نتایح جستجو

خواستم فانوسِ راهَ‌ت باشم حال آن‌که بر پیشانی‌اَت مُشتی ستاره، بر راه می‌تابید! * گفتی بمان! - در چشمانت چیزی بود که از شب هم گذر می‌کرد - ماندم، و شرم از حقارتِ فانوس شانه‌هام را لرزاند. رفتی، و بدرودی تلخ در من آغاز شد. * کاش بر پیشانی‌اَت ستاره می‌شدم نه کرم شب‌تاب بر سنگ‌های...

عُمری‌ست در شبِ چشم‌هات گیر انداخته‌ای دلَ‌م را حالا پَرَم می‌دهی که برو؟!

این آرایش جدیدت در شعرهام همه چیز را به هم ریخته، لا اقل موهایت را ببند، که شعرهام به باد نرود...

لا اقل بگو به ترکیب شعر های من دست نزند! تا کی هر روز موهایت را مرتب کنم؟...

وصیت کرده ام بعد از من، کسی شبیه خودم عاشقت شود، و نگذارد دست کسی بیافتی... که مثل خودم عاشقت شده...

اسمش را خودکشی نگذار، حتی نهنگی مثل من که عمق اقیانوس را دیده دلش برای سواحل تو تنگ می شود... کامران رسول زاده

دموکراسی را از نگاه تو یاد گرفتم، مرا هم مثل خودَت ندیدی...

میان نوشته های من آن چنان غرق زیباییِ خودت شده ای که نمی بینی مرا انگار، که رو به روی تو این طرفِ شعر ایستاده ام...

به کسانی که باور نمی کنند تو با منی بگو صبح ها بیایند و توی آینه ی خانه مان ببینند که سرت روی شانه ی من است...

هم من، هم تو، هم همه ی همهمه ها، همه می دانستند.. من از همه که دلگیرم هیچ، از تو هم، هیچ...

رفت تنها آشنای بخت من رفت و با غم ها مرا تنها گذاشت چون نسیم تندپو از من گریخت آهوانه سر به صحراها گذاشت . ماه را گفتم که : ماهِ من کجاست ؟ گفت : هر شب روی در روی منست . در دل شب هرکجا مهتاب هست، ماهِ تو بازو به بازوی منست. باغ را گفتم که : او را دیده ای ؟ گفت : آری عطر این گلها...

خداوندا! به دلهای شكستهبه تنهایان در غربت نشستهبه آن عشقی كه از نام تو خیزدبدان خونی كه در راه تو ریزدبه مسكینان از هستی رمیدهبه غمگینان خواب از سر پریدهبه مردانی كه در سختی خموشندبرای زندگی جان می فروشندهمه كاشانه شان خالی از قوت استسخنهاشان نگاهی در سكوت استبه طفلانی كه نان آور ندارند ـسر حسرت...

باران باشد تو باشی یک خیابان بی انتها باشد؛ به دنیا می‌گویم خداحافظ!

چشم های تو شناسنامه‌ی مرا عوض کردند..

کی اومده به جای من خراطها

مهم نیست خانه ات کجا باشد برای یافتنت کافی‌ست چشم‌هایم را ببندم..

یک لحظه خواستم؛ چون کودکی که ناشیانه دست در آتش فرو بَرَد، خواستم تو را..

می خواستم بمانم رفتم می خواستم بروم ماندم نه رفتن مهم بود و نه ماندن مهم من بودم که نبودم...

پس زندگی همین بود ؟ انگشت اشاره ای به دوردست ؟ برفی که سالها بیاید و ننشیند ؟ و عمر که هر شب از دری مخفی می آید با چاقویی کُند ...

تن می دهم به علامت سوال بزرگی که در دهانم گیر کرده است. پس روزهایمان همین قدر بود؟ و زندگی آنقدر کوچک شد تا در چاله ای که بارها از آن پریده بودیم افتادیم...