نتایح جستجو

اي عشق، شكسته ايم، مشكن ما را اينگونه به خاك ره ميفكن ما را ما در تو به چشم دوستي مي بينيم اي دوست مبين به چشم دشمن ما را

چگونه ماهي خود را به آب مي سپرد ! به دست موج خيالت سپرده ام جان را . فضاي ياد تو، در ذهن من، چو دريائي است؛ بر آن شكفته هزاران هزار نيلوفر . درين بهشت برين، چون نسيم مي گذرم، چه ارمغان برم آن خنده گل افشان را ؟

در خیابان مردی می گرید پنجره های دو چشمش بسته ست دست ها را باید به گرو بگذارد تا که یک پنجره را بگشاید در خیابان مردی می گرید همه روزان سپدیش جمعه ست او که از بیکاری تیر سلیمانی را می شمرد در قدم های ملولش قفسی می رقصد با خودش می گوید کاش می شد همه ی عقربک ساعت ها می ایستاد کاش تردید...

این چه عشقی است که در دل دارم من از این عشق چه حاصل دارم می گیریزی زمن و در طلبت بازهم کوشش باطل دارم

او شراب بوسه می خواهد ز من من چه گویم قلب پر امید را او به فکر لذت و غافل که من طالبم آن لذت جاوید را

عاقبت خط جاده پایان یافت من رسیده ز ره غبار آلود تشنه بر چشمه ره نبرد و دریغ شهر من گور آرزویم بود

ایوان تهی است ، و باغ از یاد مسافر سرشار دردره ی آفتاب ، سر بر گرفته ای: کنار بالش تو ، بید سایه فکن از پا درآمده است دوری ، تو از آن سوی شقایق دوری در خیرگی بوته ها ، کو سایه ی لبخندی که گذر کند ؟ از شکاف اندیشه ، کو نسیمی که درون آید ؟ سنگریزه ی رود ، بر گونه ی تو می لغزد شبنم جنگل دور ، سیمای...

از تارم فرود آمدم ، کنار برکه رسیدم ستاره ای در خواب طلایی ماهیان افتاد. رشته ی عطری گسست آب از سایه ی افسوسی پر شد موجی غم را به لرزش نی ها داد غم را از لرزش نی ها چیدم ، به تارم برآمدم ، به آیینه رسیدم غم از دستم در آیینه رها شد : خواب آیینه شکست از تارم فرود آمدم ، میان برکه و آیینه ، گویا گریستم

میان تاریکی تو را صدا کردم سکوت بود و نسیم که پرده را می برد

بر او ببخشایید بر او که گاه گاه پیوند دردناک وجودش را با آب های راکد و حفره های خالی از یاد می برد و ابلهانه می پندارد که حق زیستن دارد

بگذار عشق ِ تو در شعر ِ تو بگرید… بگذار درد ِ من در شعر ِ من بخندد …

مسافر از اتوبوس پیاده شد: ( چه آسمان تمیزی!) و امتداد خیابان غربت او را برد

در خون و در ستاره و در باد ، روز و شب دنبال شعر گمشده خود دویده ام بر هر کلوخ پاره ی این راه پیچ پیچ نقشی زشعر گمشده خویش کشیده ام

در خون و در ستاره و در باد ، روز و شب دنبال شعر گمشده خود دویده ام بر هر کلوخ پاره ی این راه پیچ پیچ نقشی زشعر گمشده خویش کشیده ام

سلااااااااااااااااااااااااااااام غریقی در طوفان تنها مانده است آخرین فریادهای خسته اش را که تو را می خواند ـ بشنو ، بشتاب ، او را دریاب

افسوس ای فسرده چراغ ! از تو ما را امید و گرمی و شوری بود وین کلبه گرفته مظلم را از پرتو وجود تو نوری بود

یک باره رفت آن همه سرمستی یک باره مرد آن همه شادابی می سوزم ـ ای کجایی کز بوسه بر کام تشنه بزنی آبی ؟

ریزد اگر بر تو نگاهم هیچ باشد به عمق خاطره ام جای ات فریاد من به گوشت اگر ناید از یاد من نرفته سخن هایت

دست بردار ، ز تو در عجب ام به در بسته چه می کوبی سر نیست ، می دانی ، در خانه کسی سر فرو می کوبی باز به در

زنده ، این گونه به غم خفته ام در تابوت حرف ها دارم در دل می گزم لب به سکوت