نتایح جستجو

ماه فرو ماند از جمال محمد .. سرو نباشد به اعتدال محمد

نه قوتي كه توانم كنار جُستن از او .. نه قدرتي كه به شوخيش در كنار كشم

اي گل خوش نصيب من بلبل خويش را مسوز كز سر صدق مي كند شب همه شب دعاي تو

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن * * * ترک من خراب شبگرد مبتلا کن ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها * * * خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی * * * بگزین ره سلامت ترک ره بلا کن ماییم و آب دیده در کنج غم خزیده * * * بر آب دیده ما صد جای آسیا کن خیره کشی است ما را...

روشني طلعت تو ماه ندارد .. پيش تو گل، رونق گياه ندارد

بس که من دل را به دام عشق خوبان بسته‌ام وز نشاط عشق خوبان توبه‌ها بشکسته‌ام

مجمع عشاق را قبله‌ی رخ یار بس چون به نماز اندرید روی به پس کم کنید قافله‌ی عاشقان راه ز جان رفته‌اند گر ز وفا آگهید قصد فرس کم کنید روی نبینیم ما دیدن سیمرغ را نیست چو مرغی کنون ز آه و نفس کم کنید گر نتوانید گفت مذهب شیران نر در صف آزادگان عیب مگس کم کنید

تا تو در حسن و ملاحت همچنان لیلی شدی عاشق مسکینت ای دلبر همی مجنون شود خاک درگاه تو ای دلبر اگر گیرد هوا توتیای حور و چتر شاه سقلاطون شود

صد بار به سنگ کینه بستند مرا از خویش غریبانه گسستند مرا گفتند همیشه بی ریا باید زیست آئینه شدم ، باز شکستند مرا

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست حالیا خانه برانداز دل و دین من است تا در آغوش که می‌خسبد و همخانه کیست باده لعل لبش کز لب من دور مباد راح روح که و پیمان ده پیمانه کیست دولت صحبت آن شمع سعادت پرتو بازپرسید خدا را که به پروانه کیست می‌دهد هر کسش افسونی و...

مادر در انديشه سبز تو باز رويش كردم مادر در مسير جاودانگي تو باز همچو خاطره زنده شدم با حضور تو پر گشودم پر گشودم تا بي نهايت تا دوست تا مهربان جاودان وا‍‍‍ژه ها را گم كرده ام تا از توگويم بيان كدام واژه ارزش بوسيدن دستانت را دارد كدام واژه مهرباني را در گستر دگي وجودت بيان ميكند مادر زخم هاي...

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست حالیا خانه برانداز دل و دین من است تا در آغوش که می‌خسبد و همخانه کیست

باشکوهی! مثل ِ آوازِ عشایر وقتِ کوچ مثل ِ رقصیدن ِ مردای گرسنه ی بلوچ! مثلِ ِ نقش ِ کاشی کاری رو یه طاق آجُری! مثل ِ ضربای دُهُـل تو یه ترانه ی لری! تو قشنگی! مث ِ‌برق ِ سینه ریز ِ نقره کوب! مث ِ لهجه ی زُلال ِ ماهیگیرای جنوب! مث ِ یه دف زنِ کـُرد، یا یه سوار ِ ترکمن! نمی ذاری تن بدم به ننگ ِ...

وقت آن آمد که ساغر پر کنیم از خون دل کز می لعلت تهی شد جام حسرت نوش چشم چشم و دل ، نادیده ، بر آن حسم پنهان عاشق اند آفرین بر بینش دل ، آفرین بر هوش چشم

نقش و نگار کعبه نه مقصود شوق ماست نقشی بلند تر زده ایم ، آن نگار کو

ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم آیین محبت و وفا می‌دانیم زین بی‌هنران سفله ای دل! مخروش که انها همه می‌روند و ما می‌مانیم

افسوس که صاحب نفسی پیدا نیست فریاد که فریادرسی پیدا نیست بس لابه نمودیم و کس آواز نداد پیداست که در خانه کسی پیدا نیست

تو بحر لطافتی و ما همچو کفیم آنسوی که موج رفت ما آنطرفیم آن کف که به خون عشق آلودستی بر ما میزن که بر کفت همچو دفیم