نتایح جستجو

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار که توسنی چو فلک رام تازیانه ی توست

تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک باور مکن که دست ز دامن بدارمت

تا دم از شام سر زلف تو هر جا نزنند با صبا گفت و شنیدم سحری نیست که نیست

دل از من برد و روی از من نهان کرد خدا را با که این بازی توان کرد

نمیخورید زمانی غم وفا داران ز بی وفایی دور زمانه یاد آرید

یاقوت جان فزایش از آب لطف زاده شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده

او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود کام بستانم از او یا داد بستاند ز من

نقشی بر آب می زنم از گریه حالیا تا کی شود قرین حقیقت مجاز من

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود وین راز سر به مهر به عالم ثمر شود

ناصرالدین صاحب الزمانی : چرخ های سنگین و زنگ زده زندگی با دست های نامریی امید می چرخد

مشکلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس توبه فرمابان چرا خود توبه کمتر می کنند ؟ حافظ

ما را بآب دیده شب و روز ماجراست زان رهگذر که بر سر کویش چرا رود حافظ

قد تو تا بشد از جویبار دیده من بجای سرو جز آب روان نمی بینم

دانم سر آرد غصه را رنگین بر آرد قصه را این آه خون افشان که من هر صبح و شامی میزنم

دایم به لطف دایه طبع از میان جان می پرورد بناز ترا در کنار حسن

تخم وفا و مهر در این کهنه کشتزار آنگه عیان شود که بود موسم درو

دریغ مدت عمرم که بر امید وصال بسر رسید و نیامد بسر زمان فراق

نشاط و عیش و جوانی چو گل غنیمت دان که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ

نشاط و عیش و جوانی چو گل غنیمت دان که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ

دلا طمع مبر از زلف بی نهایت دوست چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست