نتایح جستجو

به ساعت من تو تمام قرارها را نیامده ای، کدام نصفالنهار را از قلم انداخته ام... قرار روزهای بی قراریم! کجای آسمان ببینمت؟ من از جست و جوی زمین خسته ام...

سرت را روی سینه ام جا گذاشته ای، تو این همه سال بدون سر چگونه زندگی می کنی؟...

از وقتی رفته ای عجیب شده ای چطور می توانی همزمان همه جای این خانه باشی!؟

جای خودم بودم اگر، یک بار دیگر عاشقت می شدم... افسوس که جای خودم نیستم بس که کسی در تو جای من است...

خودم را کشتم که به تو برسم اما.. حالا دارم مثل یک مرده زندگی می کنم...

کمی ستاره بیار و روشن کن اینجا را.. گناه من که همیشه سمت تاریک ماهم چیست؟ من فقط به زمین پشت کرده ام...

تو دست نیافتنی ترین معشوق زمین باش! حتی دور از دستانِ من، ولی باش..! اینجا میان شعرهای من دست کسی به تو نخواهد رسید...

دست از شعرهای من بردار نمی بینی دست به دست می چرخند بین این همه دست های نامحرم؟...

دلم برای تمام حرفهایی که نمی زنی تنگ است............

مردونهتمومش کن من طاقتشو دارم هر بار ترحم بود اینبار نمیذارم با عشق برو وقتی با عشق نمیمونی! مردونه تمومش کن وقتی که نمیتونی تو میری و میمونی این معنی رفتن نیست! اینبار تمومش کن تا وسوسه با من نیست باید یه نفر از ما از خاطره ها رد شه من یا تو نمیدونم باید یه نفر بد شه من پیش تو آرومم تو...

بزرگترین اشتباه یک مرد اینه که به مرد دیگه ای فرصت ایجاد لبخند رویلبهای زن مورد علاقه اش رو بده حادثه اتفاق افتادافتادم ازچشمانت..........

دربارۀ آدم‌ها از سوالاتی که می‌پرسند قضاوتکن، نه از پاسخ‌هایی که می‌دهند. ولتر

کاش می‌‌دانستی زنی‌ که بغض داشت شانه‌هایِ تو را کم داشت کاش می‌‌دانستی زنی‌ که نیازِ نوازش داشت دست‌های تو را کم داشت کاش می‌‌دانستی زنی‌ که هزار قصه برای گفتن داشت یک شبِ دیگر کنارِ تو را کم داشت کاش می‌‌دانستی زنی‌ که دلِ رفتن نداشت آغوش تو را کم داشت کاش می‌دانستی آن زن من بودم

خــــدایـــــا مــــــی شــــــود بـــاران بــــبــارد . . . ؟ ایــــن بــــــغـــض بــــــه تــــنـــهــایــی . . . از گـــلـویــم پـــایـــیــن نـــمــی رود

من آبادی نمی خواهم خرابم كن خرابم كن بسوزان شعله ام كن در دهان شعله آبم كن خوشا آن شب كه با آهی بسوزم هستی خود را خدایا تا گریزم زین تن خاكی شهابم كن به نعمت نیستم مایل خدای خانه را خواهم مرا گر عاشق صداق نمی دانی جوابم كن اگر جنت بود بی تو و گر دوزخ بود با تو ز جنت ها گریزانم به دوزخ ها...

ای همنفس ! با من بمان امشب هوای گریه دارم این لحظه های غربت و غم را برای گریه دارم دارم غمی پنهان گداز و ، مردم چشمم گواه است در برق این آیینه ی روشن صفای گریه دارم من بی بهارم ، قاصد پاییز توفانزای تلخم من ابر باران خیز غمگینم ، هوای گریه دارم با یاد گلهایی که از این باغ توفان دیده رفتند...

تو رفته ای و ابرها قاب پنجره را پُر کرده اند دیگر نمی توانم آفتاب را ببینم می تابد و شاخه های بید را وقتی در باد می دوند. خانه هم که پُرشده است کسالت پُرشده است خواب و خیالی آشفته. * تو رفته ای و من کاری از دستم برنمی آید تنها این که مثل همیشه دوستت داشته باشم تا دوباره بیایی...

امسالْ بهار هفت‌سینِ‌مان کامل نیست. سیبِ سُرخِ گوونه‌هات را کم دارد

حسود نیستم اما صدای گوش‌خَراشی خواهد داشت هرکه از تو بخواند خواه قمر باشد، خواه بنان!

تمام زنده‌گی‌اَش را تاخت زده بودْ مَرد برای یک شب خوابیدن در شبِ چشم‌هات. چشم‌هات اما؛ شب نشد هیچ‌وقت!