نتایح جستجو

سینه باید گشاده چون دریا تا کند نغمه ای چو دریا ساز نفسی طاقت آزموده چو موج که رود صد ره براید باز تن طوفان کش شکیبنده که نفرساید از نشیب و فراز بانگ دریادلان چنین خیزد کار هر سینه نیست این آواز

ز چشمی که چون چشمه آرزو پر آشوب و افسونگر و دل رباست به سوی من اید نگاهی ز دور نگاهی که با جان من آشناست تو گویی که بر پشت برق نگاه نشانیده امواج شوق و امید که باز این دل مرده جانی گرفت سراسیمه گردید و در خون تپید نگاهی سبک بال تر از نسیم روان بخش و جان پرور و دل فروز برآرد ز خاکستر...

ما نيز روزگاری لحظه‌يي سالي قرني هزاره‌يي ازاين‌پيش‌تَرَک هم در اين‌جای ايستاده بوديم، بر اين سيّاره بر اين خاک در مجالي تنگ ــ هم‌ازاين‌دست ــ در حرير ِ ظلمات، در کتان ِ آفتاب در ايوان ِ گسترده‌ی مهتاب در تارهای باران در شادَرْوان ِ بوران در حجله‌ی شادی در حصار ِ اندوه تنها با خود تنها با...

نه عادلانه نه زيبا بود جهان پيش از آن که ما به صحنه برآييم. به عدل ِ دست‌نايافته انديشيديم و زيبايي در وجود آمد

ناگهان عشق آفتاب‌وار نقاب برافکند و بام و در به صوت ِ تجلي درآکند، شعشعه‌ی آذرخش‌وار فروکاست و انسان برخاست.

قصه مردی که لب نداشت قصه مردی که لب نداشت يه مردی بود حسين‌قلي چشاش سيا لُپاش گُلي غُصه و قرض و تب نداشت اما واسه خنده لب نداشت. ــ خنده‌ی بي‌لب کي ديده؟ مهتاب ِ بي‌شب کي ديده؟ لب که نباشه خنده نيس پَر نباشه پرنده نيس. □ شبای دراز ِ بي‌سحر حسين‌قلي نِشِس پکر تو رختخوابش دمرو تا بوق ِ...

نه آن که فکر کنی سرد است و من در تهاجم کولاک یک جا تمام هیمه های جهان را انبار کرده ام در پشت خانه ام و در تفکر یک باغ آتشم به تنهایی من هیمه ام برادر خوبم بشکن مرا برای اجاق سرد اتاقت آتشم بزن من هیمه ام برادر خوبم

دسته‌ی کاغذ بر ميز در نخستين نگاه ِ آفتاب. کتابي مبهم و سيگاری خاکسترشده کنار ِ فنجان ِ چای از يادرفته. بحثي ممنوع در ذهن.

درپيچيده به خويش جنين‌وار که پيرامن‌ات انکار ِ تو مي‌کند، در چنبره‌ی خوف ِ سياهي به زهدان ماننده در ظلماتي از غلظت ِ سُرخ ِ کينه يا تحقير. «ــ رها شو تا به معرکه‌ی جدال درآيي حتا به هياءت ِ شکل‌نايافته جنيني!» ميلادت مبارک ای واحد ِ آماری ای قرباني‌ی کاهش ِ نوزادْمرگي!

پیراهنی ز رنگ به تن کرده با قلب خون فشان این لاله های شهری از گودهای جنوب شهر می ایند این لاله های شهری از نان و از رهایی حرف می زنند این لاله های شهری ایا در توپخانه در جاده قدیم شمیران در اوین پژمرده می شوند ؟ نه این لاله های شهری می گویند باید مواظب هم باشیم نام مرامپرس بگذار از تو...

چيزی به جا نماند حتا که نفريني بدرقه‌ی راه‌ام کند. با اذان ِ بي‌هنگام ِ پدر به جهان آمدم در دستان ِ ماماچه‌پليدک که قضا را وضو ساخته بود. هوا را مصرف کردم اقيانوس را مصرف کردم سياره را مصرف کردم خدا را مصرف کردم و لعنت شدن را، بر جای، چيزی به جای بِنَماندم.

مطرب درآمد با چکاوک ِ سرزنده‌يي بر دسته‌ی سازش. مهمانان ِ سرخوشي به پای‌کوبي برخاستند. از چشم ِ ينگه‌ی مغموم آن‌گاه ياد ِ سوزان ِ عشقي ممنوع را قطره‌يي به زير غلتيد. □ عروس را بازوی آز با خود برد. سرخوشان ِ خسته پراکندند. مطرب بازگشت با ساز و آخرين زخمه‌ها در سرش شاباش ِ کلان در...

شهامت مصلوب برادر نان در این کویر بسیط نیازمندی های عمومی در ناگزیری پی گیر این نیاز شب را به قامت هر بامداد آویختم بر این دهانه سیراب ناپذیر این نیاز باید که کور باد این نیاز هرزه درایی برخیز و همراه ما بخوان چاوشی بر افتخار تمامت ترسویان دراین شبان سکت غم بار باید سپیده سلاح...

حجم ِ قيرين ِ نه‌درکجايي، نادَرکجايي و بي‌درزماني. و آن‌گاه احساس ِ سرانگشتان ِ نياز ِ کسي را جُستن در زمان و مکان به مهرباني: «ــ من هم اين‌جا هستم!» پچپچه‌يي که غلتاغلت تکرار مي‌شود تا دوردست‌های لامکاني. □ کشف ِ سحابي‌ مرموز ِ هم‌داستاني در تلنگر ِ زودگذر ِ شهابي انساني.

جوشان از خشم مسلسل را به زمين کوفت دندان به دندان بَرفشرده کلوخ‌ْپاره‌يي برداشت با دشنامي زشت و با دشنامي زشت بَرابَريان را هدف گرفت. هم‌سنگران خنده‌ها نهان کردند. سهراب گفت: ــ آه! ديدی؟ سرانجام او نيز...

این سرخ گونه هرگز سخن از درد نرانده ست رون آتش می زید و هراس را با او یارای برابری نیست خاموش نشسته به انتظار زخم را و گلوله را پاس می دارد تا آن روز کز جراحت سهمگین خویش پرچمی برافرازد این سرخ گونه خاموش نشسته به انتظار تمامی تن من سرزمین من است

بر اين کناره تا کرانه‌ی آمودريا آبي مي‌گذشت که دگر نيست: رودی که به روزگاران ِ دراز سُريد و از ياد شد رودی که فروخشکيد و بر باد شد. بر اين امواج تا رودباران ِ سند زورقي مي‌گذشت که دگر نيست: زورقي که روزی چند در خاطری نقش بست وانگه به خرسنگي برآمد و درهم‌شکست. بر اين زورق از بندری به...

این سرخ گونه هرگز سخن از درد نرانده ست رون آتش می زید و هراس را با او یارای برابری نیست خاموش نشسته به انتظار زخم را و گلوله را پاس می دارد تا آن روز کز جراحت سهمگین خویش پرچمی برافرازد این سرخ گونه خاموش نشسته به انتظار تمامی تن من سرزمین من است

بوسه بوسه لب را با لب در اين سکوت در اين خاموشي‌ گويا گوياتر از هرآنچه شگفت‌انگيزتر کرامت ِ آدمي به شمار است در رشته‌ی بي‌انتهای معجزتي که اوست... در اين اعتراف ِ خاموش، در اين «همان» که توانَد در ميان نهاد با لبي لبي بي‌وساطت ِ آنچه شنودن را بايد... آن احساس ِ عميق ِ امان، در اين...

چشم مخملی من شکوه اینده امروز این عشق ماست ، عشق به مردم بگذار درفش سرخ زیبایی ترا بستایم من کور نیستم باید ترا بستایم می دانم اما کجاست جای دیدن تو وقتی که هم وطنم برده و خاک خوب ترا جراحی می کنند باید که خاک من از خون من بنا گردد بنای آزادی بی مرگ و خون کی میسر شد ؟ پیکار می...