نتایح جستجو

صبح صبح دگر صبح است و پایان شب تار است دگر صبح است و بیداری سزاوار است دگر خورشید از پشت بلندی ها نمودار است دگر صبح است دگر از سوز و سرمای شب تاریک ، تن هامان نمی لرزد دگر افسرده طفل پابرهنه ، از زبان ما در شب ها نمی ترسد دگر شمع امید ما چو خورشیدی نمایان است دگر صبح است کنون شب...

رهروان خسته را احساس خواهم داد ماه های دیگری در آسمان کهنه خواهم کاشت نورهای تازه ای در چشم های مات خواهم ریخت لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد سهره ها را از قفس پرواز خواهم داد چشم ها را باز خواهم کرد خواب ها را در حقیقت روح خواهم داد دیده ها را از پس ظلمت به سوی ماه خواهم خواند...

عاشقان سرشکسته گذشتند، شرم‌سار ِ ترانه‌های بي‌هنگام ِ خويش. و کوچه‌ها بي‌زمزمه ماند و صدای پا. سربازان شکسته گذشتند، خسته بر اسبان ِ تشريح، و لَتّه‌های بي‌رنگ ِ غروری نگون‌سار بر نيزه‌های‌شان. □ تو را چه سود فخر به فلک بَر فروختن هنگامي که هر غبار ِ راه ِ...

ای کاش آب بودم گر مي‌شد آن باشي که خود مي‌خواهي. ــ آدمي بودن حسرتا! مشکلي‌ست در مرز ِ ناممکن. نمي‌بيني؟ ای کاش آب بودم ــ به خود مي‌گويم ــ نهالي نازک به درختي گَشن رساندن را (ــ تا به زخم ِ تبر بر خاک‌اش افکنند در آتش سوختن را ؟) يا نشای سست ِ کاجي را سرسبزی‌ جاودانه بخشيدن (ــ...

نلسن مانده‌لا نلسن مانده‌لا تو آن سوی زميني در قفس ِ سوزان‌ات من اين سوی: و خط ِ رابط ِ ما فارغ از شايبه‌ی زمان است کوتاه‌ترين فاصله‌ی جهان است. زی من به اعتماد دستي دراز کن ای همسايه‌ی درد. مَردَنگي شمعي لرزاني تو در وقاحت ِ باد، خُنياگر ِ مديحي ازيادرفته‌ايم ما در اُرجوزِه‌ی...

تنها اگر دمي کوتاه آيم از تکرار ِ اين پيش ِ پا افتاده‌ترين سخن که «دوست‌ات مي‌دارم» چون تنديسي بي‌ثبات بر پايه‌های ماسه به خاک درمي‌غلتي و پيش از آن‌که لطمه‌ی درد درهم‌ات شکند به سکوت مي‌پيوندی. پس، از تو چه خواهد ماند چون من بگذرم؟ تعويذ ِ ناگزير ِ تداوم ِ تو تنها تکرار ِ «دوست‌ات...

چه لازم است بگويم که چه مايه مي‌خواهم‌ات؟ چشمان‌ات ستاره است و دل‌ات شک. □ جرعه‌يي نوشيدم و خشکيد. درياچه‌ي شيرين با آن عطش که مرا بود برنمي‌آمد، مي‌دانستم. چه لازم بود بگويم که چه مايه مي‌خواستم‌اش؟

بِسوده‌ترين کلام است دوست‌داشتن. رذل آزار ِ ناتوان را دوست مي‌دارد لئيم پشيز را و بزدل قدرت و پيروزی را. آن نابِسوده را که بر زبان ِ ماست کجا آموخته‌ايم؟

بُهتان مگوی که آفتاب را با ظلمت نبردی در ميان است. آفتاب از حضور ِ ظلمت دل‌تنگ نيست با ظلمت در جنگ نيست. ظلمت را به نبرد آهنگ نيست، چندان که آفتاب تيغ برکشد او را مجال ِ درنگ نيست. همين بس که ياری‌اش مدهي سواری‌اش مدهي.

من خواب دیده ام که کسی میآید من خواب یک ستاره ی قرمز دیده ام و پلک چشمم هی میپرد و کفشهایم هی جفت میشوند و کور شوم اگر دروغ بگویم من خواب آن ستاره ی قرمز را وقتی که خواب نبودم دیده ام کسی میآید کسی میآید کسی دیگر کسی بهتر کسی که مثل هیچکس نیست، مثل پدر نیست ، مثل انسی نیست ، مثل یحیی نیست ، مثل...

سلاخي مي‌گريست به قناری کوچکي دل باخته بود.

سلاخي مي‌گريست به قناری کوچکي دل باخته بود.

سحر به بانگ ِ زحمت و جنون ز خواب ِ ناز چشم باز مي‌کنم. کنار ِ تخت چاشت حاضر است ــ بيات ِ وَهن و مغز ِ خر ــ به عادت ِ هميشه دست سوی آن دراز مي‌کنم. تمام ِ روز را پکر به کار ِ هضم ِ چاشتي چنين غروب مي‌کنم، شب از شگفت ِ اين‌که فکر باز روشن است به کورچشمي‌ حسود لمس ِ چوب مي‌کنم.

یک پنجره برای دیدن یک پنجره برای شنیدن یک پنجره که مثل حلقه ی چاهی در انتهای خود به قلب زمین میرسد و باز می شود بسوی و سعت این مهربانی مکرر آبی رنگ یک پنجره که دستهای کوچک تنهایی را از بخشش شبانه ی عطر ستاره های کردیم سرشار می کند . و می شود از آنجا خورشید را به غربت گل های شمعدانی مهمان کرد یک...

خواب‌آلوده هنوز...... خواب‌آلوده هنوز...... خواب‌آلوده هنوز در بستری سپيد صبح ِ کاذب در بوران ِ پاکيزه‌ی قطبي. و تکبير ِ پُرغريو ِ قافله که: «رسيديم آنک چراغ و آتش ِ مقصد!» □ ــ گرگ‌ها بي‌قرار از خُمار ِ خون حلقه بر بارافکن ِ قافله تنگ مي‌کنند و از سرخوشي دندان به گوش و...

خطوط را رها خواهم کرد و همچنین شمارش اعداد را رها خواهم کرد و از میان شکلهای هندسی محدود به پهنه های حسی وسعت پناه خواهم برد من عریانم عریانم عریانم مثل سکوتهای میان کلام های محبت عریانم و زخم های من همه از عشق است از عشق عشق عشق

و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست که همچنان که ترا می بوسند در ذهن خود طناب دار ترا می بافند

بگذار خزان را بر برگ برگ خويش بدوزند اين مرگپوشان وقتي حقيقت ناب پيله و ابريشم سپيده و آواز بر پوست آفتابي تو بوسه هاي شبنم و عشق است مرگپوشان پارو شکستگان آبي وحشت دريا دزدان از تير باران سرود و ترانه آمده اند آواز ماندني ست آواز خواندني ست وقتي تمام غزل ها بغض گلوي تو را دارد سرود ناميراست...

من باهارم تو زمين من زمين‌ام تو درخت من درخت‌ام تو باهار ــ ناز ِ انگشتاي ِ بارون ِ تو باغ‌ام مي‌کنه ميون ِ جنگلا تاق‌ام مي‌کنه. تو بزرگي مث ِ شب. اگه مهتاب باشه يا نه تو بزرگي مث ِ شب. خود ِ مهتابي تو اصلاً، خود ِ مهتابي تو. تازه، وقتي بره مهتاب و هنوز شب ِ...

من و تو يکي دهان‌ايم که با همه آوازش به زيباترسرودي خواناست. من و تو يکي ديدگان‌ايم که دنيا را هر دَم در منظر ِ خويش تازه‌تر مي‌سازد. نفرتي از هرآن‌چه باز ِمان دارد از هرآن‌چه محصور ِمان کند از هرآن‌چه وادارد ِمان که به دنبال بنگريم، ــ دستي که خطي گستاخ به باطل...