نتایح جستجو

پیامی ز مژگان تر می‌فرستم کتابی به خون جگر می‌فرستم سوی آشنایان ملک محبت ز شهر غریبی خبر می‌فرستم در اینجا جگرخستگان‌اند افزون ز هر یک درود دگر می‌فرستم درود فراوان سوی شاه خوبان ز درویش خونین‌جگر می‌فرستم گهر می‌فرستم سوی ژرف دریا سوی شکرستان، شکر می‌فرستم ولیکن چه چاره؟ که از دار غربت...

مجنون اگر احتمال لیلی نکند شاید که به صدق عشق دعوی نکند در مذهب عشق هر که جانی دارد روی دل ازو به هر که دنیی نکند

سلام عزيزم . مرسي خوبم تو چطوري ؟؟ ممنونم گلم . پس معلومه سليقه تو هم محشره .

صفاي اشك آهم داده اين عشق دل دور از گنا هم داده اين عشق دو چشمونت يه شب آتش به جون زد خيال كردم پناهم داده اين عشق

بزرگ بود و از اهالي امروز بود و با تمام افق هاي باز نسبت داشت و لحن آب و زمين را چه خوب فهميد صداش به شكل حزن پريشان واقعيت بود و پلك هايش مسير نبض عناصر را به ما نشان داد و دست هاش هواي صاف سخاوت را ورق زد و مهرباني را به سمت ما كوچاند به شكل خلوت خود بود و عاشقانه ترين...

من مست می عشقم هشیار نخواهم شد وز خواب خوش مستی بیدار نخواهم شد امروز چنان مستم از باده‌ی دوشینه تا روز قیامت هم هشیار نخواهم شد تا هست ز نیک و بد در کیسه‌ی من نقدی در کوی جوانمردان عیار نخواهم شد آن رفت که می‌رفتم در صومعه هر باری جز بر در میخانه این بار نخواهم شد از توبه و قرایی بیزار شدم،...

اي از گل عذارت هر مرغ را نوايي در هر دلي خيالي بر هر سري هوايي آيين بي وفايي هم خود بگو كه خوب است از چون تو خوبرويي وز چون تو دلربايي

چه خوش بودي دلا گر روي او هرگز نمي ديدي جفاهاي چنين از خوي او هرگز نمي ديدي سخن هايي كه در حق تو سر زد از رقيب من گرت مي بودي دردي سوي او هرگز نمي ديدي

تويي كه رخش ترا از براي پاي انداز زمانه اطلس نه توي آسمان دارد

يار ما بي رحم ياري بوده است عشق او با صعب كاري بوده است

زندگي يعني شب نو ،روز نو انديشه ي نو زندگي يعني غم نو حسرت نو پيشه ي نو زندگي بايست سرشار از تكان و تازگي باشد زندگي بايست يكدم ،يك نفس حتي ز جنبش وا نماند گر چه اين جنبش براي مقصدي بيهوده باشد زندگاني همچنان آب است آب اگر راكد بماند چهره اش افسرده خواهد شد و بوي گند مي گيرد در ملال آبگيرش...

فریاد می زنم ، من چهره ام گرفته من قایقم نشسته به خشکی مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست ، یک دست بی صداست ، من ، دست من کمک ز دست شما می کند طلب، فریاد من شکسته اگر در گلو ، وگر فریاد من رسا ، من از برای راه خلاص خود و شما، فریاد می زنم ، فریاد می زنم...

تو خون به كاسه من كن كه غير تاب ندارد تنك شراب ستم ظرف اين شراب ندارد چه ديده اي و درين چيست مصلحت كه نگاهت تمام خشم شد و رخصت عتاب ندارد

آه تا كي ز سفر باز نيايي باز آ اشتياق تو مرا سوخت كجايي باز آ شده نزديك كه هجران تو ما را بكشد گر همان بر سر خونريزي مايي با آ كرده اي عهد كه باز آيي ما را بكشي وقت آنست كه لطفي بنمايي باز آ رفتي و باز نمي آيي ومن بي تو بجان...

آنان كه به كويي نگران مي گردند پيوسته مرا به قصد جان مي گردند از رشك نبات مي دهم جان كه چرا گرد سر هم نام فل مي گردند

يا صاحب ننگ و نام ميبايد بود يا شهره خاص و عام مي بايد بود القصه كمال جهد ميبايد كرد در وادي خود تمام مي بايد بود

ياد او كردم ز جان سد آه دردآلود خاست خوي گرمش در دلم بگذشت و از دل دود خاست چون نفس امشب فرو بردم جدا از صبح وصل كز سر بالين من آن سست پيمان زود خاست

در ره پر خطر عشق بتان بيم سراست بر حذر باش در اين راه كه سر در خطر ست

روزها شد تا كسم پيرامن اين در نديد تا تو گفتي دور شو زين در كسم ديگر نديد چه ديده اي و درين چيست مصلحت كه نگاهت تمام خشم شد و رخصت عتاب نداد تو زود رنج تغافل پرست وه چه بلندي چه گفته ام كه سلامم دگر جواب ندارد بخشكسال وفا رستي اي گياه محبت بريز برگ كه ابر اميد آب ندارد دل بلاكش وحشي كه...

فرياد كه سوز دل عيان نتوان كرد با كس سخن از داغ نهان نتوان كرد اينها كه من از جفاي هجران ديدم يك شمه به سد سال بيان نتوان كرد