نتایح جستجو

خودم را خوب میشناسم... بیشتر از هرکسی به خودم نزدیکم... اصلا من سالهاست با خودم زندگی میکنم... چیزی به بهار نمانده و میدانم، میدانم ... در تدارک سوزاندن لحظه های خوبم، تا بوده همین بوده، برای من پاییز و بهار هیچ فرقی ندارد.

چطور میتوانم بگذرم چقدر میتوانم بشکنم تورا تو میدانی و من هم ، تو می روی و من هم ، چه سرنوشت تلخی در انتظار ماست وقتی که هم میخواهیم و هم نه؟ چه بد که من بهانه می آورم و تو هم، چه بد که بد کردن از من شروع شد و تو همچنان خوبی واژه ها را از اعماق وجودمان می گوییم و میدانیم که می توانیم و...

این همه، تمام پاییز است و این یک برگی، که برای تو چیده ام...

دیشب خدا با من حرف زد... نوازشم کرد و هم بوسید مرا

واژگان... کلمات... همه چیز ناتمام ماند و چیزی برای گفتن نمانده. بعد رفتنت چه هدیه ی زیبایی به چشمانمان دادی، بی تو سهم چشمانمان باران است، آسمان را خالی میکنم تا... تک ستاره شوی و همچنان بدرخشی، تا پرنده شوی و اوج بگیری. چه راست گفنتد آنها: خدا بهترین ها را گلچین می کند...

غمت احساس سنگین غروب است...

غنچه از خواب پرید ... و گلی تازه به دنیا آمد ... خار خندید و به گل گفت: سلام ... و جوابی نشنید ... خار رنجید ولی هیچ نگفت ... ساعتی چند گذشت ... گل چه زیبا شده بود ... دست بی رحمی آمد نزدیک ... گل سراسیمه ز وحشت افسرد ... لیک آن...

کم رنگ شو... کم رنگ تر... کمرنگ شدنت را با اشکهایم جشن گرفتم... ... باور کن!

خرد گم کرده‌ایم شاید نمی دانیم...

یک تکه کاغذ دادم به تو سفید سفید یک قلم بر داشتی سیاه سیاه با تمام توانت روی کاغذ نوشتی باورت نمی کنم… پاک کن را برداشتی نوشته را پاک کردی نوشته ات روی کاغذ پخش شد کاغذ سفید روحم خاکستری ماند…

باری چه سنگین است! با سایه های تار با سایه های پیش پا افتاده بسیار با سایه های ساده سطحی؛ از عمق اقیانوس از ارتفاع آفتاب و آسمان گفتن! تکلیف من با من تکلیف من با سایه های خویشتن این است!

باری چه سنگین است! با سایه های تار با سایه های پیش پا افتاده بسیار با سایه های ساده سطحی؛ از عمق اقیانوس از ارتفاع آفتاب و آسمان گفتن! تکلیف من با من تکلیف من با سایه های خویشتن این است!

تو باران محضی من از دوست می‌دارمت ناگزیرم.

همین طور خوب است. که این بال را آفریدند تا مزهء سنگ یادش بماند و این قلب تا طعم خنجر... همین جور بهتر.

بدبختی از دو زمان شروع می شود ... ، وقتی فکر می کنی می فهمی ... وقتی فکر می کنی نمی فهمند ...

تـــ ـلخ شده است...مثل جوهر خودکار آبی یی که زمان بچگی هایم به دهان کشیدم... دلم برای ش خیلی چیزها می خواهد... خیلی خــــوب ها خیلی شیرین ها

دلم می خواهد روزگارش آنقدری خوب شود که فخر بفروشد به من! دیدن خوشحالی ش... خوشبختی م را چندین برابر می کند، اما نباید بداند، دوباره تلخ ... دوباره افسرده می شود اینجا در ذهن ما پارادوکس غوغا می کند!

شکایت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺍﻣﺎ ... ﺁﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻧﺸﺪ ... ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ِ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯼ ﺑﯽ ﺷﮑﯿﺐ، ﺩﻣﯽ ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ِ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ِ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﺷﻮﯼ؟ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﮑﺮﺍﺭ ِ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻭ ﻫﻤﺼﺪﺍﯾﯽ ِ ﻧﻔﺴﻬﺎﻣﺎﻥ! ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺯﻧﮕﯽ ... ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻧﺸﺪ؟ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ِ ﺳﮑﻮﺕ، ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺎﺻﻞ ِ ﻓﺮﯾﺎﺩ ِ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ... ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ِ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ؟...

من درست مثل برگی ام که بالای درخته کناره برکه...عاشق یکی از ماهی های درون آب شده! خسته از روزهای تکراری برگ بودن با ترس رسیدن پاییز با قلبی مملو از ماهی قرمز چشمانش را میبندد باد بی هوا می وزد و برگ شجاعانه از درخت می افتد...اما نه درونه آب!!! درست بینه آب و هوا....بین ماهی و درخت!! روی...

من درست مثل برگی ام که بالای درخته کناره برکه...عاشق یکی از ماهی های درون آب شده! خسته از روزهای تکراری برگ بودن با ترس رسیدن پاییز با قلبی مملو از ماهی قرمز چشمانش را میبندد باد بی هوا می وزد و برگ شجاعانه از درخت می افتد...اما نه درونه آب!!! درست بینه آب و هوا....بین ماهی و درخت!! روی...