نتایح جستجو

دختران شهر به روستا فکر می کنند دختران روستا در آرزوی شهر می میرند مردان کوچک به آسایش مردان بزرگ فکر می کنند مردان بزرگ در آرزوی آرامش مردان کوچک می میرند کدام پل در کجای جهان شکسته است که هیچکس به خانه اش نمی رسد

درياي بزرگ دور يا گودال كوچك آب فرقي نمي كند زلال كه باشي آسمان در توست

وقتی کلید را در جیب هایم پیدا نمی کنم نگرانِ هیچ چیز نیستم وقتی پلیس دست بر سینه ام می گذارد یا وقتی که پشت میله ها نشسته ام نگرانِ هیچ چیز نیستم مثل رودخانه ای خشک که از سد عبور می کند و هیچکس نمی داند که می رود یا باز می گردد

سرریز کرده این پاییز . برف با لکه های نارنجی بهار با لکه های زرد فصل ها می گریزند و خورشید که هی غروب می کند خرداد را پر از خون کرده. ما سراسیمه فرار می کنیم و کوچه های بن بست که آن قدر زیبا بودند این...

علفزاز با موهای سبزٍ ژولیده در باد کوه با موهای قهوه ایِ یکدست رودخانه با گیره های سرخِ ماهی بر موهاش هیچکدام را ندیده حق دارد نمی خواند این پرنده ی کوچک تهران کلاه بزرگی ست که بر سر زمین گذاشته ایم

نشسته کنجِ دیوار و شعر می‌خواند برایِ ابریِ پنجره ها برایِ دنیای ِ ماهی‌ ها برایِ دلهره ی دخترِ همسایه برایِ باغچه ی خشکِ خانه برایِ بارانی که می‌بارد برایِ میهمانی که هرگز نمی‌‌آید شعر می‌خواند نشسته کنجِ دیوار و اشک میریزد دلش گرفته از آدم ها برایِ خالی‌ِ زندگی‌ اشک میریزد برایِ...

دلم برای خنده‌های بی‌ دلیل برای " شادمانی‌هایِ بی‌ سبب " برای بی‌ ریا بودن برایِ کودکی برایِ کودکانه زیستن دلم برای روز‌های خوشِ زندگی‌ تنگ شده است دستم را بگیر و به من بگو چگونه در گرگ و میشِ این روزگارِ پر بالا و پایینِ همیشه خاکستری هنوز می‌‌توانم بخندم ؟ نیکی‌ فیروزکوهی

نمی‌ توانم شاعر باشم کسی‌ که باران را دوست ندارد کسی‌ که دلش از پاییز می‌گیرد کسی‌ که با سیاهترین عینک به دیدار آفتاب میرود کسی‌ که از قدم زدن ، تنها بودنش را دوست دارد کسی‌ که در نوشته‌هایش فقط شب دارد نمی‌ تواند شاعر باشد و نمی‌‌توانم عاشق شوم کسی‌ که عشق را در خواب می‌‌بیند عشق را از...

یازده درجه زیر صفر یعنی‌ سرد یعنی‌ خیلی‌ سرد می‌ ایستی و میگذاری همه چیز یخ بزند دست هایت گونه هایت بغض هایت خاطراتت خاطراتش خودت خودت خودت برف ببار ببار ببار اشک ببار ببار ببار دیگه دیره دارم میرم چقدر این لحظه‌ها سخته جدایی از تو کابوسه شبیه مرگِ بی‌ وقته یازده درجه...

رنجشی نیست آدم‌ها همینند خوبند ولی‌ فراموش کار می‌آیند می‌ مانند می روند مثل مسافران کاروان سرا مثل ازدحام بی‌ انتهایِ یک خیابان ... کسی‌ برایِ بودن نیامده ... نمی‌‌آید نیکی فیروزکوهی‌

از پشت خانهِ من هر صبح قطاری می‌گذرد و مردی را با خود می‌‌برد که روزی عاشقِ موهایِ سیاهِ سیاهِ من بود که روزی تمامِ دنیایِ من بود که روزی تمامِ دنیایِ او بودم نمی‌ دانم نمیخواهم بدانم این قطار او را به کجا می‌‌برد ولی میدانم که از من و دنیای من دورتر و دور تر و دورتر میشود نیکی‌...

لعنت به من که همه عاشقانه هایت را به خودم گرفتم . برای خودم از تو بتی ساختم که حالا بعد از رفتنت هر کار میکنم دلم باورش نمیشود ... کاسه چه کنم دستم گرفته ام گم شده ام در تمام خاطراتی که براتو هیچ بود ولی برای من یه دنیا

قول داده ام... گاهـــــــی هر از گاهـــــی فانـــــوس یادت را میان این کوچه های بی چراغ و بی چلچلـــــــه، روشن کنم خیالت راحــــــت! من همان منـــــم؛ هنوز هم در ین شبهای بی خواب و بی خاطـــــره میان این کوچه های تاریک پرسه میزنم اما به هیچ ستاره‌ی دیگری سلام نخواهــــــم کرد

برایِ هر اتفاقی‌ می‌توان پاسخی یافت جز برایِ رفتن‌های نابهنگام شاید رفتن ، خود پاسخِ یک اتفاق است هیچکس نمیداند جز آنکه رفته است

خواستم گله کنم ، از نا مهربانی هایت! اما خوب که فکر میکنم مـــن بی مقدمه عاشق تــو شدم! تقصیر تو نیست...!! .

زیر قولت زدی بزرگ شدی/باز گفتی که اتفاقی بود/رفتی اما نشان کودکیت/در نگاهت هنوز باقی بود وقتی از کوچه بی صدا رفتی/سند باد و چراغ جادو مرد/گرگی از راه بی خبر آمد/بره قصه های مارا خورد آه!برگرد،کودکی هایت /سر کوچه هنوز منتظر است/یاد آن روزهای ساده به خیر/طفلکی کوچه ای که دل به تو بست

یک قاشق چایی خوری عشق قّد کف دست آسمان را با چند پر بال کبوتر هم می زنم در ظرف قلبم امشب برای او خورشت صبح خواهم پخت من این غذا را می گذارم روی اجاق داغ خورشید اما کسی هرگز نخواهد دید ** قُل می زند قلبم یعنی خورشت صبح آماده است می چینم آن را توی سفره این سفره ساده است ** در انتظارش...

/ماهی پری دلش همیشه خون بود /زندونیه تنُگای اینو اون بود /تمام حوضا واسه اون کوچیک بود /رودخونه ها دو قطره چیک و چیک بود /ماهی !تو ماهی آبت اسمونه /رودخونه هات مسیره کهکشونه /موج چشات موجای راز و نیاز /اشکاتو بردار و یه دریا بساز /ماهی پری تنُگ خودت رو بشکن شنا نکن تو حوض تَنگ این تن...

دهان تنهائیم آب می افتد بــرای یـک قـطـره بـودنت

انسان ها در تنهايي اسيب پذيرترند ... بياييد ؛از تنهايي ديگران سو استفاده نكنيم ... !