحسان تو را شمار نتوانم كرد گر بر تن من زبان شود هر مويي شكر تو يك از هزار نتوانم كرد

رسيده ايم من و نوبتم به آخر خط نگاه دار جوان ها بگو سوار شوند

در خور ماندن نداند هيچ روشندل جهان را شبنمي بودم كه هم دير آمدم هم زود رفتم بي نشان زين ره نشايد رفت از اين منزل شتابان تا غبار كاروان در راه پيدا بود رفتم

تير غم دنيا به دل ما نرسد زخم دل عاشق از كماني دگر است

اشک می بارم بیا این ابر و باران را ببین دشت تر را دیده ای دریای دامان را ببین تار و پود گلشن از آهنگ من آتش گرفت سوز بنگر ساز بنگر پرده جان را ببین طرح خاموشی فکن تا وارهی کم کم ز رنگ پرده بردار از نگاه و نقش ایوان را ببین نیست در دنیای پیدا جلوه گاه راز عشق دیده را بر هم گذار...

غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی نگارین گلشنش رویست و مشکین سایبان ابرو

آن تو ترا و آن ما نيز ترا چون هر دو ترا خصومت از بهر چرا ؟

تا كه مي جستم نديدم چون بديدم گم شدم گم شده گم كرده را هرگز كجا جويد نشان

در جواني به خود ميگفتم شير شير است اگر چه پير بود چون به پيري رسيدم فهميدم پير پير است اگر چه شير بود.

استاد كاينات كه اين كارخانه ساخت مقصود عشق بود جهان را بهانه ساخت.

در زلف چون كمندش اي دل مپيچ كانجا سرها بريده بيني بي جرم و بي جنايت