نتایح جستجو

بي‌گاهان به غربت به زماني که خود درنرسيده بود ــ چنين زاده شدم در بيشه‌ي ِ جانوران و سنگ، و قلب‌ام در خلا تپيدن آغاز کرد.

ما هرچه را که باید از دست داده باشیم ، از دست داده‌ایم. ما بی چراغ به راه افتادیم و ماه ، ماه ، ماده ی مهربان ، همیشه در آنجا بود در خاطرات کودکانه ی یک پشت بام کاهگلی و بر فراز کشتزارهای جوانی که از هجوم ملخ‌ها می‌ترسیدند چقدر باید پرداخت؟...

بدا به حال شاه گدايان بدا به حال اميران بدا به حال شمايان هميشه تنهايان هميشگي ويران هميشه بي ايران هميشه در نهايت مرگ و هميشه در پايان بدا به حال شمايان بدا به حال شمايان خوشا به حال رفيقان هميشه با ايمان هميشه در شکفتگي شعر و لختي باران خوشا به حال رفيقان خوشا به حال عزيزان بدا به...

پرواز را بخاطر بسپار پرنده مردنی‌ست

دلم گرفته است دلم گرفته است به ایوان می‌روم و انگشتانم را بر پوست کشیده‌ی شب می‌کشم چراغ‌های رابطه تاریکند چراغ‌های رابطه تاریکند کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد پرواز را بخاطر بسپار پرنده مردنی‌ست

و من چون شيپوري عشق‌ام را مي‌ترکانم چون گل ِ سُرخي قلب‌ام را پَرپَر مي‌کنم چون کبوتري روح‌ام را پرواز مي‌دهم چون دشنه‌يي صدايم را به بلور ِ آسمان مي‌کشم: «ـ هي! چه‌کنم‌هاي سربه‌هواي دستان ِ...

در آنجا ، بر فراز قلهء كوه دو پايم خسته از رنج دويدن به خود گفتم كه در اين اوج ديگر صدايم را خدا خواهد شنيدن - بسوي ابرهاي تيره پرزد نگاه روشن اميدوارم ز دل فرياد كردم كاي خداوند من او را دوست دارم ، دوست دارم خدا در خواب رؤيا بار خود بود بزير پلكها پنهان نگاهش صدايم رفت و با اندوه ناليد ميان...

(( من پری کوچک غمگینی را می شناسم که در اقیانوس مسکن دارد و دلش را در یک نی لبک چوبین می نوازد آرام ، آرام پری کوچک غمگینی که شب از یه بوسه می میرد و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد .))

خيابان ِ برهنه با سنگ‌فرش ِ دندان‌هاي صدف‌اش دهان گشود تا دردهاي لذت ِ يک عشق زهر ِ کام‌اش را بمکد. و شهر بر او پيچيد و او را تنگ‌تر فشرد در بازوهاي پُرتحريک ِ آغوش‌اش. و تاريخ ِ سربه‌مهر ِ يک عشق که تن ِ داغ ِ دختري‌اش را...

بدن ِ لخت ِ خيابان به بغل ِ شهر افتاده بود و قطره‌هاي بلوغ از لمبرهاي راه بالا مي‌کشيد و تابستان ِ گرم ِ نفس‌ها که از روياي جگن‌هاي باران‌خورده سرمست بود در تپش ِ قلب ِ عشق مي‌چکيد

انديشيدن.... انديشيدن.... انديشيدن در سکوت. آن که مي‌انديشد به‌ناچار دَم فرومي‌بندد اما آن‌گاه که زمانه زخم‌خورده و معصوم به شهادت‌اش طلبد به هزار زبان سخن خواهد گفت.

تفاوت های شعر ونثر: شعر و نثر هر دو از حروف و کلمه ساخته می شوند. به هر دو، کلام اطلاق می شود. در این جهت از همدیگر فرق نمی کنند. آنچه آنها را از هم جدا می سازند این عوامل است: 1- هر کلامی که از وزن عروضی "متساوی" و متکرر" و قافیهء واحد برخوردار باشد، آن کلام شعر است نه نثر. "خواجه نصیر"...

تعریف شعر کار بسیار مشکلی است، اصولاً یکی از مشکل ترین کارها در این زمینه است، شاید بشود گفت که شعر تعریف ناپذیر ترین چیزی است که وجود دارد." بدین ترتیب نمی توان یک تعریف خاص را از شعر ارائه نمود اما برای شناخت نظرات نویسندگان گذشته و حال و تفاوت های موجود میان تعابیر شان، چند تعریف از آنها را...

شعر چیست؟ بحث از چیستی شعر، بحث دشوار و به اعتباری غیر ممکن می باشد چراکه تا کنون که به اندازهء عمر آدمی- که از پیدایش شعر می گذرد- تعریف جامع و مانعی از آن صورت نگرفته است برای همین تعدادی آمده اند بسیاری از آثاری را که به زعم سر ایندگان آن، شعر محسوب می شده اند، از قلمرو شعر بیرون ساخته اند،...

نمي‌توانم زيبا نباشم عشوه‌يي نباشم در تجلي جاودانه. چنان زيبايم من که گذرگاه‌ام را بهاری نابه‌خويش آذين مي‌کند: در جهان ِ پيرامن‌ام هرگز خون عُرياني‌ جان نيست و کبک را هراس‌ناکي‌ سُرب از خرام باز نمي‌دارد. چنان زيبايم من که الله‌اکبر وصفي‌ست ناگزير که از من...

جهان را که آفريد؟ جهان را که آفريد؟ «ــ جهان را که آفريد؟» «ــ جهان را؟ من آفريدم! به جز آن که چون من‌اش انگشتان ِ معجزه‌گر باشد که را توان ِ آفرينش ِ اين هست؟ جهان را من آفريدم.» «ــ جهان را چه‌گونه آفريدی؟» «ــ چه‌گونه؟ به لطف ِ کودکانه‌ی اعجاز! به جز آن که رويتي چو من‌اش...

من هم‌دست ِ توده‌ام تا آن دَم که توطئه مي‌کند گسستن ِ زنجير را تا آن دَم که زير ِ لب مي‌خندد دل‌اش غنج مي‌زند و به ريش ِ جادوگر آب ِ دهن پرتاب مي‌کند. اما برادری ندارم هيچ‌گاه برادری از آن دست نداشته‌ام که بگويد «آری»: ناکسي که به طاعون آری بگويد و نان ِ آلوده‌اش را بپذيرد.

هنگامي که مسلسل به غشغشه افتاد مرگ برابر ِ من نشسته بود ــ آن سوی ميز ِ کنکاش ِ «چه بايد کرد و چه‌گونه» ــ و نمونه‌های خبر را اصلاح مي‌کرد. از خاطرم گذشت که: «چرا برنمي‌خيزد پس؟ مگر نه قرار است که خون بيايد و چرخ ِ چاپ را بگرداند؟»

اي گره خلوت من بهانه ي هجرت من بغض بد غربت من در شب خيس گمشدن بر گره خلوت من تو گره اي دگر مزن يا بشکن شعر مرا يا تو به شعرم بشکن يا بده پرواز مرا از نو بياغاز مرا يا بشکن شکن شکن هر چه به جا مانده ز من شعر مرا حوصله کن درد مرا زمزمه کن يا که بر اين دهان من قفل گران تري بزن بر گره خلوت من...

در پس ِ ديوار ِ باغ کودکان با سکه‌های کهنه‌بِسوده بازی ِ زنده‌گي را آماده مي‌شوند... آه، تو مي‌داني مي‌داني که مرا سر ِ بازگفتن ِ کدامين سخن است از کدامين درد.