مرسی از همدلی تون. من حتما اون دعاها رو میخونم. ولی خیلی سخته که بتونم تصور کنم ایشون هنوز به این دنیا تعلقی دارن چون حالتشون چیز دیگه ای نشون میده. من هنوزم دلم میخواد امیدوار باشم چون از نظر روحی روانی به این امید احتیاج دارم ولی متاسفانه منطق های دنیوی این امید منو رد میکنن. الان 25 روزه که اعصابم بهم ریخته و قرص های ارامبخش مصرف میکنم درحالیکه قبلا اصلا تو خط اینجور قرص ها نبودم.
من واسه اینکه شب بتونم چند ساعتی بخوابم نیاز دارم خودمو امیدواری بدم ولی خود شما هم میدونین این امید بی فایده است و دیگه اون خیال نداره برگرده.