نتایح جستجو

شعری بر آب ، دشنه در خواب اسبی در مه ، مهتاب در مرداب زخمگاهِ آهو ، چشم براهِ جادو جنگجو ، جنگجو از آشتی بگو عقابِ بی پر ، بسترِ خاكستر طاووس در آتش ، سرداری بی سر چه شد؟ چه شد؟ پایانِ قفس چه شد؟ چه شد؟ نورِ مقدس جنگجو ، جنگجو از آشتی بگو پای این كتیبه ی شكسته پا دراز كن ای همیشه خسته كنار ستون...

سازهاي غربت ، سازهاي ناكوك شعر، بادامي تلخ ، سوگوارِ دلپوك برگها زردِ زرد ، وقتي هوا نيست بوسه سردِ سرد ، صدا صدا نيست زخم هم چه بيهوش ، هيچ كس با ما نيست شب چنان تيره ، كه شب پيدا نيست شب هم پيدا نيست،... شب هم پيدا نيست.... عشق اما پيداست عشق اما پيداست

نشد یه قصری بسازم پنجرهاش ابی باشه من باشم و اون باشه و یک شب مهتابی باشه نشد یه جا بمونه و آخر بشه ماله خودم حتی یه بار یادش نموند ماه و روز تولدم با همه التماس من نشد دیگه نره سفر شعرام بجز اون روی هر دیوونه ای گذاشت اثر نشد برم بغل بغل واسش شقایق بچینم نه این که من نخوام برم نزاشت گلهارو...

memol memol شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی ، ترا با لهجه گلهای نیلوفر صدا کردم تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس تو را از بین گلهایی که در تنهایی ام رویید ، با حسرت جدا کردم

هرچند من نديده‌ام اين کور ِ بي‌خيال اين گنگ ِ شب که گيج و عبوس است ــ خود را به روشن ِ سحر نزديک‌تر کند، ليکن شنيده‌ام که شب ِ تيره ــ هرچه هست ــ آخر ز تنگه‌های سحرگه گذر کند...

احساس احساس سه دختر از جلوخان ِ سرايي کهنه سيبي سُرخ پيش ِ پاي‌ام افکندند رخان‌ام زرد شد امّا نگفتم هيچ فقط آشفته شد يک دَم صدای پای سنگين‌ام به روی فرش ِ سخت ِ سنگ. دو دختر از دريچه لاله‌عباسی گيسوهای شان را در قدم‌های من افکندند لب‌ام لرزيد اما گفتني‌ها بر زبان‌ام ماند فقط از زخم...

تردید تردید او را به رويای بخارآلود و گنگ ِ شام‌گاهي دور، گويا ديده بودم من ... لالايی گرم ِ خطوط ِ پيکرش در نعره‌های دوردست و سرد ِ مه گم بود. لبخند ِ بي‌رنگ‌اش به موجي خسته مي‌مانست; در هذيان ِ شيرين‌اش ز دردي گنگ مي‌زد گوييا لبخند ... هر ذره چشمي شد وجودم تا نگاه‌اش کردم، از اعماق ِ نوميدي...

مثل اسفنج مثل مرجان مثل دريا مي موني اينقدر عزيزي كه هميشه تنها مي موني پشت چشم نازك نكن اينقدر واسه پروانه هات آخرش از كاروان پروانه هات جا مي موني پاسخ تو رو محاله كس ديگه بدونه حلتو من بلدم مثل معما مي موني چشم تو يه عالمه شعر قديم و نو داره چشم تو يه عالمه شعر قديم و نو داره مثل حافظ مثل...

مه مه بيابان را، سراسر، مه گرفته‌ست. چراغ ِ قريه پنهان است موجي گرم در خون ِ بيابان است بيابان، خسته لب بسته نفس بشکسته در هذيان ِ گرم ِ مه، عرق مي‌ريزدش آهسته از هر بند. «ــ بيابان را سراسر مه گرفته‌ست. [مي‌گويد به خود، عابر] سگان ِ قريه...

از دريچه با دل ِ خسته، لب ِ بسته، نگاه ِ سرد مي‌کنم از چشم ِ خواب‌آلوده‌ی خود صبح‌دم بيرون نگاهي: در مه آلوده هوای خيس ِ غم‌آور...

دستمون تو دست هم بود یادته؟ غصه هامون کم کم بود، یادته؟ چشم نازت مال من بود یادته؟ دیدن من غدغن بود یادته؟ روزگار قهر و آشتی یادته؟ هیج کس و جز من نداشتی ، یادته؟ رویاهای آسمونی ،یادته؟ قول دادی پیشم بمونی، یادته؟ روزای بی غم و غصه یادته؟ ببینم اول قصه یادته؟

نامه ی تو چقدر زیبا بود نامه ی تو چقدر زیبا بود هر خطش را سه مرطبه خواندم بعد آنرا به روی یک دفتر تا نخورده قشنگ چسباندم نامه ی تو چقدرخوشبو بود بوی گلهای رازقی می داد حرفهایت هنوزهم طعم عطر پاییز عاشقی میداد

تا صبح زير ِ پنجره‌ی کور ِ آهنين بيدار مي‌نشينم و مي‌کاوم آسمان در راه‌های گم‌شده، لب‌های بي‌سرود اي شعر ِ ناسروده! کجا گيرم‌ات نشان؟

اماشاعر با فقدان پايگاه مشخص‌ فکري ميان تشتت‌ها دست‌ و پا خواهدزد، ميان تصويرهاي مبهم سرگردان‌ خواهد شد واز شکاري جان‌فرسا تهي دست‌ و بي‌نصيب بازخواهد گشت. ازاين زاويه ‌که نگاه ‌کنيم شعر را يک‌ راه و يک‌ وسيله خواهيم‌ يافت. بايد ديد با شاعري خود مي‌خواهيم چه‌کنيم. يک تيله ‌رنگين گاه بسيار زيباست...

خوب‌ يا بد، من شخصا اهل قضاوت‌ نيستم چراکه‌ قضاوت‌ را چيزي‌ از مقوله‌ خشونت‌ و فقدان مسئوليت‌ مي‌دانم. يک‌ اشتباه ناچيز قاضي مي‌تواند موجب‌ ياس يا خودباوري شود. وانگهي، ميزان ومعيار قضاوت‌ درست‌ و غلط درکجاست؟ کي مي‌داند که ‌دقيقا کدام سوي حقيقت‌ نشسته‌است؟

امشب ساقه معني را وزش دوست تكان خواهد داد، بهت پرپر خواهد شد. ته شب ، يك حشره قسمت خرم تنهايي را تجربه خواهد كرد.

به شكل خلوت خود بود و عاشقانه ترين انحناي وقت خودش را براي آينه تفسير كرد

مردی چنگ در آسمان افکند، هنگامي که خون‌اش فرياد و دهان‌اش بسته بود. خنجي خونين بر چهره‌ی ناباور ِ آبي! ــ عاشقان چنين‌اند.

كوهساران مرا پر كن، اي طنين فراموشي! نفرين به زيبايي- آب تاريك خروشان - كه هست مرا فرو پيچد و برد! تو ناگهان زيبا هستي. اندامت گردابي است. موج تو اقليم مرا گرفت. ترا يافتم، آسمان ها را پي بردم. ترا يافتم، درها را گشودم، شاخه را خواندم. افتاده باد آن برگ، كه به آهنگ وزش هايت نلرزد! مژگان تو...

سنگ برای سنگر، آهن برای شمشير، جوهر برای عشق...