نتایح جستجو

امروز برای زن، فریاد می‌کنی فردای‌اش را چو بهمن، آوار می‌کنی --- در تنگنای تعصب آمدند تا آزادی را سرودی سازند هنگامی که نامردان بر مردسالاری نهادینه‌ی اجتماعی منتعش از دین، پا می‌فشردند!

چشمان‌ام باز خیره به ناجایی نگران می‌نگرد هیچ را نمی‌برد خوابم باز! خسته و بی‌زار، چون من‌اش سرد! شب از غصه تنهایی خویش افتاده خموش. نمی‌برد خوابش باز! در فاصله‌ای میان تشک و ملافه سکوت را به خیالی خوش می‌شمارم نمی‌برد خوابم باز!

مانده در آستانه‌ی بهت خیره و مات من هستم! بر محیطِ حجمی سرشارتر از تهی احساس، رقصیده من هستم! مرثیه‌ای ناهمگون را می‌مانی گاه ترک خورده گاه شکسته گاه ویرانه آن ناگاهِ رویایی را چگونه است که نمی‌بینم‌ات؟! با دشنه‌ای کین‌آلود بر قلب هستی خویش زخمه می‌زنی که چه؟ دیوانه‌وار بر طبل بی‌عاری...

فواره‌های آبی خاموش‌اند سرد و تاریک آن‌قدر سرد که انگار هیچ گاه گرم نخواهند شد. دریچه‌های درخشش نور گم شده‌اند محو شده‌اند و غباری که به سنگینی نامردی‌ست پنجره‌ی خورشید را که به وسعت معرفت است می‌کشد سخت در آغوشی که به اندازه‌ی تاریکی‌ست. تاریکی گفتارها ظلمت اندیشه‌ها در سکوتی سرشار از دروغ در...

اگر در دیده اشک‌ات می‌رقصاند مرا وگر در دل غم‌ات می‌چرخاند مرا رقصیدم و چرخیدم و جاودان می‌باید شدم اگر سرخ شراب بیست ساله‌ات مست می‌گرداند مرا!

شراب را زهرآگین می‌کنی سکوت را ضرب می‌گیری! نگاه را آتش می‌زنی! من اما شراب می‌نوشم کر می‌شنوم! کور می‌بینم!

برخیز و رختِ رخوتِ خوابِ خرابِ خویش برکن که برهنه‌گی را شایسته‌تر تا جامه‌ای تار و پودش نفرتی ناموزون که چنین‌اش بافته‌ای برخیز و کمرِ نگاهِ کورِ گور گسیخته‌ات بشکن که سیاهی را بایسته‌تر تا نمایی ذره ذره‌اش تاریِ ناهمگون که چنین‌اش ساخته‌ای

به چرک می نشیند خنده به نوار ِ زخمبندیش ار ببندبی. رهایش کن رهایش کن اگر چند قیوله دیو آشفته می شود. *** چمن است این چمن است بالکه های آتشخون ِ گل بگو چمن است این، تیماج ِ سبز ِ میر غضب نیسب حتی اگر دیری است تا بهار بر این مسلخ بر نگذشته باشد. *** تا خنده مجروحت به چرک اندرر نشیند رهایش کن چون...

شب تاریک و سخت بی نوایی نوای نی رسد از نی نوایی حزین گشته به این ملکان نوا را شکسته بال و پر مرغ هما را شکسته بال و دلها پر ز فریاد دل خونش کند پرواز را یاد نی و بال شکسته چاره سازند گرش فریادها را وصله سازند نی بشکسته را بتوان قلم ساخت قلم گر راست گوید ، کی بود باخت

در دور گرد احساس و اندیشه به کدامین جهت در شتابی بیا که سکوت و تکرار را بشکنیم و دوباره را در مدار نو آغاز کنیم چرخه اجباری رها کرده چرخشی دیگر آغاز کنیم

ستاره ای تو را خواهد چید مانند گل نسترن شاید شعر گره ای از تو بازگشاید

بال هایم سوخت از خورشید و باز در خیال اوج پروازم هنوز غرقه در آتش میان موج خون ساحل مرغان آوازم هنوز بی که بی بال به خاکم افکند آسمان را بال خود پنداشتم گرچه بودم همقفس با اختران در دل یاران سحرها داشتم دست ما و من به چشمت خاک ریخت هست را چون نیست با من کار نیست می پرم با بال خورشید...

دل تا ز صبا شنید افسانه دوست از سینه هوا گرفت زی خانه دوست تا شمع بلندش به افق روشن شد جان پر نکشید جز به پروانه دوست زان خانه که خون عاشقان می ریزد رفتیم برادران به کاشانه دوست اندوه نهفته از نگاه دشمن گفتیم که سر نهیم بر شانه دوست زنجیر میاورید و تهمت مزنید بس باد بگویید که ...

باز هنگامه نام و ننگ است راه بر ما تنگ است یک نظر می شکند می گریزد یک تن یک نفر اما پرچم جان می ماند یک نفر هست که باز نغمه خونین را در تمام شبها می خواند عمر من گرچه کوتاهتر از آه من است هم درین نیم نفس آن که می خواند و می ماند همراه من است a

با اینه نشستم و گرییدم راه دراز دوری و دیری را زیر غبار حادثه پاییدم از صخره های سهم آخر برآمدی به چه رعنایی و شکوه ای میوه بهشت عطر غریب جان تو بوییدم حتی در اشک اینه ات دیدم ناگاه سنگی شکست اینه ام را آه پندار پا گرفته فروپاشید تنها به دل در اینه گرییدم

با انفجار طلبه رنگینت ای بهار وقتی که نقش می زنی و پیش می روی از دره ها به سینه کش دشت و کوهسار وقتی گل از گلت به چمن باز می شود زیر شکوه نوری باران ریز بار وقتی که رقص سبز تو در بازوان باد طرح هزار منحنی نو می افکند بر شبی کشتزار یاد آر آن زمرد دلتنگ آن نازنین گیاه آن ساق سبز...

جنوب شهر را باران ویران خواهد کرد . جنوب شهر را باران ویران خواهد کرد . و من – شگفتا ! – غمگین نمی شوم . نگاه کن : تمام اندوهش را ابر در فضای باران پاشیده ست . و من ، که عاشق اندوه بوده ام ، نگاه می کنم ، اما از این تماشا غمگین نمی شوم . نگاه می کنم ، اما به غیر ابر نمی بینم که می سراید ...

شب ، مثل تنهایی ، سرشار ، ژرف . اندوه مثل کوه ، شادی براوتاجی - انگار – ازبرف . وآسمان ، باروشنانش ، باز چون امکان ، و چون گشوده بودن ازهرسو ، بی اندازه . من ، مثل شکفتن ، یا نمی دانم – چی دربهاران ، جنگلی شاید : پیرو جوان ،پارین وامسالی ، تکراری وتازه . وزروشنان آسمان ، خاموش ، می پرسم ...

تنهایی کویری ما آسان نیست . دستت درآستانه پیوستن می لرزد ، زنهار ! تنهایی کویری ما آسان نیست . تنهایی کویری ما - این راستای نور وغرور ،این گشادگی عریان – آسان نیست . اینجا برشانه های تشنگیت هرگز چتر نخواهد گشود گیسوئی از نوازش باران ، اینجا برگیسوان خستگیت هرگز مرواریدنخواهدفشاند ایثارآبشاران...

هرچه بوده ست همچنان است و همان است . لیک بازهم زال خرافاتی امید به گمان است : به گمانی که وزد روزی بادی : و بجنبد آبی از آبی ، و نماید اخمی پیشانی مردابی ، وکند نجوابرگی با برگی ، و برآید گردی از خاکی ، وبلغزد به سوی خاری خاشاکی ، و ... دریغا ، دردا : کو ، کجا : سینه ناساخته بادردی ؟ کو ، کجا ...