نتایح جستجو

بداهه گفتن از اشعار زیبا ز پیران کمتر آید ای فریبا

گذر کردم به تبریز از سر شوق چه شاعرهای خوش ذوقی که دارد

حرفی از جنس زمان نشنیدم هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت ...

خسته از شعر نگردم من الناز تا بود شعر روم و برگردم باز

قکر فریاد دل و ناله ی آن باید کرد کار دل یکسره از بادخزان باید کرد

دلا! باز این همه افسردگی چیست؟ به عهد گل، چنین پژمردگی چیست؟

صفا دادی به اشعارم تو الناز خدا حافظ رَوَم؛ آیم دگر باز:gol:

اگر چه مهر بریدی و عهد بشکستی هنوز بر سر پیمان و عهد و سوگندم بیار ساقی سرمست جام باده عشق بده به رغم مناصح که می‌دهد پندم

یکی سر بر کنار یار و خواب صبح مستولی چه غم دارد ز مسکینی که سر بر آستان دارد

گاه و بیگاه گذر می کنم از کوچه ی دل می زنم حلقه ی پیوسته به دربسته ی دل

گذر کردم زشهر خوب تبریز بهاران دیدم اندر فصل پاییز

دیدی که چه غافل گذرد قافله عمر بگذاشت به شب خوابت و بگذشت شبابت

تو خود به جامه خوابی و ساقیان صبوح به یاد چشم تو گیرند جام صهبا را

ز درد سخت النازو ز تاب صبر فردا خدایا درد خوبان را به زیبایی دوا کن

روزی اندر خاکت افتم ور به بادم می‌رود سر کان که در پای تو میرد جان به شیرینی سپارد

اگر عطار ما الناز باشد صفای شعر تر دمساز باشد

تو را چنان که تویی من صفت ندانم کرد که عرض جامه به بازار در نمی‌گنجد

مگر به تیغ اجل خیمه برکنم ور نی رمیدن از در دولت نه رسم و راه من است

به جمع خوب ما الناز تبریز صفا آورده حتی فصل پاییز

نوای مجلس ما چو برکشد مطرب گهی عراق زند گاهی اصفهان گیرد