نتایح جستجو

تا دلی آتش نگيرد حرف جانسوزی نگويد حال ما خواهی بيا از گفته ما جستجو كن ...

من نه آنم كه تو را واله ي گفتـار كنـم سخني گويم و يك عمـر گرفتـار كنـم شعـر من آينه اي در دل تاريكي هاست قصد كردم همه را نـذر رخ يـار كنم

اظـهار عشـق را به زبان احتياج نيست ... چندانکه شد،نگه به نگه آشنا،بس است...

[IMG] گل فرستادي سوي من ، اي بهتر از گل روي تو ... من چه دارم ؟ كه فرستم به جاي گل ، سوي تو...

شعر زيبا حاصل درد دل است شاعر بي درد شعرش باطل است

وعده وصــــل به فـــــردا دهـــي و ميــداني هر كه امــــروز تو را ديد به فـــــردا نرسـد

ناز بودی ناز کردی من خریدارت شدم آمدی با جان و دل سر گرم بازارت شدم ای همه زیبایی ات در واژه ها جاری شده شعربودی شعرگویان محو دیدارت شدم

دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن که این مفرح یاقوت در خزانه توست

نه سراغی ، نه سلامی ...خبری می خواهم قدرِ یک قـاصـدک از تو ، اثری می خواهم ... خواب و بیدار، شب و روز به دنبال من است جز مگر یادِ تـو یارِ سفری می خواهم ..!؟

ديدم از مردم اين شهر خريدار تري علت اين بود اگر يوسف بازار شدم

... اين لحــــــــــــــظه چو باران فرو ريخته از برگ ... صد گونه سـخن هست و مجال سخنم نيست

من که با عشق تو احساس جوانی می کنم گر چه رفته عمرم از کف ، شادمانی می کنم نیک دانم عمر کوته چند روزی بیش نیست با تو اما ، یاد عیش جاودانی می کنم

دل من ز بيقراري چو سخن به يار گويم نگزارَدَم كه حال دل بيقرار گويم شَنَوَد اگر غم من نه غمين نه شاد گردد به كدام اميدواري غم خود به يار گويم

یار اگر اشاره ای به قلب چاک من کنی به ناز چشم سیاه تو جان شیرین فدا کنم

یا رب تو مرا به یار دمساز رسان آوازه ی دردم به هم آواز رسان آنکس که من از دوری او غمگینم او را به من و مرا به او باز رسان

بگذر شبی به خلوتِ این همنشینِ درد تا شرحِ آن دهم که غمت با دلم چه کرد

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم به وقت صبح قیامت که سر زخاک برآرم به جستجوی تو باشم به گفتگوی تو باشم

تمام از گردش چشم تو شد کار من اي ساقي زدست من بگير اين جام را کز خويشتن رفتم

سينه ام تنگ است يارا ، اينك به فريادم بـرس آنچنان ، گويي كه جايي نيست از بهر نفـس شمه اي از سوي آن گل پيرهن آور، صـبــا تا مگر حال و هواي گلستان گـيرد قفس

ای دل اندر عشق غوغا چون کنی ؟ خویش را بیهوده رسوا چون کنی ؟ تو همی خواهی که دانی سر عشق کس بدین سر نیست دانا چون کنی ؟