نتایح جستجو

عاشقانه عاشقانه بيتوته‌ی کوتاهي‌ست جهان در فاصله‌ی گناه و دوزخ خورشيد همچون دشنامي برمي‌آيد و روز شرم‌ساری جبران‌ناپذيری‌ست. آه پيش از آن که در اشک غرقه شوم چيزی بگوی درخت، جهل ِ معصيت‌بار ِ نياکان است و نسيم وسوسه‌يي‌ست نابه‌کار. مهتاب پاييزی کفری‌ست که جهان را مي‌آلايد...

در لحظه در لحظه به تو دست مي‌سايم و جهان را در مي‌يابم، به تو مي‌انديشم و زمان را لمس مي‌کنم معلق و بي‌انتها عُريان. مي‌وزم، مي‌بارم، مي‌تابم. آسمان‌ام ستاره‌گان و زمين، و گندم ِ عطرآگيني که دانه مي‌بندد رقصان در جان ِ سبز ِ خويش. □ از تو عبور مي‌کنم چنان که تُندری از شب. ــ...

در این بن بست در این بن بست دهان‌ات را مي‌بويند مبادا که گفته باشي دوست‌ات مي‌دارم. دل‌ات را مي‌بويند روزگار ِ غريبي‌ست، نازنين و عشق را کنار ِ تيرک ِ راه‌بند تازيانه مي‌زنند. عشق را در پستوی خانه نهان بايد کرد در اين بُن‌بست ِ کج‌وپيچ ِ سرما آتش را به سوخت‌بار ِ سرود و شعر...

ــ تو کجايي؟ در گستره‌ی بي‌مرز ِ اين جهان تو کجايي؟ ــ من در دوردست‌ترين جای جهان ايستاده‌ام: کنار ِ تو. □ ــ تو کجايي؟ در گستره ناپاک ِ اين جهان تو کجايي؟ ــ من در پاک‌ترين مقام ِ جهان ايستاده‌ام: بر سبزه‌شور ِ اين رود ِ بزرگ که مي‌سُرايد برای تو.

هجرانی هجرانی که‌ايم و کجاييم چه مي‌گوييم و در چه کاريم؟ پاسخي کو؟ به انتظار ِ پاسخي عصب مي‌کِشيم و به لطمه‌ی پژواکي کوه‌وار درهم‌مي‌شکنيم.

memol memol کشف طعم بوسه ی تو مثل کشف یخ و آتش کشف بیمرگی و ایثار کشف گستاخی آرش اولین دروغ ساده اولین شک بی اراده وحشت سر رفتن از عشق گریه های سر نداده

به تو كه فكر می كنم ، از همیشه بهترم وسط غربت آب ، صدفی ، شناورم به تو كه فكر می كنم ، باغ خوش عسل منم منجوق و پولك منم ، بهترین ململ منم دستم و بگیر ، دستم و بگیر تو رو كه می نویسم ، دست من خوشبو می شه دسته ی نرگس می شه ، ناف صد آهو می شه به تو كه فكر می كنم ، ساز خوش صدا منم رقص یك پر در هوا ،...

باغ آیینه باغ آیینه چراغي به دست‌ام چراغي در برابرم. من به جنگ ِ سياهي مي‌روم. گهواره‌هاي ِ خسته‌گي از کشاکش ِ رفت‌وآمدها بازايستاده‌اند، و خورشيدي از اعماق کهکشان‌هاي ِ خاکسترشده را روشن مي‌کند. □ فريادهاي ِ عاصي‌ي ِ آذرخش ــ هنگامي که تگرگ در بطن ِ بي‌قرار...

معاد معاد من باد و مادر ِ هوا خواهم شد و گردش ِ زمين را به‌سان ِ جنبش ِ مولي در گنداب ِ تن‌ام احساس خواهم کرد. من خاک و مول ِ زمين خواهم شد و هوا به‌سان ِ زهدان ِ زني در برم خواهد گرفت. از سردي‌ي ِ مرده‌وار ِ پيکر ِ خاکي‌ي ِ خويش رنجه خواهم شد. از فشار ِ شهوت‌ناک ِ بازوان ِ...

بر خاک ِ جدي ايستادم.... بر خاک ِ جدي ايستادم.... بر خاک ِ جدي ايستادم و خاک، به‌سان ِ يقيني استوار بود. به ستاره شک کردم و ستاره در اشک ِ شک ِ من درخشيد. و آن‌گاه به خورشيد شک کردم که ستاره‌گان را هم‌چون کنيزکان ِ سپيدروئي در حرم‌خانه‌ي ِ پُرجلال‌اش نهان مي‌کرد. □ ديوارها زندان را...

باز این ترانه ها را عشق است، رخش سرخ باد پا را عشق است، عشق درگیر غروب درد است، باز هم طلوع ما را عشق است، آی از خانه ی زخم و گریه ، غربت بغض گشا را عشق است ، آی از آب و هوای بی عشق بادبان ناخدا را عشق است، اهل بی مرزترین دریا باش آی، اهل همه جا را عشق است ، از غزل باختگان می ترسم شعرهای بی هوا...

دادخواست دادخواست از همه سو، از چار جانب، از آن سو که به‌ظاهر مه ِ صبح‌گاه را مانَد سبک‌خيز و دَم‌دَمي و حتا از آن سوي ِ ديگر که هيچ نيست نه له‌له ِ تشنه‌کامي‌ي ِ صحرا نه درخت و نه پرده‌ي ِ وهمي از لعنت ِ خدايان، ــ از چار جانب راه ِ گريز بربسته است. درازاي ِ زمان را با پاره‌ي ِ زنجير ِ خويش...

امشب خیلی حالم گرفته................ امشب خیلی حالم گرفته................ بگذار خزان را بر برگ برگ خويش بدوزند اين مرگپوشان وقتي حقيقت ناب پيله و ابريشم سپيده و آواز بر پوست آفتابي تو بوسه هاي شبنم و عشق است مرگپوشان پارو شکستگان آبي وحشت دريا دزدان از تير باران سرود و ترانه آمده اند آواز...

اي گره خلوت من بهانه ي هجرت من بغض بد غربت من در شب خيس گمشدن بر گره خلوت من تو گره اي دگر مزن يا بشکن شعر مرا يا تو به شعرم بشکن يا بده پرواز مرا از نو بياغاز مرا يا بشکن شکن شکن هر چه به جا مانده ز من شعر مرا حوصله کن درد مرا زمزمه کن يا که بر اين دهان من قفل گران تري بزن بر گره خلوت من...

اين پر پروانه است که ميسوزد ! آتش بازي پيروزي نيست بازي که نيست کشتار بي حياي يار و عشق و شبنم آفتابگردان و نقره ي سروستان " ماه آباد " است ... سور سقوط ميرغضب نيست انکار زشت رهايي ست ! چاه ويل ندانستن سلطان به دار نيست زنجيريانند بيدار... آري ... دار

ما نوشتيم و گريستيم ما خنده‌کنان به رقص برخاستيم ما نعره‌زنان از سر ِ جان گذشتيم... کس را پرواي ِ ما نبود. در دوردست مردي را به دار آويختند. کسي به تماشا سر برنداشت. □ ما نشستيم و گريستيم ما با فريادي

ارابه‌هائي از آن سوي ِ جهان آمده است. بي‌غوغاي ِ آهن‌ها که گوش‌هاي ِ زمان ِ ما را انباشته است. ارابه‌هائي از آن سوي ِ زمان آمده‌است. □ گرسنه‌گان از جاي برنخاستند چرا که از بار ِ ارابه‌ها عطر ِ نان ِ گرم بر نمي‌خاست; برهنه‌گان از جاي برنخاستند چرا که از بار ِ ارابه‌ها خش‌خش ِ...

از رنجي خسته‌ام که از آن ِ من نيست بر خاکي نشسته‌ام که از آن ِ من نيست با نامي زيسته‌ام که از آن ِ من نيست از دردي گريسته‌ام که از آن ِ من نيست از لذتي جان‌گرفته‌ام که از آن ِ من نيست به مرگي جان‌مي‌سپارم که از آن ِ من نيست.

شب با گلوي ِ خونين خوانده‌ست ديرگاه. دريا نشسته سرد. يک شاخه در سياهي‌ي ِ جنگل به سوي ِ نور فرياد مي‌کشد.

هيچ كاري خوشتر از كار تو نيست هيچ ياري مثل شهيار تو نيست كار رفتن تا قله ها بلنديها كار سقوط از اوج تو به زير پا كار خوب قطره قطره باران شدن گم شدن در آبي ترين جاي دريا هيچ كاري خوشتر از كار تو نيست هيچ ياري مثل شهيار تو نيست كار به دنيا آمدن ، كار دشوار درك دلتنگي هاي زن ، كار ايثار كار از بر...