نتایح جستجو

اين گندم ها در کدام آسیاب شکنجه شده اند که نان ها بوی خون می دهند

اول تو سخن بگو ، که آغاز توئی جادوی سخنگوی سخن ساز توئی من در سخنم اگر به پرواز آیم ای بال سخن ، مجال پرواز توئی !

به نام تو با یک سلام ساده غزل فتح ِباب شد یک عمر عاقلی همه نقش ِ بر آب شد چیزی شبیه ِ حادثه در من حلول کرد وقتی دلم برای نگاهت خراب شد دیگر کسی حریف ِ من ِ عاشقت نبود ساعت ، مسیر ِ عقربهء التهاب شد گاهی تمام ِ ثانیه ها نور بود و شور گاهی جهان قصیده ای از اضطراب شد هر لحظه ام بدون ِ تو...

جمعه روز خيس شدن زير باران ونگاه كردن به دستان مهرباني كه تو را به مهماني صدا مي برند چقدر دلم مي خواست با كسي حرف بزنم ولي... چقدر بهانه اوردم براي اينكه با مادرم به اين مهماني نيام ولي نشد صداي سه تار علي تمام فضاي خونه رو به اسارت خودش گرفته بود من كه خيلي لذت بردم واقعا زيبا بود اشك توي...

اهل آبادي عشق ! به سراغ چه کس از گوشه تنهائی خود آمده ای؟ پی جا پای تو رديست ز غم پی فردای تو اما هنوز... پنجره دست بدستان غزلهای ستاره داده است ای که از آمدنت در دل من نيست قرار آرزومند توام با هر بار که نفس ميکشم و سينه برون ميدهمش اما... ای که از فاصله ها آمده ای تا که غم از دل من دور کنی...

او نيست؛ ولي هست‌تر از هستان است چشم‌ش نگران باقي مستان است دستان گدايي همه دور اندازيد او ساقيِ ميخانه‌ي بي‌دستان است

این طرف مشتی صدف ، آنجا کمی گل ریخته است موج ، ماهی های عاشق را به ساحل ریخته بعد از این در جام ما تصویر ابر تیره ای است بعد از این در جام دریا ، ماه کامل ریخته است مرگ حق دارد که از ما روی برگردانده است زندگی در کام ما مرگ هلاهل ریخته هر چه دام افکندم ، آهوها گریزان تر شدند حال ،...

یارب! نه دلم بسته‌ی غمهای تو بود؟ چشمم شب و روز غرق نمهای توبود؟ بر جرم و خطای من چه میگیری خشم؟ چون جمله به امید کرمهای تو بود

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون روی سوی خانه خمار دارد پیر ما

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم جامه کس سیه و دلق خود ارزق نکنیم عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم آسمان کشتی ارباب هنر می شکند تکیه آن به که براین بحر معلق نکنیم گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم

حرفي براي گفتن اگر بود ديوارها سكوت نمي كردند ديوار! اي قامت بلند! آيا زبان آجري تو در بند بند سيمان محصور مانده است؟ يا روزگار جايزه دار ما حتي ترا به عرصه تبليغ خوانده است؟

چادر نماز گل گلي سرش بود از تو كوچه پر مي كشيد تا اذان كبوترها رو دسته دسته مي برد به سفره هاي هميشه پر زخون دستمال خانجون بر مي داشت پرش گل هاي ابي مي ذاشت رو در هر خونه با يه بسم الله بركت تو سفره ها نگه داشت به هر كسي كه مي رسيد گفت بايست مهمون سفره اي خدا شو بشين توي سفره اش نون نبود عشق...

چون من به خودی نیامدم روز نخست گر غم خورم از بهر شدن ناید چست هر چند رهی اسیر در قبضه‌ی توست زین آمد و شد رضای تو باید جست

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست / همه دریا از ان ما کن ای دوست دلم دریا شد و دادم به دستت /مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

سلام دوست گلم farzand.sobeh@yahoo.com

ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست می نوش و گلی بچین که تا درنگری گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست

چون نامه جرم ما به هم پیچیدند .. بردند و به دیوان عمل سنجیدند بیش از همه کس گناه ما بود ولی .. ما را به محبت تو مهربان بخشیدند

ویرانه نه انست که جمشید بنا کرد .. ویرانه نه انست که فرهاد فرو ریخت ویرانه دل ماست که با هر نظر دوست .. صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ریخت

ابر تنها شبي با تنهايي خويش در مسير باد چشم هايم را روي هم گذاشتم به ستاره ها اسمان خويش نگاه مي كردم و در بستر م نام تو را مي خواندم اي اوازه اي شهر خداي مهربان اكنون من مي گويم فرشته كوچكت در سياهي اسمان گم شد با هر حرف من از اسمان قطره اي باريد و من چه ساده گمان مي كردم اشك هاي خدا است...

می نویسم به یاد آنهایی که فرصت نوشتنشان ندادند بهتر بحث رو عوض كنم:w11: يادش بخير دي 1383 من روز بعد امتحان مهمي داشتم كلاس سوم دبيرستان بودم بهمين خاطر اون روز با چند تا از دوستان غيبت كرديم دشمن هاي ما در مدرسه چون علت غيبت ما رو مي دونستن به مدير مدرسه اطلاع دادن خب روز بعد كه در حياط مدرسه...