نتایح جستجو

تمامِ ساز‌هایِ دنیا برایِ دل من مینوازند مثلِ تمامِ یاس‌هایِ دنیا که به خاطرِ من گل می‌‌کنند مثلِ تمام اشعارِ عاشقانه‌ که سروده می‌‌شوند مثلِ بهار که به عشق من می‌‌آید مثلِ زمستان که به التماسِ من می‌‌رود مثل شب بو ها که عطرشان با شب می‌‌آید با شب و مهتاب ، برایِ من همین بهار یک شبِ...

گاهی‌ فکر می‌کنم اگر این مرز‌ها نبودند جایِ ما کدام طرفِ زندگی‌ بود ؟ گاهی فکر می‌کنم وابسته ایم به شاید ها به باید‌ها و نباید ها به ممکن ها حتی غیر ممکن ها گاهی‌ فکر می‌کنم ما زنده ایم به مرز‌های پر امید و امید‌های بی‌ مرز

روزی خواهی‌ دانست ماندن اگر سر ریز کند ، بودن را به تعفن می‌‌کشد و آنروز فاصله‌هایِ بی‌ توهم را عزیز تر خواهی‌ داشت از نزدیکی‌‌های دروغین نیکی‌ فیروزکوهی

شک کرده بودم که کسی بین مادونفرباشداما حالا میبینم انگار من بین دونفر بودم........

روزگاريست همه عرض بدن مي خواهند همه از دوست فقط چشم و دهن مي خواهند ديو هستند ولي مثل پري مي پوشند گرگ هايي كه لباس پدري مي پوشند آنچه ديدند به مقياس نظر مي سنجند عشق ها را همه با دور كمر مي سنجند خوب طبيعيست كه يكروزه به پايان برسد عشق هايي كه سر پيچ خيابان برسد

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

آفتاب را به تو نمی دهم تا خرده خرده بشکافی اش ، و از آن هزار ستاره بسازی . ماه را به تو نمی دهم تا به خاطر کوه نور ، دریای مروارید را انکار کنی ! ستاره ها را به تو نمی دهم تا بگویی خوشا شبهای بی مهتاب . آسمان را به تو میدهم تا ندانی که چه باید کرد .

آتش و آدم ترکیبی نامتجانس است من از میان این آتش گر گرفته در رویاها و عشق ها غیر ممکن است سالم برگردم بازگشت من اندوه بار خواهد بود کاش مثل نان بودم چه زیبا بر می گردد از سفر آتش!

وقت دیگری بود آن‌ وقت‌ها كه چای و سیگار را خوش داشتم، بی‌فراغت نیز و اینك فراغت خشك و خالی را بیشتر خوش دارم تا با آن «چیز»ها آری وقت دیگری بود آن وقت‌ها كه یك سویه، همه‌جا درها به رویم باز بود حال، در این سرانجام آمدن‌ها همه از آن سوست و در این سو، دری نیمه‌باز نمی‌دانم كه این...

کاش می شد تمام شعرها را نوشت مثلا اینکه من فقط به تو عادت کرده ام و تو همیشه دروغ می گویی کاش می شد از رودخانه ها گذشت و خیس نشد.

زیوربه خود مبند که زیبا ببینمت بادیگران مباش که تنها ببینمت در این بهارتازه که گلها شکفته اند لبخند عشق زن که شکوفا ببینمت یک جام نوش کردی ومشتاق دیدمت جامی دگر بنوش که شیدا ببینمت منشین گران وجامه سبک ساز ورقص کن رقصی چنان که آفت دلها ببینمت بگذشت در فراق تو شبهای بی شمار...

زمین سوخته را رهگذار خود کردی چه شدکه یادی از این خاکسار خود کردی توآن چکیده ی رحمت نیامدی آنقدر که پیرصومعه را روزه خوار خود کردی به جرم اندک وعذر زیاد ولطف بیان زبان گنگ مرا وامدار خود کردی غزال خطه ی طوس ای ظریف پا بگریز گوزن دشت مغان را شکار خود کردی توامدی که بمانی وخوب...

توکیستی که صدایت به آب می ماند؟ تبسمت به گل آفتاب می ماند تنت به پیرهن صورتی ودامن سرخ به تنگ نیمه پری از شراب می ماند به پشت چشم تو آن سایه های رنگارنگ به نقش قوس وقزح در حباب می ماند توراشبی سرراهی دولحظه دیدم وبعد به خانه یاد تو کردن به خواب می کاند ازآن تبسم نوشت به سینه...

می گریزم می گریزم از عزیزان می گریزم داغ بر دل ، آه بر لب ، اشکریزان مــی گریزم سیل بی تابم رفیقان می شتابم سوی دریا تند باد بی قــــــــــــرارم در بیابان می گریزم مـــــــرغ بال آزرده ام از تیر صیادان هــــــراسان کشتی بشکسته ام از خشم طوفان می گریزم می گریزم تا...

یداالله امینی متخلص به مفتون در ۲۱ خرداد ۱۳۰۵ در شهرستان شاهین دژ دهستان هولاسو که در کناره زرینه رود و میان آذربایجان و کردستان قرارگرفته است به دنیا آمد. وی پس از گذراندن دبستان و دبیرستان در تبریز به تهران آمده و وارد دانشگاه شد. او دانش‌آموختهٔ رشتهٔ حقوق قضایی از دانشکده حقوق دانشگاه تهران...

نگران نباش ، طوریم نیست تنهــــا ... کمی عاشق ات شده ام دوسه خط شعر روبراه ام میکند ( مهران پیرستانی / دوم مهر نود )

همه می‌گویند: چه مهربان است این مَرد! و کسی نمی‌داند لب‌خند تو است رووی لب‌هام وقتی آن‌سووی دریاها یادم می‌کنی

من قید زمان را زده ام که جوان بمانی در شعرهام، مشکلم اینجاست که تو در قید هیچ مکانی نیستی...

به خاطر تو هرکاری ممکن است از من سر بزند، حتی ممکن است در بند پایانی این شعر به مغزم شلیک کنم...

در جهان من چیزی مقدس تر از چشمان تو نیست نه حتی خدایان می توانند به اصالت چشمانت باشند... به همین مقدسات سوگند که جهان بی چشمهات کفرِ مکرری ست که با دستانِ خودم خلق می کنم هر روز...