نتایح جستجو

دیدم در آن کویر درختی غریب را محروم از نوازش یک سنگ رهگذر تنها نشسته ای بی برگ و بار زیر نفسهای آفتاب در التهاب در انتظار قطره باران در آرزوی آب ابری رسید چهر درخت از شعف شکفت دلشاد گشت و گفت ای ابر ای بشارت باران ایا دل سیاه تو از آه من بسوخت؟ غرید تیره ابر برقی جهید و چوب درخت...

پنداشتی چونکوه کوه خاموش دمسردم ؟ بی درد سنگ ساکت بی دردم ؟ نی قله ام بلندترین قله غرور اینک درون سینه من التهابهاست هرگز گمان مبر شد خاطرات تلخ فراموشم هرچند نستوه کوه ساکت و سردم لیک آتشفشان مرده خاموشم

من مرغ آتشم می سوزم از شراره این عشق سرکشم چون سوخت پیکرم چون شعله های سرکش جانم فرو نشست آنگاه باز از دل خاکستر بار دگر تولد من آغاز می شود و من دوباره زندگیم را آغاز می کنم پر باز می کنم پرواز می کنم

وقتی كه بامدادان مهر سپهر جلوه گری را آغاز می كند وقتی كه مهر پلك گرانبار خواب را با ناز و كرشمه ز هم باز می كند آنگه ستاره سحری در سپیده دم خاموش می شود آری من آن ستاره ام كه فراموش گشته ام و بی طلوع گرم تو در زندگانیم خاموش گشته ام

تو به من خندیدی و نمی دانستی من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم باغبان از پی من تند دوید سیب را دست تو دید غضب آلوده به من کرد نگاه سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک و تو رفتی و هنوز سالهاست که در گوش من آرام آرام خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم و من...

آن را که در هوای تو یک دم شکیب نیست با نامه ایش گر بنوازی غریب نیست امشب خیالت از تو به ما با صفاتر است چون دست او به گردن و دست رقیب نیست اشک همین صفای تو دارد ولی چه سود اینه ی تمام نمای حبیب نیست فریاد ها که چون نی ام از دست روزگار صد ناله هست و از لب جانان نصیب نیست سیلاب کوه و...

با من سخن تو در میان آوردند گلبرگ بهار در خزان آوردند خاموش ترین سکوت صحراها را با نام تو باز در فغان آوردند

در نگاه من بهارانی هنوز پاک تر از چشمه سارانی هنوز روشنایی بخش چشم آرزو خنده صبح بهارانی هنوز در مشام جان به دشت یاد ها یاد صبح و بوی بارانی هنوز در تموز تشنه کامی های من برف پاک کوه سارانی هنوز در طلوع روشن صبح بهار عطر پاک جوکنارانی هنوز کشت زار آرزوهای مرا برق سوزانی و بارانی هنوز

خنده ات ایینه ی خورشید هاست در نگاهت صد هزار آهو رهاست میوه ای شیرین تر از تو کی دهد باغ سبز عشق کو بی منتهاست برگی از باغ سخن هات ار بود هستی صد باغ و بارانش بهاست پ یش اشراق تو در لاهوت عشق شمس و صد منظومه شمسی سهاست در سکوتم اژدهایی خفته است که دهانش دوزخ این لحظه هاست کن خموش این...

ای نگاهت خنده مهتاب ها بر پرند رنگ رنگ خواب ها ای صفای جاودان هر چه هست باغ ها گل ها سحر ها آب ها ای نگاهت جاودان افروخته شمع ها خورشید ها مهتاب ها ای طلوع بی زوال آرزو در صفای روشن محراب ها ناز نوشین تو و دیدار توست خنده مهتاب در مرداب ها در خرام نازنینت جلوه کرد رقص ماهی ها و پیچ و...

نای عشقم تشنه ی لبهای تو خامشم دور از تو و آوای تو همچو باران از نشیب دره ها می گریزم خسته در صحرای تو موجکی خردم به امیدی بزرگ می روم تا ساحل دریای تو هو کشان همچون گوزن کوه سار می دوم هر سوی ره پیمای تو مست همچون بره ها و گله ها می چرم با نغمه ی هی های تو مستم از یک لحظه دیدارت...

در شب من خنده ی خورشید باش ‌آفتاب ظلمت تردید باش ای همای پرفشان در اوج ها سایه ی عشق منی جاوید باش ای صبوحی بخش می خواران عشق در شبان غم صباح عید باش آسمان آرزوهای مرا وشنای خنده ی ناهید باش با خیالت خلوتی آراستم خود بیا و ساغر امید باش

آدم به جرم خوردن گندم با حوا شد رانده از بهشت اما چه غم حوا خودش بهشت است

فریاد می زند کودک با دسته ای بلیت به دستش از راه می رسد مردی می گوید : - آه ای درخت خوشبختی! برگی به من بده

بر صندلی نشستم و تکمه های باز ِ کتم را بستم یک شاخه گل به دستم عکسی به یادگار گرفتم با تنهایی در هایهوی آب و هیاهوی بچه ها

صُب زود وقتی که باد تو کوچه صداش میاد می رم و فوری درو وا می کنم داد میزنم : - آی نسیم سحری ! یه دل پاره دارم چن می خری ؟

گاه، نه همیشه چشم ها سخن می گویند راز می دانند، شیطنت می کنند و شاید مأوای شیطان همین جاست در چشم من، در نگاه تو ...

اگه تو نهایتی من تشنه رسیدنم تو اگه کوهم باشی من عاشق جون کندنم یخ شب رو می شکنم به آسمون پل می زنم راه خورشیدو می گیرم تا به چشمات می رسم شهر چشمای تو جایی ته بغضای من آخ دلواپسی ها وقت باتو بودنِ کاشکی خوابم نبره وقتی که بختم پامیشه وقتیکه تو می دمی یه وقت هوا ابری نشه

روی دیوار دل تو من یه یادگاری بودم نه یه پیچک که بتونه جون بگیره توی سینه ات قسمتم نبود که با تو تا آخر قصه بمونم شایدم قصه همین بود که من از تو جا بمونم رفتی و مونده هنوزم رد دشنه هات روپشتم کاشکی می شد که یه روز تو رو جایی گیر بیارم روبروت خیره بمونم ته چشماتو بخونم که خودت بگی ببینم که می گی...

بیاد بیار عصر پائیزی را که تو چمدان تمام خاطرات مرا در آخرین ایستگاه فراموشی جاگذاشتی و دوباره به راه افتادی و با انگشت به روی شیشه قطار یادم رفت را نوشتی و من گریه کردم و تو خندیدی لعنت به تو بیاد بیار عصر پاییزی را که تو رفتی و من به دنبال تو دویدم همچنان که در ذهن تو مثل دود قطار در هوا گم می...