نتایح جستجو

من باور دارم ... که دعوا و جرّ و بحث دو نفر با هم به معنى اين که آن‌ها همديگر را دوست ندارند نيست. و دعوا نکردن دو نفر با هم نيز به معنى اين که آن‌ها همديگر را دوست دارند نمى‌باشد. من باور دارم ... که هر چقدر دوستمان خوب و صميمى باشد هر از گاهى باعث ناراحتى ما خواهد شد و ما بايد بدين خاطر...

من باور دارم ... که دعوا و جرّ و بحث دو نفر با هم به معنى اين که آن‌ها همديگر را دوست ندارند نيست. و دعوا نکردن دو نفر با هم نيز به معنى اين که آن‌ها همديگر را دوست دارند نمى‌باشد. من باور دارم ... که هر چقدر دوستمان خوب و صميمى باشد هر از گاهى باعث ناراحتى ما خواهد شد و ما بايد بدين خاطر...

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند وندران ظلمت شب اب حیاتم دادند

من ترک عشق شاهد و ساغر نمیکنم صد بار توبه کردم ودیگر نیکنم

من بی می ناب زیستن نتوانم بی باده کشیده بار تن نتوانم

توئی ان گوهر پاکیزه که در عالم قدس ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

تا معطر می کنم از لطف نسیم تو مشام شمه از نفحات نفس یار بیار

در این درگه که گه گه که کُه کُه که شود نا گه به امروزت مشو غره که از فردات نهی اگه

همش دروغ ...همش غرور.... همش دنبال این هستم که از دیگرون ایراد بگیرم. تا شاید کسی بفکر ایراد گیری ازم نباشه. تاکی می تونم زندگی با یه خیال رو ادامه بدم. چقدر می تونم این دل تنگم رو پشت این صورتک خندان قایم کنم. امروز صبح موقعی که چشمانم باز دنیا رو دید.مثل اسمون ابریش دلم گرفت. دلم گرفت از خودم...

ما را زخیال تو چه پروای شرابست خم گو سر خود گیر که خمخانه خرابست گر خمر بهشتست بریزید که بیدوست هر شربت غدبم که دهی عین عذابست

سلام: خوبی عزیز؟ مرسی از داستانت.بی نهایت تاثیر گذار بود.بازم از این لطف ها به من بکن.

من بی می ناب زیستن نتوانم بی باده کشیده بار تن نتوانم من بنده ان دمم که ساقی گوید یک جام دگر بگیر و من نتوانم

ای بچشم گلم. در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور عصرتون به شادی و خیر به امید سلام دیگر خدا نگهدار

یکی از بزرگان اهل تمیز حکایت کند ز ابن عبدالعزیز

روزی که چرخ از گل ما کوزه ها کند زنهار کاسه سر ما پر شراب کند ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم با ما بجام باده صافی خطاب کند

روی چشم گلم یاقوت جان فزایش از اب لطف زاده شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده ان لعل دلکشش بین و ان خنده دل اشوب وان رفتن خوشش بین وان گام ارمیده

در ره عشق از ان سوی فنا صد خطرست تا نگوئی که چو عمرم بسر امد رستم بعد ازنیم چه غم از تیر کج انداز حسود چو بمحبوب کمان ابروی خود پیوستم

سزای تکیه گهت منظری نمی بینم منم زعالم و این گوشه معین چشم

شیوه چشمت فریب جنگ داشت ما غلط کردیم وصلح پنداشتیم گلبن حسنت نه خود شد دلفروز ما دم همت بر او بگماشتیم

تو خانقاه و خرابات در میانه نبین خدا گواه که هر جا که هست با اویم غبار راه طلب کیمیای بهروریست غلام دولت ان خاک عبیرین بویم