نتایح جستجو

کلماتْ دارند کوچ می‌کنند از من وقتی نامِ تو را بین خود نمی‌بینند!

ز ره رسیدی و با خود بهار آوردی چراغ روشن شبهای تار آوردی به عطر سوسن ده رنگ چون نسیم امید ز در در آمدی و صد بهار آوردی نسیم وار وزیدی به روح خسته من ز دشت سوخته ام گل به بار آوردی به پای تو گل سوسن ز بام و در می ریخت چو عطر خویش به هر رهگذار آوردی تو آمدی و به نیروی چشم شیر افكن نگاه نافذ آهو...

همه چیز از نبودِ تو آغاز می شود مثل پایان آرزو در دل گل های کاغذی !

غم آبادی به نام زندگانی ساختم بی تو ز بیم شام تنهایی به غم پرداختم بی تو به زیر ران ما اسب جوانی بود و شادی ها رمیدی از من و تنهای تنها تاختم بی تو عزیزت خواستم تا یوسف كنعان من باشی ز جان بگذشتم و خود را به چاه انداختم بی تو پس از آن دوستی ها عاشقی ها آشنایی ها برای خود در این غمخانه زندان...

خرین شب گرم رفتن دیدمش لحظه های واپسین دیدار بود او به رفتن بود و من در اضطراب دیده‌ام گریان، دلم بیمار بود گفتمش: از گریه لبریزم مرو! گفت: جانا! ناگزیرم، ناگزیر گفتم: او را لحظه‌ای دیگر بمان گفت: می‌خواهم، ولی دیر است دیر! در نگاهش خیره ماندم، بی امید سر نهادم غمزده...

می روم که باور کنی دارم محبت می کنم......................... هر شب از گونه هایم صدای شعر می آید و چشم هائی که تو را بی شکست مشاعره می کنند در قافیۀ اشک ها وُ لبخندها . . . در احساس من مکثی ست شبیه ناکجائی در کجای هیچ کس !

هرشب به خواب من می آئیُ هر روز از بیداریم می روی شکایت نمی کنم ای گل وقتی که پشتُ رو نداری !

قرار آمدنت را تقدیر که یادش می رود و دست تو در تقویم روزگار من اتّفاق نمی افتد رؤیای تو هر شب بادکنک های رنگی می شود آویخته بر سقف دلم که حُسن ختام ِ جشن چشم هایم یکی یکی می ترکند در صدای بلند بیداری

دل من یه روز به دریا زد و رفت پشت پا به رسم دنیا زد و رفت پاشنه کفش فرارو ورکشید آستین همتو بالا زد و رفت یه دفه بچه شد و تنگ غروب سنگ توی شیشه فردا زد و رفت حیوونی تازگی آدم شده بود به سرش هوای حوّا زد و رفت دفتر گذشته‌ها رو پاره کرد نامه فرداها رو تا زد و رفت زنده‌ها خیلی براش کهنه...

گاه آدمی تنهاتر از آن است که سکوتش می گوید دیشب تنهایی ام تا نوکِ مدادت آمده بود اگر می نوشتی ام! اگر می نوشتی ام! گاه تنهایی تنهاتر از آن است که دیده شود.

موج ِ رقص انگیز ِ پیراهن چو لغزد بر تنش جان به رقص آید مرا از لغزش ِ پیراهنش حلقۀ گیسو به گِردِ گردنش حسرت نماست ای دریغا گر رسیدی دستِ من بر گردنش هر دَمم پیش آید و با صد زبان خوانَد به چشم وین چنین بگریزد و پرهیز باشد از منش می تراود بویِ جان امروز از طرفِ چمن بوسه ای دادی...

با تو یک شب بنشینیم و شرابـــــــی بخوریم آتش آلود و جگر سوخته آبـــــــــــی بخوریم در کنار تو بیفتیم چو گیســـــــــوی تو مست دست در گردنت آویخته تابــــــــــــی بخوریم بوسه با وسوسه ی وصل دلارام خوش است باده با زمزمه ی چنگ و ربابـــــــی بخوریم سپر از سایه ی خورشید قدح کـن زان پیش کز...

هرگز این قصه ندانست کسی: آن شب آمدبه سرای من و خاموش نشست سر فروداشت نمی گفت سخن نگهش از نگهم داشت گریز مدتی بود که دیگر با من برسر مهر نبود آه این درد مرا می فرسود (او به دل عشق دگر می ورزد؟) گریه سر دادم در دامن او های هایی که هنوز تنم از خاطره اش می لرزد بر سرم دست کشید بوسه بخشید...

:cry::cry::cry::cry: دست خودم نیست این روزها با او بودنت را شدید احساس می کنم................

دستای باد حبیب

عطرنرگس علی لهراسبی

مگه موضوع هم درنظر گرفته شده بود من الان فهمیدم:redface:

یک غزل از مجموعه ی "فرشته ها خود کشی کردند" سید مهدی موسوی حالا برقص ، رقص ... در آغوش من برقص من مرد می شوم... و تو مانند زن برقص دست مرا بگیر که گم می کنم تو را در تن، تنم ، تنت ، تتتن تن تتن برقص من شعر می شوم که بگردم به دور تو حالا بیا جلوی همین انجمن برقص چیزی...

یک غزل از مجموعه ی "این ها را فقط به خاطر شما چاپ می کنم" سید مهدی موسوی !از شعر ها فرشته ی الهام من پريد دختر پرنده ا‌ی شد و از بام من پريد گنجشك ، پر [پرنده ی تو ، پر] كلاغ ، پر !انگشت های يخ زده با نام من پريد گنجشك پر گشود و هيولای غصه ها چون كركسی به لانه ی اوهام من...

یک غزل از مجموعه ی "پرنده کوچولو نه پرنده بود نه کوچولو" سید مهدی موسوی تلخ بود مثل خودم، مثل قهوه گرم و ركیك مثل سمت یك فنجان، مثل سمت یك شلـّیك تكـّه های مرد آرام روی نعلبكی افتاد ...هرزه كثافتِ زن، هرزه لوند گـُهی...ك    ... توی یه دیوار سنگی...